Alhoewel ik mijzelf nog jong prijs, vond ik toch dat ik iets geregeld moest hebben mocht ik, of mijn man, of wij beiden komen te overlijden. Wij hebben immers kinderen en ondanks dat het 2017 is en kinderen nadat zij wees zijn geworden niet zomaar meer in een weeshuis geplaatst worden, wil ik toch dat zoveel mogelijk geregeld is. Mijn vader overleed ongeveer vijf jaar geleden. Ik weet als geen ander hoe verdrietig je bent als je dierbare komt te overlijden. Helaas kom je in een rollercoaster terecht en moet er ook van alles geregeld worden. Een begrafenis, allerlei financiële rompslomp. Het is niet grappig. Om dat mijn gezin te besparen wil ik zo voorbereid mogelijk zijn.

Beginnen met een testament vond ik een prachtige start. Ik sprak er met mijn man over want een huis neem ik niet mee in mijn graf. Mijn spullen ook niet maar mijn kinderen hebben wel een thuis nodig als wij beiden komen te overlijden. Nu is de kans nihil dat dit zal gebeuren maar je weet het nooit. En dan komt dé vraag: waar zouden wij ons het prettigst bij voelen? Wie zouden wij onze kinderen toevertrouwen als wij er niet meer zijn? Mijn familie? Mijn schoonfamilie? Ik bracht mijn voorstel in en gelukkig hoefde mijn man er niet al te lang over na te denken.

Afgelopen voorjaar stapte ik naar een notaris en legde uit dat wij graag een testament willen opstellen. Nu, drie kwart jaar verder is het bijna af. Het concept heb ik vandaag helemaal doorgenomen en jeetje, ik heb er meer vragen bij dan helderheid. Daarom zal binnenkort een tweede afspraak plaatsvinden en kunnen wij hopelijk binnen twee maanden onze handtekening eronder zetten.

Maar aan wie vertrouwen wij onze kinderen toe? En vonden onze kinderen het ook een goed idee? En de persoon in kwestie? De persoon in kwestie is mijn zusje. Ze is inmiddels 35 (net aan) en mijn man en ik zijn van mening dat zij een prima opvoeder voor onze kinderen zou kunnen zijn. Zou kunnen zijn geef ik expliciet aan want ik hoop dat het nooit zover hoeft te komen. Maar mocht het door een bizarre samenloop van omstandigheden zo ver komen dan zouden wij gerust zijn. Okay, mijn zusje is zo gek als een deur, maar hoe leuk is het om als kind zo een tante te hebben? Ze is bevlogen, heeft heel veel energie en houdt van zwemmen. Allemaal basis ingrediënten om een kind op te voeden. Ze houdt van kinderen maar vindt het ook niet erg als ze naar huis gaan. Ik weet dat, mijn man weet dat, onze kinderen merken er niet zoveel van. Ze lacht heel veel en houdt heel erg van slapen. Ook mooie elementen om je kinderen mee te geven. Ze is onvoorspelbaar en doet waar zij zin in heeft. Meerdere mensen mogen deze eigenschappen hebben.

crazy but best sis

Toen ik haar belde en het haar voorzichtig vroeg was ze direct enthousiast. “Ja hoor!”, zei ze direct. “Maar, euh, is het niet handig om dit met je sson-to-be-husband te bespreken voor je een besluit neem C.?” vroeg ik haar? “Ach nee joh, hij vindt het echt goed” was haar antwoord. Ik geloof haar. En toen vroegen wij het onze kinderen (7 en 9). Ze waren direct enthousiast. En met direct bedoel ik dat ze een gat in de lucht sprongen. Want tante C. heeft een zwembad!!! Al woont ze helemaal aan de andere kant van de wereld. Dus…dachten mijn man en ik…

Ik heb ze even een reality check moeten geven want wij zijn in principe niet echt van plan om binnenkort dood te gaan.

Het cirkeltje voelt rond. Binnenkort zetten mijn man en ik onze krabbel onder dat papiertje met die woorden waar ik drie kwart niet van begrijp. Maar volgens mijn man moet het juridisch sluitend zijn. Nog zo een moeilijke term. Maar ik geloof het wel en weet in ieder geval dat mocht het ooit zover komen, mijn kinderen, ondanks het verdriet, gelukkig zullen zijn in hun nieuwe thuis. En dat is weer een pak van mijn hart.