Een paar maanden geleden, ik was net uit Curacao gekomen Skypete ik met mijn oom Henk. Ik vertelde hem dat ik een hernia had omdat ik zo krampachtig in het vliegtuig had gezeten door mijn vliegangst. Geen kant ging ik op, ik hield mijn armleuningen van de te krappe stoel stevig vast en volgens mij ben ik maar 1x opgestaan omdat ik anders in mijn broek zou plassen. En dat leek mij niet handig. Vooral niet in een vliegtuig.

Ik vertelde oom Henk dat ik geld aan het sparen was voor een anti- vliegangst cursus, de enige volgens mij in Nederland met als locatie, hoe toepasselijk Schiphol. Ik denk dat ik al 100x hun website heb bekeken en hun boek heb ik al jaren in mijn bezit. Het volgen van een intensieve training is kort maar wel erg duur; je telt zeker ongeveer €1000 neer. En toch heb ik het er voor over. De enige reden dat ik de training nog niet gevolgd heb is dat ik nog niet al het geld gespaard heb. Daarnaast, alleen als het echt moet, stap ik in een vliegtuig. Waarop oom Henk met een lach zei: “dan moet ik voorlopig maar niet dood gaan”.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in een vliegtuig. Zonder de cursus te hebben gedaan. Want het leven en de dood komen, soms, onaangekondigd. Ik ben namelijk op weg naar oom Henk. Om afscheid van hem te nemen op zijn crematie. Zijn lijf kon niet meer en op zaterdag 1 augustus lokale tijd 9 uur ging hij op een rustige manier verder met zijn leven maar niet bij ons.

Ik communiceer veel met mijn zusje via de app. Zo ook toen oom Henk steeds zieker werd. Ik loop graag op de zaken vooruit en hou ervan om voorbereid te zijn. Dus sprak ik alvast met mijn zusje af wat te doen als oom Henk ons zou verlaten omdat hij niet meer kon. Toen mijn moeder haar enige ander broertje, oom Wim 3 jaar geleden stierf, ongeveer 6 weken nadat mijn vader stierf, was het mijn zusje die met mijn moeder naar Miami was afgereisd om afscheid te nemen van oom Wim. Toen oom Wim overleed was het mijn moeder haar beste vriendin die met haar naar Miami ging om haar te steunen bij de crematie.

Nu vraag je je misschien af of mijn moeder niet alleen naar Miami kan reizen. Natuurlijk kan ze dat, al is ze 71, ze is nog fit, houdt van uitstapjes maken met vriendinnen, is nog dagelijks in haar tuin te vinden en schroomt niet om 1 of 2 keer in het jaar naar Paramaribo te vliegen om haar jeugdvriendinnen op te zoeken.

Maar dit is wat anders.
Toen mijn vader aan het overlijden was hebben we hem beloofd dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om mijn moeder. Mijn moeder was zijn koningin, hij deed alles voor haar. En volgens mij had hij daar het meeste moeite mee toen hij wist dat hij niet lang meer onder ons zou zijn. Ik vermoed dat hij zich pas kon laten gaan toen hij erin vertrouwde dat we voor haar zouden zorgen. En zowel je man, als je broertje, als je broer in een krappe 3 jaar tijd verliezen aan dezelfde ziekte is geen kattenpis. Daarnaast zijn wij als Surinaams gezin enorm hecht. Familie boven alles! Hebben we elkaar nodig dan zijn we er voor elkaar.

Dus even terugkomend op een paar alinea’s hierboven: toen ik met mijn zusje aan het app’en was besloten we dat ik deze keer mijn moeder zou bijstaan als het onvermijdelijke zou gebeuren met oom Henk. En daarom zit ik momenteel in een vliegtuig richting Ft. Lauderdale. Zonder dat ik de anti-vlieganst cursus heb gedaan. Maar wel iets beter voorbereid want die hernia was niet niks. Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben, naast oorontstekingen dan want ook dat is geen pretje. Mijn hernia was na ongeveer 6 weken over, door veel fysiotherapie (terwijl ik er niet verzekerd voor ben), een paar dagen niet kunnen werken, staand werken (dankzij ons hypermodern nieuwe pand waar ik werk), zitten op een skippy bal, niet sporten (hoe erg ik het ook vond, het ging echt niet), huilen, hele zware pijnmedicatie en heel veel huilen. Geef mij maar 6 bevallingen achter elkaar in plaats van een hernia.

