Op zoek naar een nieuwe auto
Mijn man en ik zijn op zoek naar een andere auto. Niet dat onze huidige auto ons niet bevalt. Integendeel. Hij rijdt heerlijk, is behoorlijk zuinig, er past een koffer in (erg belangrijk gezien het soms lijkt alsof ik een KLM abonnement heb) en het allerbelangrijkste: er is nooit wat mee. En dat mag in de krant. Want veel geluk heb ik tot nog toe niet gehad met auto’s.
Toen ik nog in Diemen woonde kocht ik een behoorlijke nieuwe auto, hij was een half jaar oud. En hij was sportief. Mijn man moet er nog vaak om lachen (of huilen, hoe je het noemen wilt): als je de auto binnenstapte en het was donker waande je je in de toen nog niet verschenen film The Fast& The Furious. Versie -2. Ik had namelijk pedalen met LED lampjes. Don’t ask. Toen de verkering serieuzer werd en vriendje ook in de auto begon te rijden werden ze eruit gesloopt. Maar om terug te komen op de auto, je zou denken: nieuw, weinig problemen? Niets was minder waar. Constant was er wat. Ik was vaak bij de garage te vinden. De Peugot 206 beviel niet helemaal. Uiteindelijk hadden we een goed excuus om hem weg te doen: gezinsuitbreiding. Dat ging lastig samen met een 2 deurs auto.
We gingen dus op zoek naar een ‘familie auto’. Maar geen station. Want ik vind dat Nederland niet ‘grote auto-proof’ is. Zoals met vele andere zaken zijn ze in Nederland zuinig. Dus ook met de parkeerplekken. Hoe kleiner je auto is, hoe beter. We kwamen uiteindelijk uit in het zuiden des lands en kochten een ‘in-betweenie’: een Ford Focus. het was net geen station, had airco (een eis van mijn kant) en er paste meerdere koffers in (ook belangrijk). Wat mooi meegenomen was: hij had ruimte, heel veel ruimte. Ik heb namelijk van alles vervoerd in deze auto: een heel tweepersoons bed (in delen uiteraard), fietsen, noem maar op: alles paste erin.
Maar ook deze auto gaf problemen. Zo reed ik een in april 2009, ik was net een week of twee bevallen van onze dochter, samen met mijn moeder en pasgeboren baby mijn dorp uit. We gingen naar mijn oma, om babylief te introduceren aan haar overgrootmoeder. Ik reed een bocht in en mijn stuur werd wel heel zwaar; motor uitgevallen. Ik kon hem opnieuw starten maar een paar kilometer verder begaf hij het weer. Vonnis? Motor stuk. Je kunt je voorstellen: het was geen goedkope reparatie: duizenden euro’s kwijt! Twee jaar later was de tijd aangebroken om hem weg te doen, en ook om weer een stap terug te nemen want ik had geen duo-buggy meer nodig en al die extra ruimte werd niet meer benut nu onze kinderen zelf konden lopen en we geen luiertassen, wandelwagens, etc. mee hoefden te sjouwen.
Dus gingen we weer op zoek naar een nieuwe auto. Mind you: het is niet mijn favoriete klus. Want mijn man en ik zijn op dit gebied heel verschillend. Kijkt hij naar de prijs, kijk ik naar hoe ‘cute’ een auto is. Ik weet het maar ik blijf vrouw! Uiteindelijk kwamen we in Almere terecht. We hadden daar een lelijk autootje gezien (ik vond/vind hem echt afschuwelijk dan) maar hij was scherp geprijsd en er stonden weinig kilometers op. We deden een proefrit en eigenlijk moest ik toegeven dat ik verkocht was: hij reed heerlijk en hij had een hoge instap. En gezien het feit dat mijn ouders van tijd tot tijd naar Nederland kwamen en toch ouder werden vond ik dat wel prettig. De auto bood voldoende ruimte om er een koffer in te zetten en hij had airco. Het was een prima autootje. We konden nog wat afdingen van de prijs en kregen nog wat terug voor onze auto. En dat was merkwaardig. Want wat ik nog niet meegegeven had was het volgende:
We waren dus op zoek naar een andere auto. En dan ga je naar dealers: gewoon op zoek naar wat er is. Want wij hadden niet een specifiek merk in gedachte. Zo kwam ik bij een dealer terecht en toen ik vroeg wat mijn auto waard was ging meneer even naar zijn kantoortje. Hij kwam terug en gaf de volgende mededeling: “wij hoeven de auto niet. Bent u op de hoogte van het feit dat uw auto ooit in beslag is genomen door de politie? Hij was betrokken bij een misdrijf en had behoorlijk veel schade”. Toen vielen de puzzelstukjes op zijn plek: die motor was niet voor niets stuk gegaan, we waren behoorlijk genaaid toen we de auto kochten. Ik wist niet hoe snel ik weg moest bij de dealer. Dat ze in Almere niet zo nauwkeurig de Fusion hadden onderzocht was in ons voordeel. Dus toen we de deal hadden afgesloten en nog een week moesten wachten voor hij rij-klaar was hoopte ik niet dat ze uitgebreider naar de geschiedenis van die auto zouden gaan kijken. Gelukkig was dit niet het geval.
