Vorige week vierde ik mijn verjaardag. De week daarvoor vierde mijn zoon en afgelopen week mijn dochter zijn/haar verjaardag. Ontzettend leuk allemaal en gezegend dat wij weer een jaar ouder zijn.

Maar toch miste er iets. Wat er miste was de stem van mijn vader. Die mij altijd belde als ik jarig was. Of de poëtische brieven die mijn vader schreef. Jawel, handgeschreven en niet getypt want mijn vader wist niet hoe hij met een pc om moest gaan. Ik heb een aantal pogingen gewaagd om het hem te leren, ik heb zelfs een keer een handleiding gemaakt mét foto’s en al maar ook dat mocht niet baten. Uiteindelijk accepteerde ik dat mijn vader van een andere generatie kwam en het niet iedereen aan te leren is. We hadden het wel over een man die op zijn werk een eigen kantoortje had mét een goedwerkende airco (hij woonde op Curaçao) en een pc maar daar geen gebruik van maakte, maar gebruik maakte van een boom in de tuin en daaronder een tuinsetje had laten neerzetten en middels een pen, veel printerpapier en een steen (om te voorkomen dat al het papier wegvloog) werkte. O ja, zijn telefoon was onmisbaar. Zo een ouderwetse Nokia telefoon waarmee je alleen kon bellen en sms-en. Maar hij wist niet hoe sms-jes werkten dus ook daar maakte hij geen gebruik van.

Deze zomer, op 5 juni is het alweer 4 jaar geleden dat mijn vader het levende leven liet. Het blijft een raar gevoel, alsof er sinds zijn overlijden iets mist in mij. Voor mijn moeder, zusje en broer (en mijn vader zijn andere kinderen) zal het zeker ook zo voelen maar omdat ik niet over hun gevoelens kan en wil praten betrek ik het alleen op mijzelf. Dat het een gemis is voor ons allen, dat is een feit. Ondanks dat wij enigszins voorbereid waren op zijn overlijden, voor een overgroot deel aan hem te danken want hij sprak openlijk over de dood, ook zijn dood, was het een shock toen ik op 5 juni ’s ochtends vroeg het telefoontje ontving dat hij overleden was. De enige nacht dat ik niet bij hem was blijven slapen, de enige nacht dat ik een avond thuis bleef slapen om mijn batterij weer op te laden zodat ik er weer een aantal dagen en nachten tegen aan kon. Alsof hij het zo wilde.

Mijn vader en ik; twee handen op één buik. Ik keek zo tegen hem op. Hij was mijn voorbeeld en ik vermoed dat ik zijn kalmte overgenomen heb. En zijn wilskracht. Het was mijn vader die ons leerde dat waar een wil is, een weg is. Voor mij heel handig om deze lijfspreuk iedere dag bij mij te dragen. Want ik was én ben namelijk geen gemakkelijke leerder. Ik kan mij niet anders herinneren dan dat ik sinds de lagere school op bijles zat. Jaar in, jaar uit. Rekenen vond ik leuk maar ik kon het helaas niet. In taal daarentegen was ik wel sterk. Mede dankzij mijn liefde voor het lezen. Maar goed, ik bleef dan over op school om bijles te krijgen en het hielp mij wel om de stof van dat schooljaar te begrijpen maar gemakkelijk ging het niet. Ook op de middelbare school bleef het hetzelfde. Maar ik gaf niet op; ook niet toen ik keer op keer zakte en mijn Havo eindexamen maar niet haalde. Want, zoals mijn vader altijd zei: “waar een wil is, is een weg” dus bleef ik ervoor vechten. Ik zou er komen maar wel met vertraging. Dus lukte het ook en op mijn 21^ste vertrok ik naar Nederland. Gelukkig had ik op het HBO weinig wiskunde nodig maar ik was er wel achter gekomen dat ik er 3x meer moeite voor moest doen om de stof te onthouden. Ik nam mijn opleiding serieus en ging ervoor. Dus haalde ik het.

Toen ik erover nadacht om een vervolgopleiding te doen sprak ik er met mijn vader over. Het zou niet gemakkelijk worden maar het moest wel lukken. Helaas was wiskunde wel een belangrijk vak op de universiteit dus ging ik op zoek naar een bijlesleraar. Ik vond er één dichtbij mijn school en ging er braaf één of twee keer in de week naartoe. Ik weet het nog goed; hij woonde in een prachtig groot pand welke hij deelde met vele anderen, tegenover Artis Amsterdam en op de bovenste verdieping. Zonder lift. Ik sjokte dus iedere keer al die trappen op en deed dan heel goed mijn best. Het was een steengoede leraar en door hem lukte het mij om een enkele keer zelfs een negen te halen. En ik snapte het ook nog.  2 ½ jaar nadat ik met de opleiding was begonnen, slaagde ik. Ondanks dat ik een mentor had gehad die aan het begin van het schooljaar zei dat de opleiding misschien te hoog gegrepen was voor mij. Ik luisterde daar niet naar en ging ervoor. Ik slaagde dus, misschien niet Cum Laude maar ik had het wel weer geflikt. Want waar een wil is, is een weg. Deze levensles zal mij altijd bijblijven en al ben ik nu 41 en volg ik momenteel 2 opleidingen, ik weet dat ik harder dan anderen mijn best ervoor moet doen maar dat het uiteindelijk altijd lukt.

