Lego op ons bed, as I write (hoe moeten we slapen?)

Even voor de beeldvorming. Ik woon samen met een man en onze twee kinderen. Kleine kinderen. In een niet al te groot huis. Veel speelgoed hebben zij naar mijn gevoel niet. Maar de meningen kunnen verschillen natuurlijk. Omdat ons huis niet al te groot is, proberen wij onze woonkamer zo netjes mogelijk te houden. We hebben een apart kastje met 4 mandjes en 2 lades die speciaal voor de kindjes is neergezet. Eigenlijk een leuk kastje om te zien, oorspronkelijk was hij niet bedoeld om speelgoed en prullaria erin te zetten maar het kwam zo. En eigenlijk is het best wel okay. Voor de rest zal je aan onze woonkamer niet zo snel zien dat er kindjes wonen, afgezien van mooie tekeningen die overal hangen en een prachtig groot canvasdoek met een foto van onze kinderen erop.

onder het bed van dochterlief. ze doet niets met deze spullen maar ze zijn er wel

Als je boven komt, in hun kamertjes is het een ander verhaal natuurlijk. Vooral in de kamer van mijn zoon want als een echte LEGO-fan gebruikt hij zijn kamertje als een echt slagveld. Op dit moment zit hij erg in de Star Wars fase en dat is goed te zien. Ik durf zijn kamer bijna niet binnen te stappen want iedere keer stap ik weer op zo een hard stukje plastic/lego. Onze dochter heeft de kleinste kamer van ons allemaal en dat lijkt zielig maar dat is het niet. Want onze dochter gebruikt haar kamer alleen om er te slapen. En om af en toe als schuilplaats te gebruiken als ze boos is. Kwaad in haar eigen optiek. Dan smijt ze de deur en zet zoveel mogelijk spullen voor haar deur zodat niemand erin kan. Ze is net 11 dagen zeven. Op zolder is het een ander verhaal. We hebben een grote zolder die wij in tweeën gesplitst hebben. Eén kant is voor mijn man; zijn hobbyhok en de andere kant is een jaar of twee geleden een logeerkamer geworden. Maar is het inmiddels niet meer want onlangs heeft mijn man ook deze kant van de zolder in beslag genomen. Een man moet zijn games en LP’s toch ergens kwijt? Ik moet er wel dagelijks komen want naast dat onze kledingkasten daar staan, staan daar ook onze wasmachine en droger. Maar goed, officieel is het een man-cave dus ik zal mij in deze blog vooral concentreren op de begane grond; onze open woonkamer waar ook de keuken in is.

Niet groot dus maar de illusie dat we het netjes en opgeruimd kunnen houden, hebben wij niet meer. Ik weet niet wat het is en volgens mij is het universeel maar onze kinderen kunnen veel rommel maken. Hoort erbij natuurlijk vooral omdat ze de aandachtspanne van een stoeptegel hebben en zo van het ene spel naar het andere gaan zonder de eerste op te ruimen. En dan ook nog de pech hebben dat mijn man en ik graag een opgeruimd huis willen hebben. Eigenlijk match-et het niet. Want ik heb het gevoel dat ik niets anders doe dan opruimen. En als de woonkamer eenmaal opgeruimd is en ik heel even naar boven ga voor een was, hooguit tien minuten en daarna weer naar beneden loop is het net alsof er weer een bom ontploft is. Arrgggghhh. Wanneer houdt het op? Voorlopig niet weet ik want ik heb ook veel ervaring met een tiener in huis. En ze zijn net zo erg.

Eigenlijk herken ik zelf een beetje van mijzelf in mijn kinderen. Ik probeer mijn spullen wel netjes te stapelen maar

een georganiseerde bende. #vaders

wat je ziet is dat er wel heel veel stapels zijn. Niet alleen op de vensterbank maar ook onder de trap, naast de tv, in onze slaapkamer. Ik ben bang dat mijn kinderen het ook een beetje geërfd hebben van mij. En dat ik het geërfd heb van mijn vader. Hij was 100 keer erger en stapelde ook maar op de ergste manier ever. Hij gooide alle stapels die hij had op de eettafel en soms, heel soms zette hij er een steen of iets zwaars op maar heel vaak ook niet. En mijn ouders woonden op een berg, alle ramen stonden open dus beeld je maar in hoe het eruit zag. Daarnaast was het zo dat je er niet aan mocht komen, het was voor een reden op deze manier gestapeld. Vroeg mijn vader voor een telefoonnummer en hij haalde het juiste nummer zo van de stapel. Onkenbaar maar er school dus een systeem achter. En het werkte voor hem.

Maar goed, even terug naar mijn kinderen. De hele dag loop ik achter ze aan en ruim ik op. En vraag ik mij af waarom ik het doe. Of het niet beter en prettiger voor hun én mij is om het lekker te laten tot ze gaan slapen. Mijn zwager en schoonzusje doen het op deze manier. Een paradijs voor de kindjes. Ik heb het geprobeerd maar ben er ook achter gekomen dat het niet bij mij past. En ook niet bij mijn man. Dus blijf ik maar opruimen. En blijf ik mij afvragen wanneer het afgelopen zal zijn. Stiekem weet ik dat het pas zal stoppen als ze het huis uit zijn. En eerlijk gezegd wil ik daar nog lang niet over nadenken. Dus blijf ik maar opruimen. Goed voor de calorieën denk ik maar. Toch?