Afgelopen week keek ik naar het tv programma 4 handen op 1 buik. Ik begon er wat later mee maar ik stapte net het programma in toen de presentatrice Giovanca (leuke zangeres ook) het met de aanstaande jonge moeder had over het feit dat de moeder niet wist wie de vader van haar ongeboren kind was. Juist dacht ik. Een ongeplande zwangerschap, zelf nog heel jong zijn, veel weggelopen van huis in haar puberteit, een relatie met haar moeder die op losse schroeven stond én niet weten wie de vader van je baby is. Dat is veel op je bordje hebben. Deze aanstaande moeder had een vriendje, ook 17 net als zij en ze waren ervan overtuigd dat hij de vader was. Het verhaal was als volgt: toen ze even uit elkaar waren ging ze naar bed met een ander en vlak daarna ging ze weer terug naar haar ex- en huidig vriendje. Nou, toen ging ze dus ook met hem naar bed en ze kwam erachter dat ze zwanger was. Ik vel geen oordeel want het kan natuurlijk. Ze was 16 en pubers nemen heel vaak onverstandige beslissingen. Bij dit meisje resulteerde haar niet doordachte besluiten in een zwangerschap. Pas na de geboorte kon er een DNA test afgenomen worden en in die twee hele slopende weken terwijl ze moesten wachten op de uitslag werd het wel erg heet onder de voeten van de huidige vriend. Hij was ervan overtuigd dat de baby niet op hem leek en hij niet de vader was. Maar wij (ja, ook ik) hoopten allemaal dat hij wél de vader zou zijn.

Twee weken later. Giovanca komt met de uitslag. De envelop gaat open en het huidig vriendje blijkt niet de vader te zijn. Teleurstelling alom bij de kersverse moeder, haar vriendje, haar moeder. Alleen de baby lag lekker te slapen en merkte niets van de commotie. Het programma volgt natuurlijk niet een heel jaar in het leven van een versgebakken gezin maar op het eind vertelde de kersverse moeder wel dat het nog steeds aan was met haar vriendje en dat zij van elkaar houden. Met de biologische vader van het kindje zal binnenkort een gesprek worden gevoerd.

Als het gaat om mijn eigen gezin is een DNA onderzoek echt niet nodig. Als wij een DNA onderzoek zouden uitvoeren bij onze alleroudste, 22 inmiddels, zou je raar opkijken van de uitslag. Zowel mijn man als ik hebben namelijk geen DNA gelijkenissen met haar. Maar gelukkig weten zowel wij als zij dit. Als het gaat om de middelste, 9 inmiddels, zien wij qua uiterlijke kenmerken veel van mij in hem. Toen hij in het ziekenhuis werd gemaakt (wij hadden veel hulp nodig van de afdeling Fertiliteit) knepen wij het wel een beetje. Je laat immers sperma achter bij een volstrekte onbekende en na een uur krijg je en reageerbuisje in je handen gedrukt met een sticker erop met je naam en geboortedatum. Daarnaast kan je het ook niet eens zien want het is ook nog in aluminium folie gewikkeld. Met dat buisje moesten wij dan zo snel mogelijk naar verdieping 5, de gang door, rechtsaf, weer rechtsaf en dan in de wachtkamer wachten. Iedere keer dat wij gingen, letten wij, en dat is in totaal vijf keer geweest, op de laborant. Zo hadden wij de laatste keer een knappe man met een Noord-Afrikaans uiterlijk. Mocht onze baby er bij de geboorte zo uitzien, hadden wij eventueel nog een verklaring. Gelukkig leek onze zoon bij de geboorte vreselijk op zijn vader. Een DNA test was niet nodig. Daarnaast zie ik heel veel trekken van mijn vader in onze zoon, ze hadden ook een prachtige band samen. Wellicht omdat mijn vader de allereerste persoon was die mijn zoon zag, eerder dan mijn man..

Een prachtige band…

Bij de geboorte van onze dochter leek zij op een reus. Niet op 1 van ons. Ik ben getrouwd met een Nederlandse man en heb een blanke moeder maar jeetje, ten eerste woog ze 10 ½ pond bij de geboorte (volgens de verloskundige een échte gezonde Hollandse baby) én was ze zo blank als de baby van de buren. Mét grijze ogen incluis. Die grijze ogen bleef ze drie kwart jaar houden, daarna werden ze groen, dezelfde kleur als mijn man. Inmiddels heeft ze lichtbruin haar, meer blond maar gelukkig wel een bos met krullen. Ik vind zelf dat ze niet op mij lijkt maar zie wel veel gelijkenis met mijn moeder. Hoe ze wél op mij lijkt is in haar ondeugende streken. Man o man, als ik de verhalen van mijn tantes Ninon, Lilian, Liesbeth én Jeanne-Marie mag geloven was ik ellendig als klein kind. Ik claimde mijn moeder en ging gerust voor de auto van mijn moeder liggen als ze weg moest. Dat laatste doet mijn dochter overigens niet maar dat eerste? Daar heeft ze een patent op. Ze is ondeugend en als ze lacht, trekt ze haar neusje op, precies zoals ik deed op haar leeftijd. Zij claimt, vraagt heel veel aandacht van mij en is ernstig stoer. Roze is een ‘getver’ kleur en ze speelt alleen met jongens. Ze is van mij, punt uit.

Ik als 4/5-jarige…

Gelukkig lijken ze ook heel erg op hun vader. Zo houden ze beiden van gamen en zijn daar ook verontrustend goed in. Mijn dochter is erg creatief, maar van wie ze dat heeft weten wij beiden niet. Ze is muzikaal en heeft een prachtige stem, it runs in the family of my husband his side. Ze zijn beiden ontzettend goed met cijfers en in rekenen en lopen voor op dat gebied. Helaas hebben zij dat zeker niet van mij maar wel van hun vader. Ze doen het erg goed op school en hoeven weinig moeite te doen voor een 10, zó niet van mij geërfd maar wel van hun vader (en opa van mijn kant?). Mijn zoon kan prachtig tekenen, ook weer iets waar hun vader goed in is. Ze hebben beiden hele lange dunne benen, voor zover ik mij kan herinneren noemde mijn vader mij als jong kind altijd fintjoles. Mijn dochter is een regelrechte drama queen, van wie ze dat heeft? Geen idee!

Game interesse van papa…

Misschien lijken onze kinderen fysiek niet heel erg op ons maar qua gedrag, doen en laten en hun leerprestaties zien wij heel veel gelijkenissen. Kortom, een DNA onderzoek is in ons gezin overbodig.