Voor degenen die me goed kennen, zodra ik één van bovenstaande woorden hoor, lig ik in een deuk. Ik kan het niet helpen en ik weet niet waar het misgegaan is maar noem er één; ik kom niet meer bij. Het geldt ook als ik een film zit te kijken waarbij er een scheet gelaten wordt: de tranen springen in mijn ogen en terwijl iedereen allang weer een aantal scènes verder zijn, blijf ik nog lang hangen bij het moment waarbij iemand zijn darmen niet kon controleren.

Tel daarbij ook nog eens de sociale media bij waarbij er ontelbare grappige films of fragmenten op worden gegooid. Mijn vriendin Lis kent me al zo lang en goed, iedere keer als ze er weer één heeft gevonden #tagt ze me zodat ik weer in een deuk lig.

Mijn man is er inmiddels aan gewend, van tijd tot tijd lacht hij mee omdat ik niet meer bijkom en het zeer waarschijnlijk er niet uitziet; een volwassen (?) vrouw die in haar lach blijft hangen omdat iemand een scheet gelaten heeft. Daarnaast merk ik dat ook mijn kinderen het inmiddels wel gewend zijn van mij; zij houden eerder op met lachen dan ik!

Ik heb me toch wel afgevraagd waar dit vandaan komt: hoe komt het nou dat ik al 40 ben en het fenomeen ‘gassen uit je darmen’ zo hilarisch blijf vinden? Heeft het te maken met mijn jeugd?

Waarschijnlijk wel. Want alhoewel mijn vader er helaas niet meer is om erover mee te praten: hij was kampioen in het scheten laten. En kon er zo smakelijk om lachen! En zo lachte ik natuurlijk met hem mee. Hij maakte van iedere scheet een feest: hoe leuk is dat als je kind bent? Het bleef echter leuk. Ik heb een donkere vader gehad en volgens onderzoek blijkt dat velen met een donkere huidskleur lactose intolerant zijn. Ik moet je zeggen: een test hebben mijn vader en ik niet nodig gehad om erachter te komen dat wij ook horen bij die mensen die deze ‘aandoening’ hebben. Melkproducten zijn funest. En laat het nou net zo zijn dat mijn vader hield van een grote glas melk. En met groot bedoel ik GROOT. Met ijsklontjes erin. Hij dronk dagelijks wel een glas volle melk, soms wel 2. En als je lijf die enzymen niet kan breken, nou dan passeert het heel snel middels gas je darmen. En dat gebeurde dus vaak: heel vaak. Mijn vader was een man van veel woorden en veel gasvorming. Maar ook in die combinatie. Hij maakte er een ‘puf-feest’ van: het moest er toch uit? Dan maar een feest ervan maken. Het werden knal feesten: letterlijk en figuurlijk en zijn vaste woorden? “Het ruikt naar parfum”. Maar dat deed het zéker niet, toch het bleef grappig.

Ik heb wel eens medelijden gehad met mijn moeder: zij sliep dagelijks naast deze man. Inmiddels weet ik dat mijn moeder haar reukorgaan het niet meer doet zoals het moet doen. Of het door mijn vader komt? Ik vermoed van wel maar hoe dan ook: het werkte in haar voordeel. Daarnaast staan op Curaçao alle ramen open en waait er een constante wind. Voordeel dus dat alles direct weer de andere kant op waait.

Ik heb het gen overgenomen van mijn vader met als gevolg dat ik weg dien te blijven van melkproducten. En laat het nou nét zo zijn dat ik een lekker ijsje van tijd tot tijd, vooral als het warm is, wel waardeer. Met alle gevolgen (voor mijn gezin en omgeving) van dien. Ik kan er minder om lachen want ik kan mededelen dat het echt niet prettig is als je ergens geen controle over hebt. Mijn man heeft al meerdere malen gezegd dat ik ‘het moet ophouden’ maar zo werkt dat niet met je darmen als je lactose intolerant bent. Tel daar ook nog eens bij op dat ik het Prikkelbaar Darm Syndroom heb. Het enige wat dus helpt is om zo ver mogelijk te blijven van ijsjes, melk, yoghurt, chocola,  etc. Heel naar want op een gegeven moment komen de waterijsjes je strot uit. Wat ook nog in ons nadeel werkt is dat we in Nederland wonen en alle ramen dicht zijn, het kan geen kant op!

Hoe dan ook: ik kom nooit weg met de “het ruikt naar parfum” quote. Mijn man heeft wel eens vaker gedreigd om op de bank te slapen. Intussen maken ook mijn kinderen er een feest van! Soms worden er heuse puf-concerten gegeven en strijden mijn twee kinderen met elkaar wie het hardst scheten laat. En ondanks dat het hoort bij de leeftijd van kinderen, het wordt in het openbaar niet altijd op prijs gesteld.

Vorige week kwam ik daar weer op een pijnlijke manier achter. We zaten in de Mc Donalds om de start van de vakantie te vieren: mijn dochter kondigde aan dat ze een scheet moest laten. En die liet ze ook. Het was voor dat kleine tengere meisje van zes een keiharde scheet, ik zou het haar niet nadoen. Het nadeel was echter dat alle mensen om ons heen het ook hoorden. Een jong (duidelijk kinderloos) stel stond afkeurend op en liep weg, anderen keken ons ook aan. Ik schaamde me diep maar mijn man moest erom lachen en gaf mijn dochter een high-five. En ik dacht alleen: het zijn echt kleinkinderen van hun opa Vlieger..