Gisteravond toen ik op bed lag, pakte ik mijn telefoon en appte ik S, die al zeker een dikke week in mijn gedachten is. We hebben niet megaveel contact met elkaar, zeker niet nu zij geremigreerd is en ik nog in Nederland zit maar we kennen elkaar al sinds groep 1. En dat is wel waardevol. We hielden elkaar op de hoogte van onze laatste levensontwikkelingen en op een gegeven moment zei ik dat ik echt kapot moe was. Toen ze toen terug app’te en zei dat covid en de stress zijn tol eist, toen kwam er aan a-ha moment voor mij.

Gisteren was ik zó moe dat ik mij ook echt serieus niet lekker voelde. Opgezwollen klieren in mijn nek, een beetje keelpijn, en totaal geen energie. Ik had gisteren school van 10-13 uur maar een groepje studenten bleven achter om erna nog 3 uur eraan vast te plakken om alvast de opdacht voor de week erna af te ronden. Omdat wij een week aan het inhalen waren, moesten wij dus twee weken vooruit in 1 week inhalen. Dát met een fulltime baan en gezin erbij was echt teveel.

Yup, het was mijn keus om terug naar school te gaan. Iets met verder kunnen als orthopedagoog, een titel die ik al sinds 2002 bij mij draag (wow, volgend jaar al 20 jaar!). Ik werk met veel plezier in deze functie en dit papiertje zorgt ervoor dat ik nét een stapje verder kan; iets waar ik al recht op had toen ik in 2002 afstudeerde maar door een verandering in de wet- en regelgeving opeens kwijtraakte. Omdat ik al zó lang in het vak zit dacht ik toen ik mij inschreef bij de open Universtiteit: ‘peanuts’. Maar daar kom ik nu na 2 weken op terug. Moeilijk? Neuh. Veel? Ja-haa. Ik ben ook wat jaartjes ouder en dat begin ik ook te voelen. Ik ben netjes, pietje precies en ik wil het maximale halen uit mijzelf. En daar zit ook precies mijn valkuil.

Mijn ouders gaven mij mee dat ik onafhankelijk van een ander moest zijn. Alles uit mijzelf moest halen wat er in zat. Het vervelende is dat ik dat ook zo zie. En altijd de weg met de meeste hobbels kies. Het is nooit genoeg. Want ik vind alles leuk. En wie legt je op dat je maar 1 ding mag doen? Niemand dus. Ik ben constant aan het werk. Want werk is leuk. En werk zorgt ervoor dat ik kan genieten van het leven en mijn kinderen kan geven wat ze nodig hebben. Nee, we gaan niet 2x per jaar op vakantie (want ik werk in de zorg) maar ik voel mij bevoorrecht dat als mijn kinderen uit hun kleding groeien, wij grotere maten kunnen aanschaffen. Mijn vader vertelde ooit dat zijn drijfveer om vanuit een arm (zeer arm) gezin vandaan te komen was dat hij zijn kinderen dit niet mee wilde geven. Toen mijn vader kind was, werd hij door zijn oma opgevoed. Ze hadden geen elektriciteit en sliepen op de grond. Stel je dit voor! Op de grond slapen. Geen koelkast in huis. Mijn vader werkte zich een slag in de ronde en heeft iedere klus aangenomen die hij maar kon aannemen. Mijn moeder weet precies te vertellen welke klussen hij aannam. Ik meen mij te herinneren dat het meer waren dan het zijn van machinist-vliegenmaker-beveiliger bij een mortuarium. Uiteindelijk betaalde hij zijn eigen opleidingen en schopte hij het zover tot chirurg. En promoveerde hij in de tussentijd ook. Nooit heb ik mij vader wat horen vertellen over een studieschuld. Hij deed het allemaal zelf.

Die niet zeuren en doorgaan mentaliteit zit een beetje in mij. Je hebt een goed stel hersens, gebruik ze ook! Je hoeft geen chirurg te worden want iedereen heeft zijn eigen passie maar doe wel wat. Haal het maximale uit jezelf. Mits je het allemaal ook leuk vindt. En dat vind ik. En dat begint mij ook te nekken soms. Ik ben afgelopen week tot de conclusie gekomen dat het soms oké is om sommige wensen te laten rusten. Het leven loopt zoals het loopt en soms moet je keuzes maken. Toen ik S gisteren app’te en zij mij vertelde dat ze nu les geeft (ze is jurist) naast haar werk (superleuk S!), kwam ik met mijn verhaal. Ik volg nu dit traject bij de Universiteit en dat duurt een jaar. Ik moet 6 vakken volgen en ben van plan 2 vakken per kwartaal te doen. Daarnaast is mijn ambitie om een vervolg opleiding te doen. Dat is een verdieping van mijn 4 jaar durende opleiding die ik in 2002 heb afgerond. Wat ik dan ook weer een prachtige springplank vind om een allerlaatste opleiding te gaan doen. Terwijl ik het typte dacht ik: allemaal leuk maar misschien een tikkeltje teveel Vaness.

En dat brengt mij op het volgende. Toen ik gisteren in bed lag om 19 uur in de avond (tot vanmorgen 09.30) en ik mij zo ziek voelde en met S aan het app’en was bedacht ik mij opeens: een half jaar geleden raakte ik besmet met Covid. Ik was behoorlijk ziek en het heeft ook echt even geduurd voor ik er weer was. Ik probeerde het werk weer langzaam op te bouwen en deed dat ook echt maar als je je opeens weer beter voelt, pak je je oude ritme weer op. De klachten die ik de laatste dagen heb, zijn de typische klachten die je hebt met een covid-muur. Ik ben gewoon weer tegen die muur aangelopen dus moet ik weer wat gas terugnemen. Allemaal leuk en aardig die wensen maar ik ben niet morgen al dood. Hopelijk over 4 jaar ook niet. Gas terugnemen is dus helemaal niet zo erg. Het hoeft niet over elkaar heen of achter elkaar. Er mag best wel wat ruimte tussenzitten.

Vanmorgen stond ik groggy met dikke groeven in mijn linkerwang op. Ik zag er niet uit en had vast veel gekwijld op mijn kussen (ieuw). Ik was en ben nu na anderhalf uur nog een beetje suf maar had ook heftige dromen en heb langer dan 12 uur geslapen. Maar mijn batterij is weer opgeladen voor een deel. Ik nam mij voor om lekker een blog van mij af te schrijven en alleen het huis uit te gaan om boodschappen te doen. Verder heb ik een mooi boek waar ik graag aan wil beginnen en ga ik een recept uitproberen. Ik ga dus zondag vieren op zijn zondags. Niets qua werk, school; niets moet. Ik ga die corona muur waarvan de bakstenen in een record tempo de afgelopen week opgebouwd is, weer steen voor steen laten afbrokkelen. Het is goed zo. Ik zal weer beter naar mijzelf luisteren en natuurlijk zal het een vallen en opstaan gebeuren zijn maar mijn gezondheid staat bovenop. En niemand anders dan ik heeft daar op dit moment invloed op. En dat is mijn Naked Truth jongens en meisje. Ik wil er wél bij zeggen dat ik plezier in álles heb in wat ik doe. Ja, ik zit nooit stil maar ik baal zelden van mijn dagelijkse activiteiten. Okay, misschien een file waar ik zo nu en dan in zit maar ik geniet van mijn werk, mijn studie (al is het heel veel, het is wel interessant), het sporten (mag altijd meer) én bovenal mijn gezin !

Op naar een Happy Sunday iedereen!