Velen vinden het mooi. Ik vind het koud

Vannacht gaat in Nederland de wintertijd in. Ik probeer mij er al een paar maanden op voor te bereiden. Ja, zelfs in de zomer al. Want vanaf morgen wordt het weer later licht, sneller donker en veel kouder. Koud is het al, helaas heb ik mijn winterjas al een paar weken aan en staat de kachel al een maand te stoken. Het was dit jaar mijn man die de verwarming aandeed. Ik wilde wel maar durfde niet. Want het was pas september, hoe moest het dan als het écht koud zou worden in november en december?

Hetzelfde gold eigenlijk ook voor mijn winterjas. Ik deed eerst stoer met het aandoen van een zomer,- en toen herfstjas maar het weer sloeg opeens wel heel snel om. Toen ik ook nog moeders en vaders op het schoolplein op een middag al zag lopen met winterjassen, trok mij dat over de streep. Zo zou ik niet dat tropisch vrouwtje lijken die het vast erg koud moet hebben in Nederland. Immers, zij waren ermee begonnen en zo zou ik minder opvallen.

Nu verhuisde mijn zusje drie jaar geleden naar Curaçao. Mijn vader was net overleden en het verbaasde mij enorm dat mijn zusje aankondigde naar Amsterdam terug te gaan om haar spullen in te pakken en voorgoed terug zou keren naar huis. Het was namelijk zo dat zij toevallig (of niet) op Curaçao was toen mijn vader overleed. Ze was al eerder geremigreerd naar Curaçao maar werd verliefd op een jongen die in Amsterdam woonde dus verhuisde zij na een jaar toch weer terug naar Amsterdam. Mijn man en ik hielpen met het helemaal leeg halen van haar huisje en toen wij enkele maanden daarna, zij was allang weer terug op Curaçao al het laminaat van drie hoog naar beneden moesten sjouwen mocht ik bij haar buuf (buurvrouw a.k.a. beste vriendin) nog een jas ophalen die mijn zusje had achtergelaten.

Het bleek een echte ski-jas te zijn. Zo één met heel veel kleuren, een heerlijke nep-bont kraag en heel veel verborgen vakjes, zowel aan de binnen,- als buitenkant van de jas. Zeer handig voor iemand als ik die niet van tassen houdt. Ik deed hem de volgende dag aan en het verbaasde mij dat het mij paste. Dat kwam omdat ik flink aan het sporten was geslagen en de nodige kilo’s was kwijtgeraakt. Maar ik dwaal af want waar ik naar toe wil is dat het de heerlijkste, dikste en warmste jas was die ik ooit had aangedaan. Ik was op slag verliefd. Gelukkig hoef ik hem nog niet terug te geven en is het in de winter op Curaçao ook nog 35 graden. Want op deze manier zie ik het iets minder somber in om nog een winter te doorstaan. Daarnaast, mijn man herinnert mij er constant aan dat je je op de kou kan kleden (en op de hitte niet. Eén van zijn redenen om niet naar Curaçao te willen op vakantie).

Lekker warm. Maar ook veel calorieën

Waar anderen uitkijken naar dit weer (“Het is zo gezellig. Lekker knus. Open haard aan. Warme chocolademelk. Met slagroom. Kerst nadert snel.) word ik erg gedeprimeerd van dit weer. Het tekort aan zonnestralen, aan licht en aan warmte geeft mij een enorme dip. Ik mis mijn eiland dan meer dan normaal, vraag me dagelijks af wat ik hier doe en waarom ik niet meer mijn best doe om te solliciteren naar een baan op het eiland.  Ik kijk stiekem vaker dan normaal of er super goedkope tickets te vinden zijn naar het eiland (maar die zijn er natuurlijk nooit. Het is alsof de KLM psychologen in dienst heeft en speelt met de emoties van de Antillianen. De prijzen lijken wel te stijgen naarmate het kouder wordt) en begin weer met het slikken van vitamine D. Ik huil wat vaker dan normaal en mijn man installeert weer trouw het warmtedekentje aan mijn kant van ons matras. Hij zet weer vaker thee voor mij neer, zelf als ik er niet om vraag en geeft mij weer wat vaker een aai over mijn hoge afro dan normaal.

Uiteindelijk weet ik dat ik de wintertijd wel zal overleven en weer opbloei als de eerste groene blaadjes weer aan de o zo lege takken verschijnen. Het is een zware, zwarte periode waar ik overheen moet stappen en het heeft tijd nodig. Ik weet dat ik niet de enige ben die mij zo leeg, alleen en in een diep gat voel en dat er ook anderen zijn. En ook dat geeft een beetje troost. Het lijkt alleen alsof het niet overgaat. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat het nooit over zal gaan, alleen dat ik mij beter zal voelen als het weer zomer is.

Ik zal vannacht voor het tweede jaar de wintertijd op een hele andere manier ingaan. Ik zal om twee uur in de ochtend gaan sporten. Ja, je hebt het goed gelezen, om twee uur in de ochtend. Dan zal er door heel Nederland de Wintertijd challenge plaatsvinden en dat is sporten voor het goede doel. Voor spieren voor spieren. Gelukkig ken ik niemand met een spierziekte maar ik zet mij wel graag in voor anderen. En dat het op een ongelukkig tijdstip is, tja, ik kan tenminste opstaan om te gaan sporten, velen kunnen dat niet. Ik hoop dat ik dus de wintertijd met een sportieve groet kan inluiden en dat de winter 2015/2016 mij minder zwaar zal vallen dan de andere jaren.

En anders heb ik altijd nog de site van KLM, mijn man en gezin en heel veel vitamine D die mij erdoor heen zullen slepen.

Met Curaçao in gedachten zal ik het weer redden tot de zomer