Afgelopen week kwam 1 van de kids thuis met keelpijn. Omdat ik nog erg voorzichtig ben voor wat betreft covid en ik alle symptomen zo een beetje uit mijn hoofd ken, sommeerde ik mijn kind om zich direct te isoleren van de rest en liet ik mijn man een afspraak bij de GGD maken. Nu is het zo dat wij veel thuistesten hebben maar ik weet inmiddels ook dat je ze niet mag gebruiken bij klachten dus bleven ze in de kast staan.

De volgende ochtend gooide deze nieuwe wending wat roet in mijn werkleven maar thank goodness voor telefoons, teams gebruiken in de auto en multi-tasken. Want de afspraak bij de GGD was precies op het moment dat mijn wekelijkse vergadering plaatsvond. Enfin, evengoed kwam het goed (het komt altijd goed!) maar toen kindlief die ochtend wakker werd, dacht ik: ff temperatuurtje opmeten. Tot mijn verbazing piekte het naar 40,8! Ik sommeerde het kind direct om de trui uit te doen en het dekbed voor nu even te vergeten wat enigszins hielp maar evengoed was het erg zielig om met zó een ziek kind naar een teststraat te gaan.

De volgende dagen werd het steeds beroerder. Niets eten, niets drinken en bij het proberen van het innemen van een paracetamol werd alles onder gespuugd. Onze Quooker kwam goed van pas want een laagje kokend water, tabletjes erin gooien en roeren: binnen 30 seconden kon er vloeibare paracetamol in. Het hielp niet echt en op dag 4 besloot ik de huisarts te bellen. Het vonnis? Een flinke keelontsteking. We mochten direct door naar de apotheek voor een antibioticakuur en kregen het advies ons kind goed in de gaten te houden.

Omdat wij weinig netwerk dichtbij huis hebben en ik echt klem zat qua werk, kon ik wel een afspraak afzeggen in de ochtend maar moest ik erna toch echt even weg. Manlief had een geplande activiteit waarvoor hij niet gestoord kon worden en na 100x te hebben gevraagd of ons kind het even alleen zou redden en ik 100x te horen kreeg dat het echt goed zou komen, reed ik met een zwaar gevoel weg. Zelden heb ik mij zo schuldig gevoeld als moeder als toen. Onderweg naar het werk had ik voldoende tijd om over mijn schuldgevoelens na te denken dus besloot ik mijn beste vriendin te bellen. Toen ik aankwam op het werk, een uur later, was ik nóg aan de telefoon met mijn bff. Na mijn ziek kind 5x in die 2 uurtjes te hebben gebeld, kreeg ik te horen dat papa thuis gekomen was, waardoor ik eindelijk rustig aan het werk kon gaan en alles los kon laten.

Ik houd van mijn werk. Ik bloei op van het werk maar het kan ook verdomd moeilijk zijn als er bv een kind ziek thuis is, je kinderen naar de orthodontist moet rijden maar een uur reistijd én een volle agenda hebt of dat dingen anders lopen. Dat je praktisch niemand hebt om op terug te vallen helpt niet maar het went wel. Het maakt het echter niet gemakkelijker. Gelukkig loopt het bijna altijd op rolletjes en mag ik echt niet klagen. Ik heb een partner die enorm flexibel is en er intussen aan gewend is dat ik bijvoorbeeld in de avond niet mee eet omdat er een crisis op het werk is of en afspraak uitloopt. Of omdat ik in een flinke file sta of op de zaterdag naar school moet. Wat zeker ook helpt is dat mijn kids inmiddels ouder zijn en bijvoorbeeld zelf naar school fietsen. Toch denk ik vaak terug aan hoe ik het als werkende moeder doe en besef ik mij dat ik soms vaak van huis kan zijn. Misschien wel meer dan de gemiddelde andere moeder. En dat ik dat vaak erg jammer vind want mijn kinderen- alle drie- zijn enorm belangrijk voor mij.

Gelukkig knapte mijn kind door de antibiotica kuur snel op. Er wordt weer gegeten (en dat is welkom want de kilo’s vlogen er vanaf), er wordt weer minder geslapen overdag én de humor is terug. Helaas ook het willen gamen maar pubers blijven pubers.

Voor nu zitten we weer in rustiger vaarwater. Tot er weer wat anders op ons pad komt maar dat zien we dan wel weer.