Twee was ze. Het meisje dat haar moeder onvoorwaardelijk vertrouwde. Ook toen haar moeder met haar een groot meer inliep. Ik denk al de hele dag aan waar ze aan dacht. Zal ze gedacht hebben dat ze zou gaan zwemmen met haar mama? Misschien wel een beetje koud maar toch leuk om een beetje anders te doen? Zal ze hebben geslapen toen haar moeder met haar het water in liep? Waar zal haar moeder aan hebben gedacht vlak voor ze besloot om het te doen? Dezelfde moeder die haar dochter het leven schonk maar ook haar leven liet eindigen?

Ik heb geen oordeel over wat deze moeder gedaan heeft. Ik ben van mening dat praktisch alle ouders van hun baby’s houden. En dat je enorm verward moet zijn en daarom niet meer helder nadenkt als je als ouder tot dit soort acties komt.

Ik denk ook aan het feit dat ik enkele dagen geleden nog in de stad was waar ze vandaan kwam. Heb ik deze moeder misschien ooit in een cursus gehad? Of hebben onze wegen elkaar gekruist in de stad waar ze woonde? Heb ik haar kindje misschien een keer gezien als ik kwam werken op het consultatiebureau en zij haar kindje liet wegen of meten? Ik weet het niet.

Maar wat ik wel weet is dat ik gisteren mijn kindjes extra geknuffeld heb en hun handjes vasthield toen zij naast mij in slaap vielen. Ik weet niet wie deze moeder was en wie haar dochtertje was. Ik weet niet hoe ze eruit zagen. Maar ze blijven in mijn gedachten. Ik koppel werk en privé los maar ik ben ook een moeder. En het raakt je.

Twee was ze.