Ken je dat? Dat je met een cadeaubon op zak vol hoop een winkelcentrum inloopt en met een blij gevoel een leuke kledingswinkel instapt? Met als doel om iets voor jezelf te kopen?

Misschien was de start niet goed door het meenemen van een kind. Mijn dochter in dit geval. Haar broer was naar een feestje en om de “ik weet niet wat ik moet doen” zin te vermijden besloot ik om haar mee te nemen een dorp verderop. Ik moest behang bestellen en een kaart kopen en die leuke kledingwinkel was heel toevallig ook in hetzelfde winkelcentrum.

Ik liep die winkel dus binnen met de cadeaubon op zak en struinde door de dameskleren. Wat ik ook even moet vertellen over deze winkel is dat het vrouwenkleren verkoopt maar ook baby- en kinderkleding. Al snel had ik het gezien bij de vrouwenspullen, ik ben namelijk niet echt gek op kleding en shoppen (mijn zusje kan dat bevestigen. Alle stijlgenen zijn naar haar gegaan en niet bij mij blijven hangen). Ik had ook niet echt de moeite genomen om tussen de kleren te kijken (teveel gedoe en daarnaast, kom ik echt tekort?).

Al snel liep ik naar de andere kant van de winkel, naar de kinderkleding. Ik wist niet waar ik moest kijken; ze hebben zulke leuke meisjeskleding. Mijn oog viel op een ontzettend leuke paarse blouse met de tekst Rebel erop. Alsof het gemaakt was voor mijn dochter. Pff, ze luistert namelijk niet altijd en gaat lekker haar eigen gang. Daarnaast, ze weet precies hoe ze alle aandacht naar zich toe moet trekken en nee, dat is niet door te zingen en dansen. Die blouse wilde ik dus voor haar kopen maar nu wilde ik er wel een bijpassende rok of broek bij. Als je deze blog goed hebt gelezen zie je ook dat ik geen stijl-genen bezit. Ik vond een leuk rokje met sterren en vroeg de dame achter de kassa of er ook een bijpassende legging bij hoorde. Ik denk dat ik haar even zag zuchten maar ze bleef professioneel en zei dat die rok niet echt bij die blouse paste. Ze pakte die rok die er wel bij hoorde. Prachtig, dat wel maar een rokje met zeker 6 lagen paarse tule.

Volgens mij zou ieder meisje ‘wow’ hebben gezegd maar mijn dochter keek door die rok heen alsof ze niets zag, lucht. Ik zuchtte toen ook en zei: “mevrouw, ik vind het een prachtige rok en ik had het graag willen kopen maar mijn dochter is niet zo een meisje-meisje”. Dat hoorde mijn dochter wel want ze zei: “ik hou van jongens kleren”. Die mevrouw deed alsof ze het niet hoorde maar mij had ze wel gehoord want ze kwam met een spijkerrokje aanlopen. Stoer, dat was het wel en ook een beetje meisjes-achtig. Het werd goedgekeurd door dochterlief maar toen de mevrouw niet veel later met een roze legging kwam werd dat door mij weer afgekeurd. Gelukkig vond ik een leuke stoere grijze legging met stoere gitaartjes, sterren en ‘peace-tekens’ erop en het plaatje was compleet.

Ik gaf aan dat we het even moesten passen en enthousiast liep dat kind van mij naar de paskamers. Het waren er twee, het was mij niet eens opgevallen en toen stond ze stil. Ze keek even naar de paskamers en zei toen vol overtuiging: “ik wil passen in de jongens paskamer“. Want ze houdt niet van meisjes dingen. Voor mij geen probleem hoor. Die dame van de winkel keek me wel (weer) vreemd aan maar zei (wijselijk) niets. Het resultaat? Een prachtige stoere outfit voor mijn dochter.

Intussen had ik een leuk Star Wars shirt gespot voor mijn zoon, ook die ging naar de kassa. Hoe dan ook, 3 kwartier later liep ik die winkel uit met een cadeaubon armer, een leuke stoere outfit voor mijn dochter rijker (die ze direct aanhield omdat het zo mooi was) en een leuk shirt voor mijn zoon erbij. Ondanks dat ik binnenstapte voor iets leuks voor mij liep ik toch met een blij gevoel die winkel uit. Want als mama draait het er volgens mij grotendeels om dat je je kinderen niets te kort komt. En dat jij af en toe (lees: vaak) niet aan jezelf toekomt? Tja, die tijd komt gerust nog (toch?)!