Vandaag zijn mijn man en ik negen jaar getrouwd. Hij maakt vaak grapjes over het feit dat we nooit iets hebben gemerkt van de ‘seven year itch’. Het is natuurlijk de vraag of dit een wetenschappelijk bewezen gegeven is. Maar wat ik wel weet is dat mijn man mijn alles is.

In mijn jongere jaren (want ik ben nog steeds jong) heb ik een aantal ‘prinsen’ gekust. Knap, maar fout. Nadat ik drie jaar samen met een verkeerde keus had gezoend kwam op een dag mijn huidige knappe, goede prins mijn kantoorkamer binnenlopen. Hij was me niet echt opgevallen. Ok, hij was knap maar wel erg jong. Het waren mijn collega’s die steeds vroegen of hij niet wat voor mij was. De timing was echter niet de juiste timing: hij zat middenin een relatie en ik nog voor een kwart (het kan). Maar niet veel later veranderde dat scenario.

Nu ik dit opschrijf bedenk ik mij opeens iets wat mijn vader altijd zei, namelijk dat toeval niet bestaat. Het had zo moeten zijn want ongeveer een half jaar later zoenden we voor het eerst. Ik had met mijzelf afgesproken het deze keer rustig aan te doen. We deden het rustig aan en vandaag zijn we negen jaar getrouwd.

Deze blog is een ode aan mijn man. Want mijn man is eigenlijk het tegenover gestelde van hoe ik ben maar we hebben ook veel gemeen. En dat maakt ons een perfecte match. Ik kan mij geen leven voorstellen zonder deze jonkuman (jongeman in het Papiaments). Hij is knap, jong (3 jaar maar. Maar hij ziet er nog steeds uit als 20) en rustig. Erg rustig. Laat mij dat soms niet zijn. En dan is het prettig als je een rustige constante factor naast je hebt staan. Over het algemeen ben ik het overigens wel. Rustig dan.

• We houden beiden van rust, weinig poeha en willen in het weekend het liefst alle gordijnen dicht houden en de deur voor niemand open doen.
• We houden van thuis zijn en zo weinig mogelijk het huis uitgaan.
• We zijn van de eenvoud, van de ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’.
• Mijn man heeft mij twee hele mooie en lieve maar ook verschillende kinderen gegeven. Nou ja, gegeven? Zonder hem (en een klein beetje veel hulp van een ziekenhuis) was het niet gelukt.
• Mijn man zorgt ervoor dat ons geld niet uit onze portemonnees vliegt (gat in mijn hand. Sorry lieverd).
• Mijn man zorgt ervoor dat ik logisch nadenk en alles op een rijtje kan zetten als ik ergens zelf niet meer uitkom.
• Mijn man zorgt ervoor dat ik knopen kan doorhakken; ik ben zo besluiteloos als ik weet niet wat.
• Mijn man zorgt ervoor dat we niet teveel troep in huis hebben (lees: dat ik niet steeds weer onnodige spullen koop terwijl je ze niet nodig hebt).
• Mijn man zorgt ervoor dat ik niet twee of drie keer opschep of Fanta, Cola of Fernandes drink (af en toe mag het wel maar teveel is nooit goed).
• Het was mijn man die toch plotseling op Curacao kwam om mij te troosten toen mijn vader overleden was, al had ik gezegd dat het niet hoefde. Hij was er maar voor 4 dagen maar hij was zo een troost.
• Mijn man is een kinder-magneet: alle kinderen, groot of klein vinden hem leuk. Ons huis is daarom ook altijd vol met buur-kindjes.
• Mijn man accepteert het als ik een concertkaart koop voor Sting, al kost het ons €150!
• Mijn man accepteert het dat ik ook een ‘tweede man’, mijn bestie Luís heb en geeft mij ook de ruimte zodat ik lekker met hem op stap kan gaan als we elkaar zien.
• Mijn man is de beste vader ooit voor onze kids, hij knuffelt met ze, hij gaat met ze naar het bos en naar het strand, of gaat met ze kanoën. En voor een luie donder als ik is dat heel handig.
• Hij begrijpt mij als geen ander, zelf ik begrijp mezelf soms niet, en hij houdt onvoorwaardelijk van mij.
• Hij is van plan om voor altijd bij mij te blijven en al heb je in het leven geen garanties, ik vertrouw en geloof.

Lieve lieve husby van mij: me love you long time en op naar de volgende 50 jaar…

xxx, ik.