Terwijl de helft van Nederland bezig is met Mr. Grey en kijkt naar de laatste film van ’50 tinten grijs’ of naar de Luizenmoeder was ik vorige week behoorlijk zenuwachtig. Ik moest namelijk door de MRI. Afgelopen juli kreeg ik opeens lage rugpijn, iets waar ik sinds een nare val van een paard, vaker last van heb. Maar deze keer ging het niet over na 6 tot 8 weken. Sterker nog, het werd steeds erger. Ik kreeg last van een uitstralende pijn in mijn rechterbeen en kon op de meest pijnlijke dagen niet eens meer dan een 10 meter lopen zonder te moeten te gaan zitten. Niet dat zitten de pijn weghaalde want de pijn bleef. Helaas moest ik aan de pijnmedicatie, iets waar ik niet van houd, maar het kon niet anders. Na zware pijnmedicatie van de huisarts en 2x lange fysiotherapie sessies was ik genoodzaakt weer naar de huisarts te gaan. Hij wist het op een gegeven moment ook niet meer dus werd het een verwijzing naar de neuroloog. Helaas zitten alle neurologen vrij vol met afspraken dus kreeg ik een afspraak voor 3 maanden later.

En in 3 maanden tijd kan er een hoop gebeuren. Het ging namelijk heel langzaamaan iets beter. Tegen de tijd dat ik naar de arts moest, voelde ik mij zelfs bezwaard. Maar mijn man stond erop dat ik moest gaan. Dus ging ik. Na wat testjes (embarrasing want natuurlijk in je onderbroek en ik was vergeten mijn benen in te smeren met bodylotion) zei de neuroloog dat het het beste was om door de MRI te gaan. Die afspraak kreeg ik vrij snel. Bij de balie mocht ik plaatsnemen waar ietwat persoonlijke vragen werden gesteld:

• “hoeveel weegt u?”
• “heeft u metalen voorwerpen in uw lichaam?”
• “heeft u een pacemaker?”

Je snapt dat vooral vraag 1 het ergste aanvoelde, méér dan het aangeven welk voorbehoedsmiddel ik gebruik. Nadat ik was goedgekeurd om door de MRI te gaan, kreeg ik een hoop A4’tjes mee met informatie. Ik houd van lezen dus las iedere letter. Tot ik zag dat het kan dat er een kleurstof in je aderen gespoten wordt zodat men gemakkelijker één en ander kan zien op de scan.

Ik besloot om mijn zorgen met mijn man te delen. “Het gaat eigenlijk ontzettend goed, ik heb bijna geen pijn meer. Het is dan zonde om door een MRI te gaan terwijl anderen het echt meer nodig hebben dan ik”.  Mijn man trapte er echter niet in. Hij had al direct door dat ik niet meer durfde te gaan maar stond erop dat ik toch ging. Dus ging ik.

Het was geen prettige ervaring. Wat is zo een MRI nauw. Als degene die dat apparaat bestuurt 1 fout maakt en de tafel waar je op ligt per ongeluk naar boven gaat, kom je er niet zo prettig uit. Daarnaast krijg je een koptelefoon op omdat het zoveel lawaai maakt maar ik heb het hele weekend hoofdpijn gehad. Nog nooit hebben 20 minuten zo lang aangevoeld. Ik merkte binnen enkele seconden dat mijn hartslag erg snel was, mijn ademhaling zat erg hoog en ik hield de alarmknop wel erg stevig vast. Erop drukken zou mij ook niet helpen. Ik was al zover gekomen en moest het klusje maar klaren. Dus deed ik mijn ogen dicht, begon aan wat mindfulness oefeningen en dacht aan mijn neefje op Curaçao. Aan de dag dat hij geboren was, hoe ik van hem genoten heb in de eerste 3 weken van zijn leven, hoe grappig hij er nu uitziet. Ik dacht aan de geboorte van mijn kinderen, hoe trots ik op ze ben en hoe dankbaar ik ben dat ik 3 gezonde kinderen heb. Ik dacht aan mijn vader die waarschijnlijk ook zelf door een MRI is gegaan toen hij ziek was en tegen mij zou zeggen dat het snel voorbij zou zijn. Ik hield mijn ogen dicht en kreeg mijn hartslag en ademhaling weer onder controle.

Het allerfijnste van de MRI was dat ik mijn BH uit moest doen, niet mocht maar moest. Het was eigenlijk jammer dat ik na afloop mijn BH weer aan moest doen. Ik overwoog nog om hem uit te laten maar had geen tas mee en had een strak jasje aan, mijn BH zou nooit passen in mijn jaszak. Bij gebrek aan ruimte moest hij dus noodgedwongen weer aan!

3 dagen later belde de neuroloog mij op toen ik middenin een vergadering zat. Hij had de foto’s bekeken en er zat een volledige hernia. Heel duidelijk te zien. Ik wist niet wat ik moest zeggen want dat had ik niet verwacht. Ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen maar moet er wel wat van denken want helaas is de pijn teruggekomen en wordt het steeds erger. Ik wil weer lekker sporten, meedoen met een 10k hardloop wedstrijd, over 2 weken doe ik mee met een spinning marathon van 4 uur. Ik wil weer met mijn personal trainer aan de gang maar ergens weet ik dat dit téveel is. En dat wil ik allemaal niet. Ik ben moe van het stilzitten, het niet kunnen sporten, de pijn en het slecht slapen door de pijn in mijn rug. Ik weet het even niet meer maar weet dat het goed gaat komen. Misschien niet nu maar wel in de toekomst. En als ik dan wéér door de MRI moet, tja, dan weet ik wat mij te wachten staat en hou ik daarna zeker mijn BH uit!