Op speciale momenten zoals de verjaardagen van mijn kinderen of van mijzelf maar vooral op beslismomenten mis ik mijn vader meer dan ooit. Bijvoorbeeld: “wat moet ik doen? Mijn huis te koop zetten en ongeacht de prijs die wij ervoor krijgen remigreren naar Curaçao?” of “Ik voel mij niet meer happy op mijn werk, moet ik op zoek naar een andere baan? Ondanks deze moeilijke tijden? Zal ik voor het gemak dan maar direct solliciteren op Curaçao?”. Of “Is het verstandig om een eigen bedrijf te starten of is het risico te groot?”.  Maar ook die momenten waarop ik de ‘happy moments’ niet met mijn vader kan delen. Zoals december 2015: alleen mijn man wist wat ik dat weekend ging doen, namelijk mijn droom verwezenlijken en in dat weekend werd ik spinning instructeur. Natuurlijk waren mijn moeder en zusje blij voor mij maar het zou de cirkel zo compleet hebben gemaakt als ik het nieuws ook met mijn vader had kunnen delen.

En zo zijn er heel veel momenten; in het verleden, heden en toekomst. Die er zullen blijven en mij pijnlijk met de neus op de feiten drukt dat hij er niet meer is en niet meer zal komen. Afgelopen week overleed één van mijn vaders beste vrienden, oom Berry. Ik schrok enorm van het nieuws, het was erg plots. Ik realiseerde mij toen ook dat mijn vader, als hij had geleefd een mooie leeftijd van 83/84 had gehad. De leeftijd dat velen om hem heen eventueel kunnen wegvallen. Dat blijkt ook te gebeuren, de één jonger dan de ander, bijvoorbeeld door ziekte. Zo zijn ook oom Wim en oom Henk inmiddels overleden. Ook mijn oma en tante Nijn. Nu oom Berry. En nog vele anderen. Het blijft raar. En het blijft verdrietig.

Gelukkig zijn er ook van die momenten welke het verdriet overschaduwen. Bijvoorbeeld die momenten waarop ik met een glimlach terugdenk aan mijn vader. En mij gelukkig voel dat hij mijn vader is geweest; dat hij mij heeft zien trouwen en aanwezig was bij de geboorte van mijn zoon. Die momenten dat ik naast hem lag, half in zijn oksel terwijl wij samen tv keken op zijn bed. Al die keren dat hij van een printpapiertje en een stuk garen een vlieger maakte voor zijn kleinkinderen. Of dat hij mijn zoontje in zijn Cadillac meenam naar weet ik veel waar; onder het mom van ‘wij gaan een ijsje kopen”. Of dat mijn moeder en ik nog steeds om hem kunnen lachen en over hem praten alsof hij er nog zou zijn. Zoals vandaag; ik zat met mijn moeder te Skypen terwijl ik uit Amsterdam wegreed (lang leve de technologie en handsfree bellen): ze vertelde mij dat zij een elektriciteitsrekening had gekregen van 150 Antilliaanse gulden. “Nog nooit”,  zei mijn moeder, “sinds je vader er niet meer is heb ik zo een lage rekening ontvangen. Ik was er best trots op”. Waarop ik zei: “niet alleen jij maar ook papa zou behoorlijk trots op je zijn geweest. Hem lukte het maar nooit om zo een lage rekening te hebben”.

Als ik dus in een dip zit en mijn vader zo mis, probeer ik te denken aan zijn lach, bekijk ik één van die zeldzame filmpjes die ik nog van hem heb, bijvoorbeeld als ik met hem zat te Skypen of met mijn moeder en mijn vader op bed lag. Of eet ik zijn lievelingsbrokkelkaas. Of kijk ik naar foto’s van hem of vertel ik mijn kinderen keer op keer weer over hun opa Vlieger; de vliegermaker, de padvinder, de machinist, de dokter, de mortuarium bewaker, mijn vader, de vader van tante Chiarra en oom Jim, de man van (m)o(e)ma. En dan kan het niet anders dan dat ik met een glimlach weer aan hem denk.