Ik heb nog maar 1 oom. Het is de broer van mijn moeder. De enige want eergisteren was het 3 jaar geleden dat haar andere broer stierf. Nog geen zes weken nadat mijn vader overleed. En nu heeft mijn moeder dus nog maar 1 over. Alleen, mijn oom is heel erg ziek.

Ik sta op stand-by om naar mijn familie in Amerika toe te vliegen. Vliegangst of niet. Toen oom Wim 3 jaar geleden dit leven verliet ging mijn moeder met haar beste vriendin naar Amerika voor de crematie. En een paar weken daarvoor toen ze ging om afscheid van hem te nemen, ging mijn zusje mee. Deze keer zal ik meegaan.

Ik ken mijn oom dus al heel mijn leven. We gingen vaak op vakantie bij mijn oom en tante en hun drie zonen in Florida. Een bijzonder gezin. En met bijzonder bedoel ik grappig. En erg Surinaams. Mijn oom is de beste vriend van mijn vader geweest, zo leerde mijn vader ook mijn moeder kennen.

Ik weet van oom Henk dat hij graag mensen plaagt. En heel grappig is. En ik bedoel niet zomaar grappig. Lees: schunnig grappig. Als je kind bent is het leuk, als je in de puberteit belandt, minder. Ik ervaarde het soms al als schaamte als hij weer capriolen uithaalde waar mijn vriendinnen bij waren, hoe mijn drie neven en nicht het hebben ervaren? Geen idee. Hij kwam vaak naar Curaçao in verband met zijn werk en logeerde uiteraard bij ons thuis dus oom Henk was kind aan huis.

Het is een bijzonder vreemd gevoel dat hij ziek is. We weten het al een tijd maar beter wordt hij niet. En het is bijzonder verdrietig om mijn moeder zo verdrietig te zien. Ze weet dat ik haar vergezel als ze naar Miami gaat. Zij via Curaçao, ik via Amsterdam. Raar eigenlijk hé? Dat je beiden naar hetzelfde punt vliegt om elkaar daar op een immens groot vliegveld te treffen.

Ik slaap al een paar dagen slecht, ik leef met ze mee, er gaat geen seconde voorbij dat ik niet aan oom Henk, tante Magda, hun zonen en dochter en mijn moeder denk. Maar ook aan mijn vader en oom Wim. Ik weet niet zo goed of ik moet geloven in een hiernamaals maar ik hoop er wel op. Dat mijn vader, oom Wim en straks oom Henk elkaar daar zullen treffen, op een plek waar ze elkaar niet hoeven te zoeken en daar lekker een sigaar roken en een Parbo bier of een Fernandes drinken.

Ik ben niet zo goed in het nemen van afscheid, maar wie wel? Ik weet in ieder geval dat de tijd nu is aangebroken om voorbereidende maatregelen te treffen. Gisteren liep ik al een reisbureau binnen om een indicatie te krijgen van de prijs, ik ben begonnen met het regelen van het ‘nieuwe visum’, de ESTA, en ik heb nog een week piketdienst bij de Veiligheidsregio te gaan maar in geval van nood heb ik al een back-up geregeld. Wanneer ik ga is nog niet duidelijk maar ik weet wel dát ik moet gaan.

Het verdriet, dat blijft. En is op de voorgrond aanwezig. Als ik mij al zo voel, hoe voelen mijn oom, tante, neven en nicht zich? Het antwoord weet ik helaas, ik zat er drie jaar geleden midden in. Maar geen enkel verdriet is hetzelfde en elk soort verdriet doet pijn. En meer kan ik er niet over zeggen, alleen dat het bijzonder moeilijk blijft en ik er alles voor over zou hebben dat mijn oom Henk nog eenmaal mijn vriendinnen en mij voor gek zou zetten..