To go or not to go?

Home  >>  blog  >>  To go or not to go?

To go or not to go?

27
jun,2015

2
  blog
mijn thuis

mijn thuis

De zomervakantie is in aantocht maar de zomer is nog ver te zoeken. En dat zijn precies de momenten waarop ik mij afvraag: “wat doe ik hier eigenlijk nog?”

Het blijft een lastig maar ook gevoelig vraagstuk, vooral omdat ik eigenlijk nooit had willen aanmeren in Nederland. Ik kwam toch, op advies van mijn vader aan in 1995. Op het moment dat de KLM opsteeg vanaf Curaçao had ik al heimwee. En dat gevoel is altijd op de voorgrond geweest.

 

Ik heb het geprobeerd, eerlijk waar. Maar soms kom je tot de conclusie dat er geen klik is met het land of eiland waar je momenteel verblijft. En als mensen mij confronteren met de vraag: “maar waarom verhuis je dan niet?” dan is er niet maar één antwoord op deze vraag.

in Nederland

in Nederland

Inmiddels ben ik 20 jaar verder en woon ik hier nog steeds. Ik heb het gevoel dat mijn keuzes om terug te gaan steeds beperkter worden. Ik probeer het anderen uit te leggen als het mij gevraagd wordt maar ik realiseer mij ook steeds meer dat het ook niet te begrijpen is voor diegenen die nooit in dezelfde situatie hebben gezeten. Natuurlijk, het is mijn keus dat ik hier nog woon, en ik ben proceseigenaar van mijn eigen leven. Maar er zijn zoveel facetten die meespelen.

 

 

Laten we beginnen met mijn studies. Als ik op Curaçao was blijven wonen had ik nooit mijn opleidingen kunnen volgen. En voor degenen die het zich afvragen: ja, op Curaçao kan je ook mooie opleidingen volgen. Maar niet datgene wat ik wilde doen. Ik kwam naar Nederland voor één studie en volgde er uiteindelijk twee. Hoe mooi is dat? Ik betaal nog wel steeds de studiefinanciering terug maar je kan niet alles hebben denk ik dan. Daarnaast voel ik mij ontzettend rijk doordat ik twee studies heb mogen volgen. Knowledge is freedom.

Tijdens mijn (tweede) studie zocht ik een leuke bijbaan en vond er één in Amsterdam. Ondanks dat ik op dat moment ook serieuze plannen had om te remigreren, wilde ik ook werkervaring opdoen. Daarom bleef ik er ook nog even hangen. En gelukkig maar want enkele jaren later ontmoette ik daar mijn man. Hij bleek de ware, de liefde van mijn leven. En het werk bleek ook nog eens leuk.

En dan, dan verhuis je natuurlijk niet. Dus blijf je nog even hangen. Ik vertelde het hem wel. Dat mijn grote wens was om te remigreren. Dus nam ik hem na acht maanden verkering mee naar dat kleine eilandje. Met als één van mijn doelen om hem warm te maken voor dat plekje waar ik geboren ben.

Het bleek dat het mijn mooi plekje zou zijn en blijven. Want inmiddels zijn we ongeveer 12 jaar verder en dat plekje heeft zijn hart nooit veroverd. En dat maakt het knap lastig. Tel intussen daar ook nog twee (mooie) kindjes bij die inmiddels hier een leuk leven hebben en je kansen worden aanzienlijk kleiner.

Ik blijf proces eigenaar van mijn eigen leven. En ik weiger het wens-vuurtje in mij te laten doven. Maar het is zo lastig. Want intussen heb ik naast een leuk huwelijk, twee kindjes en een eigen huis, ook nog eens twee ontzettende leuke banen.

Toen ik mijn (eerste) huidige baan kreeg bestond mijn functie niet eens. De directeur van het bedrijf waar ik werkte creëerde deze baan voor mij en samen groeiden we in deze rol. Ik was zeven maanden zwanger toen ik aangenomen werd, vier weken daarna ging ik al met zwangerschapsverlof. Mijn baan werd steeds complexer, steeds inhoudelijker maar ook steeds leuker. Intussen zijn wij gefuseerd met een GGD en werk ik daar al ongeveer vijf jaar met ontzettend veel plezier.

Geen enkele dag is hetzelfde: ik kan op een achturige werkdag te maken hebben gehad met het ervoor zorgen dat wij taalproblemen bij kleine kinderen vroegtijdig opsporen, met hoogbegaafde kinderen, met ouders die willen weten hoe wij hun kunnen helpen om hun kinderen weerbaarder te maken. Maar ook ouders die aangeven dat ze net hebben besloten om bij hun partner weg te gaan en hoe zij het moeten vertellen aan hun partner én kinderen, wat er allemaal op ze gaat afkomen, hoe ze het financieel moeten gaan redden. Ik kan op zo een dag ook gebeld worden door onze crisiscoördinator die in spoedoverleg wilt omdat er een zedenzaak speelt en we ons moeten voorbereiden hoe we de maatschappelijke onrust weg kunnen nemen dan wel beperken. Als het een lange dag is geef ik op zo een dag in de avond ook nog een cursus voor ouders over positief opvoeden en ga ik met collega’s van onze bibliotheken in gesprek over hoe wij beter kunnen samenwerken en ervoor kunnen zorgen dat wij ouders ervan kunnen overtuigen dat voorlezen aan hun kinderen al kan als zij net geboren zijn en hoe belangrijk het is, voor ouder én kind om voor te lezen.

