Mijn dagelijkse workgear. Tas (van mijn zusje), veel papieren, laptop.

Ik dacht dat ik onschendbaar was. Dat ik het nooit zou meemaken. Toch heb ik er gisteren heel even van kunnen proeven. En realiseerde ik mij: “waarom zou ik de dans ontspringen? Wat maakt mij hier zo speciaal in? Wat onderscheid mij van anderen?”

Sinds vanmorgen heb ik met mijzelf afgesproken dat ik gas ga terugnemen. Veel gas. Want gisteren, gisteren had ik het gevoel dat ik op het randje stond van het overspannen zijn. Hoe het precies voelt, weet ik gelukkig niet. Voor zover ik weet heb ik het nooit meegemaakt. Maar ik weet sinds gisteren wel hoe het voelt om een vol hoofd te hebben, niet te weten hoe je alles rond ga krijgen, dat de balans ver te zoeken is, dat je ongeconcentreerd auto rijdt, dat je de routes die je normaliter rijdt opeens niet meer weet en dat paracetamol dat doffe gevoel in je hoofd niet meer weg gaat nemen.

Ik ben gezegend met een man die op mij let. Nu ben ik een vrouw en kan ik communiceren of niet. Ik kan dus zelf bepalen of ik iets laat doorschemeren of niet. Maar gisteren had ik geen keus en liet ik mijn man even toe in mijn wereld. Hij liet het bad vollopen en kwam niet één keer kijken, iets wat hij normaliter wel doet. Hij liet mij mijn gang gaan in bad met mijn ‘badkuip-pakket’: een zak met relaxing bad parels (is het eigenlijk wetenschappelijk bewezen dat die dingen helpen?), mijn MP3 speler (ja, het liedjes erop zetten lukt nog steeds! Wat een prestatie!), een glas appelsap, mijn telefoon (maar die liet ik wijselijk links liggen) en het laatste nummer van het tijdschrift Wendy. Ik overwoog nog even om kaarsen aan te steken maar liet dat maar gaan, ik wilde vooral snel in dat bad gaan liggen.

Ik liet mijn lijf in het (te) warme water zakken en tegelijkertijd mijn gedachten leeglopen. Ik probeerde even niet aan het werk te denken maar gewoon lekker te lezen! Ik liet het luisteren naar muziek ook achterwege, niet altijd hoef je muziek in je oren te horen. Een half uur heb ik heerlijk genoten van het water, soms voelde ik mij wel schuldig dat ik zoveel schoon drinkbaar water in dat bad had maar ik probeerde vooral te ontspannen. Ik kwam als een herboren mens uit bad. Ik wikkelde mij in mijn vader zijn dikke groene zachte badjas en genoot nog lang na.

Vanmorgen kwam ik nauwelijks mijn bed uit. Zo moe was ik. Toch deed ik het en ging ik tegen mijn zin in sporten. Dat gebeurt eigenlijk niet vaak. Ik zei tegen mijn man: “ik ga sporten want ik weet dat gezegd wordt dat sporten je goed doet”. Dus ging ik spinnen maar in dat uurtje was ik er niet echt bij met mijn gedachten. Af en toe dacht ik aan het werk, hoe ik gas terug kon nemen, aan de opleiding die ik over 2 maanden ga volgen voor mijn 2^e baan, wat dit voor consequenties heeft en aan de vraag die mij gisteren op het werk werd gesteld, namelijk: wil je vanaf januari 10 uur extra werken?