Deze reis was onvermijdelijk. De timing was beroerd want mijn oma overleed vorige week woensdag. Ze was weliswaar 102, maar ik had haar zo graag nog bij ons willen houden. En terwijl ik deze blog schrijf, wordt ze begraven. En ben ik er niet bij. Fysiek niet maar toch een beetje wel. Want vorige week schreef ik een blog over mijn lieve oma en mijn tante Hanna, haar dochter, vond het zo mooi dat zij mij vroeg of ik het wilde voorlezen op de begrafenis. Dat wilde ik zeker. Alleen, door het overlijden van oom Henk zou dat niet lukken. Dus toen belde ik mijn moeder haar beste vriendin, tante Jeanne-Marie en vroeg haar of zij het wilde voorlezen. Dat wilde ze dus ik heb het lettertype wat aangepast, uitgeprint en direct op de post voor haar gedaan. Op deze manier ben ik er ook nog een beetje bij. Desondanks dat ik niet bij de begrafenis ben heb ik goed afscheid kunnen nemen van oma, zowel zondag als de dinsdag daarop. Ze was zo mooi, het is een mooi plaatje om in mijn hoofd te houden en om oma te herinneren.

Ik hoop dat mijn oma, maar ook mijn familie er begrip voor heeft dat ik er niet bij ben als mijn oma naast haar man tot rust wordt gelegd. Het kon echt niet anders en het is voor ons zo belangrijk om mijn moeder bij te staan in Amerika. Dus afgelopen maandagochtend om 9 uur in de ochtend hing ik al aan de telefoon bij mijn huisartsenpraktijk. Ik legde kort mijn dilemma voor en gaf aan het echt prettig te vinden als ik iets kalmerends kon krijgen voor mijn reis. Want op een volgende hernia zit niemand te wachten: ik niet, mijn man niet, mijn kinderen niet en mijn werk ook niet. Ik mocht het die middag ophalen en stopte het direct in mijn tas.

Een uur voor ik het vliegtuig instapte heb ik een pilletje ingenomen. Ik was benieuwd wat mij te wachten stond, het was namelijk voor het eerst dat ik zo iets innam. Ik merkte ongeveer een uur later dat mijn oogleden erg zwaar werden en ik viel binnen een uur in slaap. Niet lang daarna werd het een turbulente vlucht. Ik twijfelde heel even maar besloot direct een 2e pil in te nemen. Want mijn handen trilden, ik zat te bibberen en de tranen stonden hoog. Gevolg? Ik heb ongeveer 4 uur lang geslapen. Nu ben ik al geruime tijd wakker en ik kan je vertellen dat het een vrij turbulente vlucht is. Ik blijf angstig maar de scherpe kantjes zijn er vanaf. Ik blijf ook zeer alert maar een 3e pilletje kan helaas niet, ondanks dat ik er pas over een uurtje ben, dan 3 uur moet wachten op een volgende vlucht en dan nog 3 uur moet vliegen naar mijn eindbestemming. Daarna moet ik zelf rijden naar het huis van oom Henk en tante Magda en op het medicijnendoosje wordt geadviseerd om pas na 16 uur te gaan autorijden.

Conclusie: het helpt zeker. Niet helemaal maar ik ben wel al 2 keer opgestaan om naar de wc te gaan en ik drink ook wat. Ik heb zelf een kopje thee gedronken. Meer gaat er niet in dus eten doe ik nog steeds niet in een vliegtuig. Goed voor de lijn dan maar.
Mijn gespaarde geld voor mijn anti vliegangst cursus zit momenteel in de ticket die ik heb besteed aan United Airlines. Maar volgend jaar nieuwe ronden, nieuwe kansen..
Ik zal vast en zeker een nagekomen mededeling doen naar hoe ik de terugreis beleefd heb.