Inmiddels is dit drie jaar geleden en zoals ik aan het begin al schreef: we hebben nauwelijks problemen met de auto gehad. Heeft hij een APK keuring nodig? Ik ben niet zenuwachtig meer, want er is nooit wat afgezien van de gebruikelijke zaken: een nieuwe ruitenwisser, andere banden. Afgelopen week was het bijvoorbeeld weer zover: ik werd binnen twee uur teruggebeld met de mededeling: uw auto zou alleen afgekeurd zijn omdat er wat verf op uw linker knipperlicht zit maar dit is vervangen. En dat was het. Kosten? €100. Kijk, daar hou ik van.
Maar we zijn wel op zoek naar een andere. Als het aan mij lag zou ik eeuwig in mijn lelijk autootje rijden. Maar ik rij veel. Belachelijk veel. Voor mijn werk dan want ik werk bij een gemeentelijke instelling in heel Noord-Holland Noord. Dus kan ik op 1 dag gemakkelijk en in Den Helder zijn en in Alkmaar en in Enkhuizen. En dan tikt het aan. En volgens mijn man gaan auto’s ook wat kosten als ze boven de 200.000 kilometer zitten. En ik ben hard op weg naar dat getal. Hij staat nu op 181.000 kilometer en de twee ton heb ik wel binnen een maand bereikt.
Dus zijn we op zoek naar een andere auto. En het is geen leuke bezigheid. Want ik wil eindelijk wel een leuke auto (aan de buitenkant), mijn man kijkt naar de prijs. We hebben dus een budget en met ons budget koop je geen supermooie auto. Waar we het wél mee eens zijn is dat de auto niet te groot, te klein of te duur qua onderhoud moet zijn. We hebben namelijk twee auto’s dus wat we totaal kwijt zijn aan wegenbelasting en verzekering moet leuk blijven. Daarnaast hebben we ook de volgende mentaliteit: we moeten het kunnen betalen. We doen dus niet mee aan 50/50 deals, het nemen van leningen en lease-auto’s. inmiddels zijn we nu al twee weken aan het zoeken en ik word er gek van. Want Nederland is eigenlijk best groot als je naar een dealer moet rijden voorbij Arnhem. Zo was ik gisteren in Heemskerk: leuke auto, maar te duur vergeleken met wat hij in onze ogen waard zou moeten zijn. Intussen heb ik het gevoel dat de tijd tikt. En ik word er niet vrolijker op.
Maar heb er wel het volste vertrouwen in dat we eruit komen want we hebben in ieder geval de knoop doorgehakt en weten dat we nu voor een Citroën gaan, hoeveel hij maximaal moet kosten en hoeveel kilometer er maximaal op mag staan.
Ik hoop dus dat ik binnen een maand mijn huidige Fiat Panda ingeruild heb voor een leuk, betaalbaar ander autootje. Wish us luck!
Read your blog for the first time and was pleasantly surprised. I had a few laughs and was also educated-somewhat to the car buying experience in The Netherlands. Do people really own cars with 200,000 miles/KM? Probably a measurement difference from the USA, and clearly sounder cars. Furthermore, I also brushed up on my Dutch a bit after reading; it’s been a long time.
Thumbs up!
Thank you!! How are you? So nice to hear you read my blog.. Hope you take your time to read a couple more stories..some are funny, others ( like the first and the one where I talk about getting pregnant with my son) are a bit emotional. About the car buying, it is different for everyone but we like to get rid of the car before it gives us headaches..and costs a lot 🙂
Keep on reading, so you can catch up with you Dutch..and hopefully laugh a bit more..Thanks fpr the compliment, just made my day…