4 kinderen mee!

Het is zaterdag vandaag. Tijd voor een nieuwe blog. Maar eigenlijk zijn de weekenden ook dé enige dagen dat ik probeer bij te komen en niets te doen. Vandaag is anders alles. Want enige tijd geleden opende er niet zover van ons huis vandaan een indoor speelparadijs voor kinderen boven de 8. We hadden al een leuk speelparadijs in het dorp waar wij wonen maar onze kinderen groeiden en groeiden (herkennen jullie dat ook? Ze groeien gewoon door!) en dat speelparadijs werd een ‘speeltuin voor babies’ zoals mijn kinderen dat zo netjes zeiden. Ze hadden er niets meer aan dus dag in, dag uit rijd ik er langs als ik naar mijn werk ga en denk ik met weemoed terug aan de tijd dat mijn kindjes peuters en kleuters waren en het wél leuk vonden.

Maar de eigenaar is een slimme zakenvrouw en zij had vast ook wel door dat er voor de wat grotere kinderen weinig te doen is hier in de buurt dus kwamen er geruchten dat er iets geweldigs werd gebouwd een stad verderop. Voor de ‘grotere’ kinderen met spectaculaire dingen om te doen. Namelijk een trampolinepark, een BMX baan, lasergamen én escaperooms. We hebben er lang op gewacht maar hij is nét open. En kon ik het niet meer uitstellen dus vanmorgen stond ik vroeg op, ging ik wandelen (mentaal voorbereiden heet dat) en bestelde ik online 2 kaarten voor 2 uur. Ik was vooral geïnteresseerd in het feit dat er boven het speelpark een grote-mensen-restaurant is met sterke drank (helaas drink ik niet) én munt thee met uitzicht op de kinderen. Ik denk dat ik er ga wonen.

Maar toen ik mijzelf aan het klaarmaken was voor dit avontuur (lees nogmaals: mentaal voorbereiden) belde het beste vriendje van onze dochter. Hij wilde graag spelen. En voor ik wat kon influisteren in haar oor, had ze uiteraard al verteld dat we gingen trampoline springen en of hij meewilde (wat kunnen kinderen toch vrijpostig zijn!!). ik zei nog: geef aan dat we over een kwartiertje terugbellen en inderdaad, een kwartiel later belde ik terug met de mededeling dat ik er een kaart bij had gekocht.

Er zat een lunch tussen en toen werd er aangebeld. Mijn man zei nog: “doe niet open” maar ik verwachtte een pakketje dus wilde ik wél opendoen. Dus deed ik open en daar stond het beste vriendinnetje van mijn zoon met de vraag of ze kon komen spelen. Ik liep met een gepruilde lip naar binnen en mijn man zei direct: dat kan écht niet dus moest ik haar afwijzen. Maar jeetje, zó een moeder ben ik toch niet? Ik vond het vreselijk en kon nauwelijks nog een hap door mijn keel krijgen. Want ze wilde duidelijk niet weg en had echt niet verwacht dat het niet kon (het kan altijd bij ons). Ze leek zooooo teleurgesteld en ik houd niet van verdrietige kindjes. Ik wil alleen maar gelukkige blije kindjes op de aarde. Noem mij dus moeder Theresa speciaal voor kindjes maar een kwartier later had ik nóg een kaartje besteld online.

En zo is het gekomen dat de huidige situatie is dat ik in een prachtig mooi trampoline park zal zitten voor de komende 2 uur, af en toe de fout maak door even te kijken waar mijn kinderen zijn en wat ze doen en dan er direct spijt van heb als ik zie wat voor een enge manoeuvres mijn dochter uithaalt. Ze is er voor het eerst maar ze kent geen angst (zie mijn vorige blog). Iets wat ik uiteraard al wel wist maar iedere keer gaat ze weer een grens verder.

Voor nu zal ik er een korte blog van maken want het voordeel van bij ieder kind een vriendje meenemen is dat ze zich prima vermaken. In het half uurtje dat we er zijn is er namelijk nog geen enkel klagend kind bij mij geweest. En dat is uniek. Dus klap ik deze laptop voor nu dicht en ga ik een boek lezen. Met mijn munt thee!