Lekker eigenwijs

Als het om onze dochter gaat, hebben wij zoveel onbeantwoorde vragen. Vragen als:

• Hoe komt het dat wij onze dochter keer op keer waarschuwen voor bepaalde gevaren en ze de gevaren tóch opzoekt? Neem nou vandaag, wij vertelden onze kinderen over het gevaar voor het lopen op dun ijs tegenover ons huis. Het vriest al enkele dagen. ’s Nachts behoorlijk hard. Ik zal het maar niet hebben over hoe erg ik niet tegen de kou kan maar het kwik wat daalt onder de nul zorgt er wel voor dat de natuur langzaamaan verandert in iets prachtigs. Wij wonen in een eenvoudig rijtjeshuis. Het stond niet op mijn wensenlijst om in een rijtjeshuis te wonen maar het uitzicht zorgde ervoor dat wij voor dit huis gingen. Wij wonen namelijk tegenover een park met een voetbalveldje en omringd door water. Dit meer is ook verbonden aan het meer waar mijn
  

  watertaxi

  schoonouders wonen. In de zomer komen zij vaak langs varen en pikken dan onze kindjes op om mee te varen. Een soort watertaxi service. In de winter, als het echt hard vriest zien wij het meer langzaamaan veranderen in een schaatsbaan. Geweldig mooi. Maar met gevaren natuurlijk. Vandaag waren er een hoop pubers die, ondanks het negatief advies om het natuurijs op te gaan, toch het meer op en neer liepen. Een mooi moment om onze kinderen nogmaals uit te leggen dat dit erg gevaarlijk is en wij ze zeker niet op het ijs willen zien staan of lopen. Mijn verbazing was dan ook uitermate groot toen wij vanmiddag onze kinderen op het ijs zagen lopen met vriendjes. Onze zoon zal zeker naar ons luisteren nadat wij ze stevig hadden aangesproken maar onze dochter? Ik heb het er vanavond weer met haar over gehad en uitgelegd dat als zij door het ijs zakt, ze er niet levend uitkomt. Mijn man deed er een schepje bovenop en vertelde mij dat wij het begrip ‘boeman’ moeten introduceren. In de tijd dat zijn vader zo jong was als onze dochter werd er verteld dat als kinderen te dicht bij de oever kwamen, de boeman tevoorschijn kwam en ze het water introk. Ook een manier om ermee om te gaan.

• Hoe komt het dat wij onze dochter steeds vertellen dat ze niet mag jokken en ze het toch keer op keer doet? Zo vond mijn zoon enkele weken geleden naast haar bed wel heel veel lege snoepzakjes. Ik confronteerde haar ermee maar nee, madame wist van niets. Voor zover ik weet leven er geen kaboutertjes in haar slaapkamer dus ik bleef het erover hebben met haar. Uiteindelijk, pas in de avond, zwichtte ze en kwam het hoge woord eruit. Ze had er zo een zin in een paar daagjes geleden en had de snoepjes met buurmeisje en vriendinnetje S. opgegeten. Dat verklaarde direct de buikpijn enkele dagen daarvoor. Ik app’te de moeder van het buurmeisje om het verhaal te verifiëren en ook het buurmeisje gaf toe dat het was gebeurd maar gaf ook aan dat het onze dochter haar idee was (ik geloof het zo) en zij maar 1 zakje had opgegeten. Dat betekende dat onze dochter de overige 19, ja, je leest het écht goed, 19, had opgegeten. Sindsdien heb ik de snoep pot verstopt.

• Hoe komt het dat er in een meisje zo weinig meisjes-kenmerken zitten maar voornamelijk jongens-kenmerken? O wee als ik het waag om roze kleren te kopen, met blauw zit ik altijd in de veilige zone. En ze laat scheten én boeren, echt en nep, als een rasechte kerel. Daarnaast heeft ze aangekondigd geen borsten nodig te hebben omdat ze toch niet van plan is om kinderen te krijgen. Wel een bulldog. Dat is dan direct duidelijk.

Een échte jongens-meisje

• Hoe komt het dat zij zó eigenwijs is? Mijn man en ik grappen wel eens dat zij het of van hem of van mij heeft en dat zal vast wel. Maar zó eigenwijs? Jeetje, wat een stevige persoonlijkheid!

En zo hebben wij nog honderd onbeantwoorde vragen. Ik vermoed dat ik op veel van deze vragen nooit antwoord zal krijgen maar daar heb ik mij bij neergelegd. Want er komen ook steeds nieuwe vragen bij. Wij hebben gewoon een ondernemend, gevaarlijk maar ook vreselijk lief, mooi meisje. En dat maakt haar uniek en onvervangbaar!