 

Mag ik ook toevoegen dat ik met leuke en inspirerende collega’s werk?

Ik werk officieel 24 uur in de week maar de ene week werk ik 30 uur, de andere 20 of 40. Mijn manager gaat ervan uit dat wij allemaal hoogopgeleide werknemers zijn en vertrouwt erop dat wij werken conform de uren op ons contract. Ik hou mijn Outlook agenda bij en mag zelf beslissen of ik thuis werk, op ons hoofdkantoor of op een andere plek. Mijn kilometers worden vergoed en ik hou mijn gewerkte uren digitaal bij. Dit houdt in dat als één van mijn kinderen ziek is of een vrije dag heeft ik mijn afspraken afzeg en thuis werk. Of ik plan Facetime vergaderingen in.

Dit betekent dat als ik een dag overgewerkt heb ik het de week of maand erna kan compenseren en bijvoorbeeld op schoolreisje meekan met de klas van mijn dochter. Maar door mijn werk komt het ook voor dat ik bijvoorbeeld nét te laat ben voor de Kerstviering van mijn kindjes of de eindviering voor de zomer niet mee kan maken.

Ik probeer een balans te vinden tussen privé en werk maar door de flexibiliteit van mijn werk hoeven wij onze kinderen

Curacao

Curacao

niet meer naar de naschoolse opvang te sturen wat ze weer goed uitkomt want wij hebben kinderen die het liefst zoveel mogelijk in hun vertrouwde omgeving willen zijn.

Van Curaçao weet ik dat praktisch niemand parttime werkt. En dat die flexibiliteit er veel minder is. Daarnaast weet ik niet waar ik terecht zal komen qua werk en dat vind ik behoorlijk eng. Want ondanks dat ik niet kan aarden hier in Nederland en een zeer beperkt sociaal netwerk heb, heb ik wel de leukste baan die er is. En kan ik er zoveel mogelijk zijn voor mijn kinderen. En hebben mijn kinderen het hier reuze naar hun zin.

Nu wil ik dat mijn blog niet al te lang wordt maar ik heb het nog niet eens gehad over mijn gevoelens voor Curaçao. Het valt niet te beschrijven. Het is het eiland waar ik geboren ben, waar ik  opgegroeid ben en eindeloos in mijn onderbroekje speelde in onze tuin. Iedere dag maar weer want het is daar eindeloos mooi weer. Het is het eiland dat omringd is met prachtig blauw/groen water. Het is het eiland waar mijn vader gestorven is, in hetzelfde ziekenhuis waar hij jaren gewerkt heeft en waar zowel mijn zusje als ik geboren zijn. Het is de enige bestemming die mij kan laten huilen als ik in het vliegtuig stap, de eerste bruine plekken van duizenden kilometers hoog kan zien, als het vliegtuig geland is.

thuis..

thuis..

Het is dé plek die het eeuwige onrustige gevoel in mij wegneemt als ik erboven vlieg in een kolossaal vliegtuig. En waar ik weer traantjes laat als wij veilig geland zijn. Het eiland dat mij een rustig en ‘alles komt goed’ gevoel geeft als ik met mijn beide benen op de grond sta. Het eiland waar mijn hele familie woont. Ik heb het dan over mijn lieve mooie moeder, mijn prachtig gek zusje, mijn hard werkende broer én mijn nichtje Ziva van inmiddels vier die ik niet kan zien opgroeien. Het eiland met het enige huis wat er toe doet; het huis waar ik opgegroeid bent en die ervoor zorgt dat ik vaak incognito op het eiland ben geweest want het huis is mijn veilige haven en meer heb je niet nodig.

En dat maakt het voor mij ontzettend lastig. Want de heimwee, die blijft. En ik heb inmiddels geaccepteerd dat die pas weg zal gaan als ik de KLM instap en boven mijn eiland vlieg.

Maar ja, dat zijn steeds tijdelijke oplossingen. Dus mijn vraag blijft: to go or not to go?

Ik kom er maar niet uit…

 

aankomen op het eiland

aankomen op het eiland

 

2 Comments so far:

  1. Carmen baank schreef:

    Goed verwoord Vanessa! Wat fijn dat lezers deze gevoelens herkennen en kunnen delen. Het is altijd plezierig als de ander voor joubde gevoelens kan verwoorden!

  2. HELEN schreef:

    Wauw, als ik jou verhaal lees, ervaar ik zelf het gevoel van heimwee. Zo intens geef je aan hoe diep dit zit. Weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar dat geeft meestal de doorslag in de beslissing, gaan of blijven. Zelf heb ik gewacht tot mijn kinderen oud genoeg zijn en ga nu voor langere tijd eindelijk naar Curaçao. Ik ben als een kind zo blij dat dit over 3 weken zover is. Probeer gewoon een planning te maken voor jezelf van hoe je leven er op Curaçao eruit zou moeten zien. Je moet als het zover is wel klaar zijn voor het echte leven op Curaçao. Vakantie vieren is altijd heel fijn, maar wonen brengt behalve fijne momenten ook de nodige ergernis met zich mee. Als je de realiteit onder niet uit de weg gaat, dan wordt je niet geleefd als in Nederland, maar dan leef je echt. Ik voel met je mee. Take care en groetjes

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.