Romina en ik.
Miami, 9 augustus 2015

Romes is mijn nickname/bijnaam voor jeugdvriendin Romina. Ik ken haar sinds wij zijn gestart op de middelbare school, toen nog PSC genaamd. We werden bij elkaar gezet in de brugklas en eigenlijk klikte het direct.
Het duurde niet lang of er was een vaste vriendengroep gevormd, in een van mijn vorige blogs, de Cactusclub pack schrijf ik over deze vriendschap.
Het was een zeer cultuurgemengde groep; Romina van Hindoestaande afkomst, Eldrith van Nederlandse afkomst maar meer yui di Korsow dan ons allemaal, Ilanit van Joodse afkomst en ik geboren op Curacao maar uit Surinaamse ouders, dus ook een Surinaamse opvoeding. Er werd dus Nederlands, Engels en Papiaments met elkaar gesproken.

Het klikte dus direct met Romina en al gauw kwamen we bij elkaar over de vloer. Romina haar ouders werkten allebei en heel hard, alleen mijn vader had een carriere buitenshuis. Haar ouders waren dus vaak weg op zakenreis en dat was natuurlijk feest. Niet letterlijk in die zin dat er feesten werden gegeven maar hoe prettig is het om als tiener niet altijd je ouders om je heen te hebben?

Toch verschilden we enorm: zij was enorm rustig en alhoewel ik dat nu ook ben, heb ik een turbulente tienertijd gehad. Volgens mij heb ik het mijn ouders lang niet altijd even gemakkelijk gemaakt, maar mam, het is goed met mij gekomen. Vind ik zelf.
Romina en ik bleven vriendinnen. Ook toen ik haar het hardst nodig had, en dat was de tijd dat ik mijn eerste vriendje kreeg. Ik ben veel vergeten van deze tijd maar het viel mij vorige week op, toen ik met Romina was dat zij zich nog heel veel herinnert. Leuk om te horen.

Uiteindelijk slaagde iedereen van de Havo, Romina ging zelfs VWO doen, Ilanit vertrok naar de International School, toch bleven we met elkaar omgaan. Ik deed iets langer over de Havo en vertrok pas rond mijn 21ste  naar Nederland om te studeren terwijl Ilanit en Romina al naar Amerika waren vertrokken, Eldrith ging werken en bleef op Curacao. Nu was het niet de tijd van de world wide web. Communiceren deed je via ouderwetse brieven en wat later via de fax. We waren wel geregeld op Curacao op vakantie en als we er tegelijkertijd waren, ontmoetten we elkaar natuurlijk ook.

En zo ontving ik op een dag een telefoontje van Romes; ze ging trouwen. Ik was zo blij maar ook verrast want ik wist niet dat ze iemand had ontmoet. Trouwen ging Romina doen in Bombay, India. Niet in de buurt. Ik pakte de metro en tram naar het begin van de Leidsestraat in Amsterdam en liet mij bij een reisbureau informeren over een vliegticket en verblijf tijdens haar huwelijk. Want die duurde namelijk een kleine 7 dagen!

Het waren onvergetelijke dagen. Ondanks dat we in India zaten, werd het een feestje met veel bekende gezichten uit Curacao. Ze zag er prachtig uit en haar ouders zorgden zo goed voor alle gasten, we hadden niets te klagen. Ik voelde me vereerd dat ik haar huwelijk mee mocht maken en denk er nog geregeld aan, al is het inmiddels bijna 16 jaar geleden. Zo stuur ik haar op 24 september ook altijd een felicitatie om deze dag te herinneren.

Toen Romes voor het eerst moeder werd, pakte ik het vliegtuig om haar 9 dagen te helpen. Ze woonde inmiddels in Amerika maar dat mocht de pret niet drukken. Ook dit waren mooie dagen, het was mooi om haar te kunnen helpen in zo een mooie en kwetsbare tijd. Om samen de onzekerheid mee te maken maar ook de ervaring voor haar van het moederschap.

Inmiddels is Romes moeder van 3 prachtige zonen. My boys noem ik ze. Ze woont inmiddels in St. Thomas, de US Virgin Islands en ik zie haar alleen als ze ook toevallig op Curacao is als ik er ook ben. Vorige zomer was zo een vakantie. Zij was er, ik was er, Ilanit was er; het werd een gezellige reunie met kinderen erbij want inmiddels waren we allemaal moeder. Het voelde als vanouds.

Vorig jaar, in dezelfde vakantie als hierboven beschreven, besloot ik mijn kids op prive zwemles te zetten op Curacao. Nu is de wereld klein maar Curacao nog kleiner want ook Romina haar zonen volgden zwemles bij dezelfde zwemjuf en wel de les voor mijn kids. Ze zwommen samen af en ook dit gaf een heel fijn gevoel. Romes kon er helaas niet bij zijn maar ik schroomde niet om HEEL veel foto’s en filmpjes te maken en deze allemaal te sturen naar Romina.

En zo zagen we elkaar afgelopen zondag weer. Ik was wegens een sterfgeval in Amerika en zij was er ook met the boys en haar man. Ik had mijn kindjes niet mee maar ik logeerde bij mijn tante met zwembad en ik had van te voren aangekondigd dat ze hun zwemkleding mee moest nemen.

Toen ze na 2 uurtjes weggingen had ik weer meer bewondering voor mijn vriendin. Ze maakt namelijk iets heel vervelends mee maar blijft optimistisch. Ze is een ontzettende lieve moeder voor haar kindjes en doet alles voor ze. Haar kindjes zijn ontzettend beleefd en goed opgevoed en ze heeft engelengeduld. Ze cijfert zichzelf vaak weg zodat ze haar kinderen niet te kort doet maar het siert haar en ik vind dat ze daardoor meer respect verdient. Momenteel staat er ze er tijdelijk grotendeels alleen voor maar werkt ook nog erbij.
Toen ik haar uitzwaaide afgelopen zondag vertelde ik het haar nogmaals: ze is een geweldige moeder, vriendin en partner. Ik waardeer dat enorm in haar.
Blogwaardig in mijn ogen..