Degenen die mij al een beetje kennen weten dat ik twee besties heb. Op Curaçao 1, hier in Nederland de ander. Dat betekent niet dat als ik op Curaçao ben de ander niet meer telt maar ik voel mij wel rijk met twee hele goede vrienden.

Gisteren plande ik een weekendje weg. Eigenlijk zou ik een dag naar Rotterdam gaan. Ik had er wat dingen te doen en combineerde het gaan naar een banenbeurs op de Antillen, met een bezoek aan mijn tante Es (een goede vriendin van mijn moeder), een bezoek aan mijn oudste dochter die ik in geen twee jaar heb gezien (dat wordt een andere blog mensen) en een lekker Dominicaans etentje bij La Bandera (een aanrader als je in Rotterdam bent).

Ik had het goed gepland: ik vertrok om half negen ’s ochtends van huis, reed naar de parkeerplaats van het gebouw waar bff Lis woont, pakte daar de bus 66 naar Amsterdam Arena Bijlmer en stapte daar in de trein. Rond elf uur in de ochtend was ik in Rotterdam. De banenbeurs had ik in anderhalf uur gezien, bij tante Es was het meer dan gezellig (dat ga ik vaker doen), bij dochterlief was het vooral emotioneel maar ook mooi en het etentje was overheerlijk. Om tien uur in de avond pakte ik de sprinter weer terug naar de Bijlmer Arena en wachtte daar in de bioscoop op Lis om samen weer naar huis te gaan.

Samen ja want ik had die ochtend een klein tasje ingepakt met twee onderbroekjes, mijn toiletspulletjes en een pyjama. Want ja, als ik er toch ben? Juist, een slaappartijtje bij mijn vriendinnetje thuis. The best ones…

Lekker glaasje ponche crema

Want slapen doen we niet op haar bed. Nee! Ben je gek? Slapen doen we op haar overheerlijke slaapbank in de woonkamer. En ik weet hoe lekker het slaapt want voor zij deze bank had, was hij ooit in een ver verleden van mij. Toen ik ging samenwonen met mijn toenmalige vriend, die nu mijn echtgenoot is, vroeg Lis of zij de bank mocht overnemen. Graag zelfs! Zo hoefde ik nog niet helemaal afscheid te nemen van de bank. Dus als ik er ga logeren, lig ik heerlijk op die bank. En als Lis weet dat ik kom logeren, verwent zij mij en haalt speciaal voor mij een klein flesje Ponche Crema. Een fles die de avond niet overleefd. Ik drink overigens nooit alcohol maar een glaasje ponche crema- of twee-, die gaan er wel in. Lekker slaapmutsje.

We babbelden en lachten en redden het niet eens gisteravond om de kokosnoot maskertjes die ik had meegenomen op te doen. Lis vroeg nog hoe laat ik naar huis moest en ik mompelde iets van “ik hoef niet vroeg naar huis”. Ik werd moe-er en moe-er en viel uiteindelijk in slaap zonder ‘slaap lekker’ tegen Lis te zeggen. Ik sliep heerlijk en droomde over van alles en nog wat en werd de volgende ochtend heerlijk wakker. We lagen heerlijk op de uitgeklapte slaapbank te snoozen en wakker te worden totdat zij mij vroeg wat ik als ontbijt wilde. Ik kwam op het briljante idee om bij de IKEA te ontbijten en ze vond het een uitstekend idee. Snel gingen we douchen en een half uur later zaten we in de auto onderweg naar de IKEA. We waren nog nét op tijd voor het ontbijt en zaten aan een combinatie van ontbijt en brunch. Niets mis mee. Ik durfde het nog aan om samen met Lis door de IKEA te lopen (het is niet mijn favo winkel) en een half uur later liepen wij de winkel uit met een tv meubel, een appelsnijder en een vaas, een cadeau voor mijn schoonmoeder.

Alle Ikea spullen passen in mijn auto. We gingen alleen voor een ontbijtje..

We gingen nog voor een frozen yoghurt en terwijl we aan het genieten waren van het ijsje keken wij naar onze kar en vroegen ons af hoe we het in de auto zouden krijgen. We liepen naar de auto, ik klapte één achterbank naar voren en schoven zo alle spullen naar binnen! We besloten om naar de Praxis te gaan, op zoek naar een douchekop voor Lis en twintig minuten later schoven wij die ook in de auto. We reden weer naar huis en aanrijdend op de parkeerplaats zaten we middenin een Afrikaanse begraafritueel. Een hoop mensen in prachtige zwart-witte klederdrachten.

Leuk maar die twee grote platte zware dozen, exclusief de doos van de douchekop moesten nog naar negen hoog. Geen man overboord zeiden we en we stapelden alles op elkaar, tilden alles op en liepen op de stoep haar gebouw binnen, negen hoog, de galerij door naar nummer 917.

We lachten ons suf want schijnbaar riep ik iets te enthousiast: “master yu (geweldig zeg), we hebben geen man nodig!” en het was ook hilarisch om twee vrouwen lange zware dozen te zien sjouwen. Maar het lukte ons! We namen boven afscheid met een knuffel en met een tevreden glimlach sjeeste ik weer negen hoog naar beneden met de lift, stapte ik in mijn auto en reed weer naar het hoge noorden.

Inmiddels is het negen uur in de avond. Aan een maskertje opzetten kwamen we niet maar ik heb hem alsnog opgezet. Mijn man en zoon schrokken zich dood toen ze mij zagen. Lis overigens ook, gewoon via de what’s app. Maar het is heerlijk nagenieten van een gezellig weekendje weg. En ik heb ook begrepen van Lis dat zij het maskertje alsnog op gaat zetten. Waarschijnlijk genietend van het laatste laagje ponche crema en trots kijkend naar haar zelf in elkaar gezette tv meubel. Master yu!

Kokosmasker ik in West-Friesland

Kokosmasker bestie Lis in Amsterdam (tegelijkertijd!)