Vandaag ben ik wat stiller dan normaal. Dat komt omdat ik nu echt op 1 hand kan tellen hoeveel vingers en dus dagen er over zijn voordat mijn man weer vertrekt. Ja, je leest het goed: er is een sabbatical gaande hier maar dat geldt niet voor mijn man. Hij is mee maar voor hem is het een korte vakantie. Vandaag zei ik tegen mijn man dat ik niet wil dat hij weer weggaat. En dat ik daarover best verdrietig ben. Zijn antwoord was helder: het is beter als je zegt dat jouw sabbatical nog erg lang duurt.

De sabbatical was inderdaad mijn idee. En ik sta er nog volledig achter. Ik heb er zin in en nu, ruim een week later, heb ik al prachtige ingevingen gehad. Het één en ander is duidelijker voor mij geworden en het geeft mij enorme rust. De kinderen hebben het enorm naar hun zin op hun nieuwe (tijdelijke) school en hebben in deze korte tijd al zeker 30 keer gezwommen en mogen spelen en aaien met dolfijnen. Ze hebben afgelopen weekend meegedaan met hun allereerste colour walk en hebben zonder te klagen, iets meer dan 6 km gelopen. Ik zie het nog steeds als een prachtige ervaring en een verrijking van hun horizon dat wij hier voor langere tijd zijn.

Maar wat is en blijft het moeilijk om weg te zijn van degene op wie je verliefd bent. Van de vader die je je ongeboren kinderen toewenst. En achteraf dus ook geeft aan je kinderen. Van de liefde van mijn leven en mijn husby for life. Het is en blijft wennen, iedere keer als ik naar Curaçao ga omdat ik last heb van chronische heimwee. Of als ons gezin abrupt uit elkaar gerukt wordt omdat ik ook graag zie dat onze kinderen voldoende meekrijgen van de roots van hun moeder. Een multiculturele relatie is voor ons soms toch écht een uitdaging.

Gelukkig hebben we Skype, Facetime en video what’s app. Het zorgt ervoor dat ons gezin toch dicht bij elkaar blijft. Dat we kunnen communiceren met elkaar wanneer we willen en hoe lang we willen. Zo blijft mijn man ook op de hoogte van al onze avonturen. Want avonturen gaan we beleven. En hoe graag wij het allemaal als 1 gezin hadden willen beleven, this is Us!

Een multiculturele relatie is niet altijd gemakkelijk nee. Maar het geeft je wel wat extra’s. Zo kent mijn man al aardig wat woordjes in het papiaments (bon pasku is zijn favoriete zin), en ook nog een en ander in het Surinaams. We vieren en Sinterklaas en Kerst uitgebreid. Onze kinderen hebben kennis mogen maken met mijn familie die in Miami woont en hebben kunnen zien waar ik als klein kind vaak op vakantie naartoe ging. Ze komen sinds ze een maandje oud zijn naar Curaçao en hoeven geen immigratiepapieren in te vullen want hun moeder is een yu di korsow (kind van Curaçao). Antilliaanse lekkernijen? Heerlijk vinden ze het! Surinaamse colastroop? De favoriet van mijn dochter. Is het erg warm? Ik maak zo schaafijs voor ze of een echte Surinaamse ijssoda van Fernandes. Is het lekker weer? Opa en oma halen ze op met de boot om te varen want ze wonen ene dorp verderop. Ze kennen alle vogels die in hun tuin landen want hun papa is een natuurliefhebber en kent alle vogels. Ze eten graag stamppot of erwtensoep maar genieten nog meer van een heerlijke bami of roti.

The best of both (or 3) worlds. En ondanks enkele hobbels die soms voorbij komen omdat hun moeder Surinaams-Antilliaans is en hun vader West-Fries, blijft het voor altijd een verrijking in hun leven!