De lege snoep pot (op 2 snoepjes na)

De laatste tijd eet onze dochter (7) in vlagen niet al te best. Ik maak mij daar nooit bijzonder druk om want ze heeft veel energie. Of ze nou veel eet of weinig. Haar energielevel blijft altijd op het hoogste niveau. Maar ze klaagde in 1 week tijd wel 2 keer over buikpijn ’s nachts. En dat was wel bijzonder. Ik zag een verband tussen niet willen eten en buikpijn, in die zin dat het hebben van buikpijn ervoor zorgde dat zij niet wilde eten.

Drie uur in de middag is voor onze kinderen een heilige tijd. Want dan is het ‘snoepies-tijd’ oftewel ‘koppies-tijd’ en dat gaat gepaard met wat lekkers. Mijn zoon geeft niet om snoep; laat hem kiezen tussen snoep en fruit en hij kiest 9½ van de 10 keer voor een appel maar mijn dochter zal never nooit niet kiezen voor fruit om drie uur. Ze rent naar de roze mand op onze magnetron om te kijken wat er te halen valt en als daar niets te halen valt, rekt zij zich uit tot hoe ver zij kan om op de magnetron kast de snoep pot te pakken. Nu hebben wij nooit een snoep pot gehad (niet goed voor mij ook) maar een jaartje geleden kreeg zij van een klasgenootje op haar verjaardag wel een hele leuke versierde en rijk gevulde snoep pot. Het is natuurlijk zonde om deze weg te gooien als hij leeg is dus de ene keer is hij leeg, de andere keer iets meer gevuld.

Enfin, weer terug naar het buikpijn verhaal. Een paar weken geleden zocht mijn zoon de kindertablet op het bed van onze dochter. Hij kwam terug zonder tablet maar met de mededeling dat er wel heel veel lege snoepzakjes waren in haar bed. Ik ging direct kijken en vond twee handen vol lege snoepzakjes. Mijn man en ik gingen verhaal halen bij onze dochter. Haar versie had iets te maken met spelen met buurmeisje S. en zin hebben in snoepjes. Op de vraag waarom het niet gevraagd werd, want zo streng zijn wij toch niet?, kon zij niet antwoorden. Ik stuurde S. haar moeder een app met de vraag of ook zij het even na kon vragen. De volgende dag kreeg ik een lange app terug met de versie van S.: onze dochter kwam op een speelmiddag naar boven met 2 handen vol met snoepzakjes. S. zei nog: “moet je dat niet vragen” maar onze dochter S. zei iets in de trant van: “ze zijn lekker en ik heb zin in snoepjes”. Het buurmeisje at er 1 op, onze dochter de rest. Die avond klaagde mijn dochter over buikpijn maar ik kon het niet verklaren want ik vond die lege zakjes pas een paar dagen later…

Natuurlijk volgde er een consequentie: een week geen snoepjes, en een paar dagen niet spelen met het buurmeisje. Best wel zielig voor het buurmeisje want nu werd zij gestraft voor iets waar zij niet mee gekomen was.

Een week of wat later. Ik had mijn man even nodig om een zwaar kastjes naar mijn vrijwilligers opa te  brengen een dorp verderop. Wij zouden hooguit drie kwartier weg blijven dus wij lieten onze kindjes even alleen. Ik kom thuis en als ik in de keuken aan het rommelen ben, valt mijn oog op de snoep pot. ‘Hé???’ dacht ik? Die pot was toch nog behoorlijk vol voor ik vertrok? Ik confronteerde onze kinderen ermee toen ze in bad lagen en mijn zoon zei met een krachtige stem dat wij niet bij hem moesten zijn. Onze dochter verdween steeds meer achter het muurtje van het bad tot wij haar niet meer konden zien. Dat zei al genoeg. Ze wilde er wel over praten maar alleen met mij zei ze. Het hoge woord kwam eruit: ze had inderdaad de snoepjes gepikt uit de snoep pot toen wij weg waren. Ik nam een (hele) diepe zucht (op dat moment vond ik het echt even jammer dat ik wijn niet lekker vind) en ze moest uit bad. Ik legde haar ten eerste uit dat het suikervrije snoep was en dat ze het zeker zou voelen vanavond. Niet alleen buikpijn maar zeker ook diarree. En daarnaast zou ik erop terugkomen want ook hier waren er consequenties aan verbonden. Na een kort beraad momentje met mijn man was de consequentie: een paar dagen geen tablet.

Het lastige bij onze dochter is dat zij niet met speelgoed speelt en niet echt hobby’s heeft. Daarnaast is zij zeker niet snel ergens van onder de indruk. En dat maakt het zeer lastig om consequenties te vinden. Toen wij het haar echter vertelde, moest ze wel hard huilen. Die avond bleek inderdaad een interessante avond. Zij had veel buikpijn en moest tot twee keer aan toe ’s nachts naar de wc voor een hevige diarree aanval. Beide keren stond ik in de wc (om half 2 en half 3 in de ochtend!) om haar te assisteren en de laatste keer lag zij bijna dubbel van de pijn op de wc pot. Ze was zo klein en kwetsbaar en kon nog nét de volgende woorden er heel zachtjes uitpersen: “ik hoef nooit meer snoepjes te eten”.

Ze bleek geen moeite te hebben om haar ‘straf’ uit te zitten. Wij dachten dat wij het als gezin hadden gered.

Tot afgelopen woensdag. Ik was aan het werk en met mijn man aan het app-en. Hij appt mij dat hij in haar kamertje, in haar knuffelmand, helemaal op de bodem een spelletjesdoosje vond. Hij maakte het open en daar zaten koekjes in. Een hele hoop koekjes. Mijn hoofd boog automatisch naar voren: “here we go again” dacht ik. Hoe dan?? Al die keren dat onze dochter haar deurtje dicht deed, dachten wij dat zij lekker naar muziek aan het luisteren was. Of op YouTube naar Dylan Haegens aan het kijken was. Vast wel maar ook mét een koekje. Ik was boos. En teleurgesteld. En terecht vind ik zelf. Ik liet het haar ook merken. Mijn man gaf haar de kans om haar kamer ut te kammen en alle illegale snoep en koekjes naar beneden te brengen. Ze gehoorzaamde maar kwam snel terug met de mededeling dat er verder niets meer in haar kamer was. Ik liep de trap op voor een inspectie ronde. Terwijl ik alles uit haar kamer aan het uitkammen was legde ik van alles en nog wat aan haar uit. Er was niets meer. Ik had het gevoel moeder van een junk te zijn! En ze is zeven!

Weer een logische consequentie, iets meer deze keer. Ze mag tot maandag niet met haar beste vriendje T. spelen, geen snoep en geen tablet tot maandag. Inmiddels is het zaterdag en het gaat haar goed af. Ze begint nu wel de dagen te tellen tot ze weer op de tablet mag maar ze lijkt niet ernstig onder de indruk.

Mijn man en ik maken ons iets meer zorgen over onze dochter dan een week geleden. Wij maken ons vooral zorgen over hoe ze in haar puberteit zal zijn. Gelukkig kunnen wij niet in de toekomst kijken maar ik kan je wel zeggen dat onze snoep pot nog nooit zo lang leeg is geweest. Wat ik wél heb gemerkt is dat zij wel rustiger is geworden. In ieder geval hebben wij de illusie niet dat dit de laatste challenge voor ons als ouders zal zijn. Alle ouders kennen challenges maar onze S. spant écht de kroon. Ik ben in de afgelopen weken vijf jaar ouder geworden kan ik verklappen…