Waar ik na dat uurtje uitgekomen ben, is het volgende:

• Wees niet angstig voor nieuwe uitdagingen. Die opleiding kan inderdaad extra werk met zich meebrengen maar misschien is dit wel mijn ding en vind ik het hartstikke leuk! Wees niet bang om nieuwe grenzen op te zoeken en nieuwe uitdagingen tegemoet te komen;
• Ik voel mij gevleid dat er mensen zijn die in mij geloven en mij graag een extra contract willen aanbieden. Maar wellicht is dit gewoonweg niet de juiste tijd hiervoor. Het is iets om goed, samen met mijn man over na te denken. Kan ik het combineren met mijn gezin? Met mijn werk, ook bij de Veiligheidsregio waar ik op hard piket sta?
• Zorg goed voor jezelf. Dit is een advies wat ik regelmatig aan opvoeders geef. Zorg voor jezelf en zorg dat je, naast moeder van, partner van, dochter van, vriendin van, ook jezelf bent en tijd voor jezelf neemt in plaats van alleen erom vraagt. Voor mij betekent het dat ik meer vrij zal nemen van mijn werk (en dat moet geen probleem zijn, ik heb nog 9 weken vakantie op te maken voor het einde van het jaar), dat ik meer ga lezen, meer blogs ga schrijven, de wens die ik al enige tijd in mijn hoofd heb sneller in vervulling laat gaan en het niet naar voren schuif (wordt vervolgd dit…).
• Zoek hulp als je er niet uitkomt. Ik ben ook maar een mens, en soms heb ik net even een andere blik nodig die op een andere manier naar de zaken kijkt.
• Hou je werk binnen je contracturen. Het is niet voor niets dat ik nog 9 weken vakantie heb op te maken. Terwijl ik in januari, april, mei en in de zomer vakantie heb gehad. Ik werk teveel over. Punt. En niet dat ik dit een probleem vind, want ik hou van mijn werk. Ik krijg energie van mijn werk. Mijn werk is mijn passie. Maar er zijn grenzen. Vooral omdat ik van tijd tot tijd te maken heb met schrijnende gevallen: zedenzaken, suïcides, noem maar op. Met andere woorden: een week overwerken moet kunnen, maar die overuren de week daarop weer terugnemen is essentieel.
• Zeg vaker nee. Er gebeurt niets als ik die ene vergadering mis, niet naar dat leuk congres kan/wil, als ik een keer een judo les van mijn zoon moet overslaan.

Ik zit hier driftig te typen met een veel rustiger gevoel en mijn zintuigen doen het weer veel beter. Ik weet van mijzelf dat ik alles goed wil doen. Een beetje neig naar perfectionisme. Ik heb ook een gezin met 2 jonge kinderen. Ik vang mijn kinderen 3 keer in de week op van school en ze hoeven maar 1 dag naar de overblijf. Wij hebben geen naschoolse opvang en vangen de opvang met elkaar op als familie. De kinderen hebben nu de leeftijd om te gaan sporten wat als gevolg heeft dat ik maandag op de atletiekbaan sta, donderdag in de judozaal en vrijdag in het zwembad ben. Ik realiseerde mij gisteren dat dit, in combinatie met een onregelmatige baan, twee banen eigenlijk, gewoonweg too much is.

Zwemles heeft mijn dochter vandaag voor het laatst, morgen mag ze afzwemmen en dan is dat hoofdstuk ook afgelopen. Mag ook: 4 jaar, 2 kinderen en 4 diploma’s verder. Atletiek en judo houden we erin maar ik ga nu wel de opties voor carpoolen bekijken. Ik hoef niet alles perfect te regelen. Mijn kinderen zijn en blijven ook wel gelukkig, zelf als ik een keer niet naast de atletiekbaan sta. Gelukkig vergeten ze snel!

Kortom: ik vind het niet altijd gemakkelijk om al die ballen in de lucht te houden. Maar (met behulp van mijn man) ik heb even mogen proeven van dat ‘op het randje zijn van’, en ik ben daar dankbaar voor, hoe gek het ook klinkt. Mijn werk is leuk, het is mijn passie, geeft mij voldoening. Maar er bestaat ook een andere kant van Vanessa. En die kant ga ik nu nog meer ontplooien.

Wordt vervolgd, vooral over het in vervulling laten gaan van een wens…