Voor velen is mijn wens om te remigreren geen verassing. Ik ben namelijk nooit een grote fan geweest van Nederland. Natuurlijk, ik was er in mijn jeugd meerdere keren op vakantie geweest maar het voelde nooit als ‘thuis’. Toen ik een keus moest gaan maken wat en waar ik ging studeren, was Nederland daarom zeker niet mijn eerste keus. Ik week uit naar Amerika. Ik vond een leuke studie (Social Works) bij een leuke College (University of Pennsylvania) en werd na het behalen van een aantal tests (die ik overigens op Aruba moest doen) toegelaten op deze school. Enorm spannend uiteraard.

Driekwart jaar voor mijn vertrek riep mijn vader mij echter naar het balkon (het balkon was er voor serieuze gesprekken) en begon hij over deze keuze. De plek waar ik ging studeren was gelukkig geen barrière, het was de opleiding waar mijn vader het met mij over wilde hebben. Hij begreep dat ik niet van Nederland hield. Maar gaf hij aan, het ging om de kwaliteit van mijn studie. Dat was het allerbelangrijkste. En soms moet je door het stof gaan daarvoor en offers opbrengen. De studie in Amerika was een goede, maar de kwaliteit in Nederland was nóg hoger. Een jaar later studeerde ik in Amsterdam. Ik bleef er na mijn studie wonen. Ik maakte werk vlieguren op St. Maarten en kwam terug om voor studie 2 te gaan. Ook weer in Amsterdam. Ik leerde, net op het kantelpunt ‘nu is het tijd om terug te gaan naar mijn geboorte-eiland’ mijn echtgenoot kennen. Ik verhuisde naar het hoge noorden en inmiddels zijn wij een aantal kinderen en een mooi huwelijk verder.

De grote wens om terug te gaan is er nog steeds. Helaas is mijn echtgenoot geen grote fan van mijn geboorte eiland. Ik begrijp zijn argumenten en het is zijn gevoel. Een gevoel die je ook dient te respecteren. Maar mijn ‘ik blijf het hier proberen’ grens is op een gegeven moment bereikt. Je voelt het, het leven gaat door maar de wens blijft. De ‘heimwee-brandjes’ worden geblust met korte oplaadmoment trips naar het eiland. Vaak zonder mijn kinderen, even 5 of 10 dagen mijn batterij opladen. Ik kom dan met een ‘vol’ gevoel weer terug maar dat zijn steeds korte termijn oplossingen.

Binnenkort neem ik een sabbatical en ga ik 3 maanden naar mijn eiland. Ik neem de kinderen mee maar mijn man ziet het niet zitten om er 3 maanden te zijn. Hij denkt er wel over na om een aantal weken te komen maar dat is zijn limiet. Het verbaast mij steeds dat als ik aangeef dat ik op sabbatical ga of de plannen steeds concreter worden dat wij willen verhuizen, mij steeds opnieuw de vraag gesteld wordt ‘of mijn man ook meegaat’. Of mijn man ook meegaat denk ik dan bij mijzelf? Wat een gedurfde, ietwat brutale vraag! Wij hebben een fantastisch huwelijk. Ik knijp mijzelf soms nóg in mijn huid om even te checken of ik wakker ben. Natuurlijk, ik erger mij er af en toe aan dat ik net de hele vaatwasser heb uitgeruimd en hij zijn lepel er niet in stopt maar in de wasbak zet. Of dat hij nauwelijks kleren wast en opvouwt. Maar verder dan dat is het een fantastische vader. Hij steunt mij en troost mij als ik heimwee heb of niet lekker in mijn vel zit. Hij zorgt goed voor onze kinderen en is altijd lekker thuis. Hij stemde erin toe dat mijn pleegdochter bij ons kwam wonen. Ik was net 2 maanden bevallen van onze jongste en wij namen een puber in huis die hij nauwelijks kende.

Wij vertrouwen elkaar volledig. We kennen elkaars pincode van onze telefoons. Als ik een keertje een weekend met mijn vriendinnetje wegga, wenst hij mij veel plezier. Ik werk vaak in de avonden en hij zorgt er dan voor dat de kinderen gedoucht en wel op tijd op bed liggen. Hij leest de kindjes voor ze gaan slapen een verhaaltje voor. Ik maak mij geen zorgen om mijn kinderen als ik weer op familie bezoek ga.

Hij heeft humor en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik weer in een deuk lig. Hij is slecht in domino maar goed, hij is ook geen Antilliaan. Hij is mijn allessie en zonder hem in mijn leven, is het leven saai. Dus ja, als wij remigreren gaat mijn man uiteraard mee! Scheiden is geen optie is een zin die zowel hij als ik antwoorden als wij deze vraag voorgeschoteld krijgen. Het zal een uitdaging worden maar het leven is vól uitdagingen. En in de tussentijd is het enorm belangrijk dat iedere relatie een jaarlijkse ‘relatie APK’  ondergaat. Het is, nét als je auto, belangrijk dat je scherp blijft in je relatie, dat je voor elkaar blijft vechten en het de moeite waard blijft vinden. Wij komen er regelmatig achter hoe het met onze relatie zit. Er is namelijk geen betere test dan ieder jaar het een paar dagen of weken (of zoals in de toekomst een paar maanden) zonder elkaar moeten doen. Je gaat elkaar missen, elkaar waarderen, meer van elkaar houden en naar elkaar verlangen en dat houdt de relatie scherp.

Als wij iets doen, staan wij daar als gezin achter. Naar Curaçao verhuizen betekent in ons gezin dus dat wij als compleet gezin dus verhuizen. Wij gaan deze uitdaging met open armen, een aantal vraagtekens maar met het volledige vertrouwen in elkaar, aan. Want tja, scheiden is géén optie!