Vandaag is het 5 juni. Hier in Nederland een mooie zomerdag. Maar ook het vierde jaar dat wij het als gezin zonder mijn vader redden.

Een paar dagen geleden, afgelopen woensdag om precies te zijn fietste ik naar mijn werk. Die dag was ik de hele dag op de brandweerkazerne aanwezig en omdat het daar lastig parkeren is, parkeerde ik mijn auto bij werkgever nummer 1 zodat ik kon fietsen naar werkgever nummer 2. Terwijl ik fietste dacht ik vooruit aan vandaag; 5 juni. Ik dacht: hoe zal ik er op deze dag in gaan of staan? Moet ik er nu al over nadenken (gebeurt toch automatisch) of moet ik het over mij heen laten komen? Moet het een dag van rouw zijn of is het erg raar als ik er een dag van dankbaarheid van maak? Een dag waarvan je besluit dat je niet je hele leven meer te laten leiden door een dag van verdriet of rouw. Want dan heb ik sinds vier jaar al vier extra verdrietige dagen gekend die ten koste gingen van die dagen waarin ik met een glimlach had kunnen terugdenken aan mijn vader.

Maar ik bedacht mij afgelopen woensdag ook dat het misschien wel gewoon tijd kost. En maken wij er in de toekomst als familie er gewoon een jaarlijkse BBQ dag van. Ondanks mijn vliegangst vlieg ik er dan met alle liefde voor naar Curaçao.

En toen was het vanmorgen 5 juni. Vanzelf kropen de dagen voorbij. Ik stond slaperig op en ging vrijwilligerswerk doen. Ik fietste weer naar huis en genoot van de dag. Het was een mooie zonnige dag en mijn kinderen liepen de hele dag in hun zwemkleding. Ze mochten voor het eerst in hun eigen roeibootje en mijn man en ik genoten aan de waterkant van hun bootplezier. Hun opa kwam onverwachts langs met zijn grotere boot en ze gingen even een rondje varen. In de tussentijd zat ik heerlijk in de tuin van de zon te genieten en was ik aan het leren voor mijn examen. Natuurlijk dacht ik veel aan mijn vader maar niet meer zoals drie jaar geleden aan de uren en minuten voor hij stierf. Ik hielp mijn zoon met het repeteren voor zijn toets van morgen en kreeg opeens een flashback hoe mijn vader altijd met mij, of mijn zusje of broer aan de eettafel met ons aan het repeteren was voor een toets. Eindeloos hield hij het vol en hij schroomde niet om ons om vijf uur in de ochtend wakker te maken. Hem lastigvallen tijdens het repeteren was not done. Tussendoor was ik ook nog bezig met het maken van roti’s en het sussen van ruzies tussen broer en zus.

Doing what he loved to do

Inmiddels is de dag bijna voorbij. Ik merk dat ik niet verdrietiger ben dan gisteren of zal zijn voor morgen. Ik heb er het beste van gemaakt en besef mij dat ik ook naar niemand in mijn gezin heb uitgesproken dat het vandaag vier jaar geleden is dat mijn vader stierf. Want herinneren, koesteren en met een glimlach denken aan je dierbare is iets van alle dagen. Daar hebben wij geen sterfdag voor nodig. En wie weet vier ik volgend jaar op 5 juni gewoon zijn leven met een ponche crema, of zoals hij het liever wilde, een groot glas met Surinaamse ijsblokjes, gemaakt van gecondenseerde melk en stuk oude brokkelkaas.

Leef en lach!

Leef en lach! Maar dans ook. Mijn vader met zijn moeder en zijn geliefde oma op haar 95ste verjaardag