Houston, we have a problem

Ik heb een dochter die én graag de clown uithangt én graag experimenteert. Uit ervaring kan ik zeggen dat het een onfortuinlijke combinatie is.

Enkele jaren geleden volgde ik een mini opleiding op mijn werk. Ik zat middenin een zware concentratie klus toen mijn telefoon begon te piepen. Ik las “Houston, we have a problem” en het zweet begon al uit te breken. Dat gevoel bleek niet onterecht want de foto die daarop volgde was niet mis. Op onze trampoline lagen er prachtige stukken blond haar. Met krul. Dus van mijn dochter want geen enkel kind in onze straat heeft dergelijke krullen. Wat bleek? Samen met vriendinnetje en buurmeisje T. hadden ze kappertje gespeeld.

Het eerste waar ik aan dacht was: “is T. haar haar ook geknipt?”. T. heeft namelijk heel lang haar en haar moeder maakt daar prachtige creaties mee. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn. Kijk naar mijn inleidende zin: onze dochter houdt van experimenteren en biedt zichzelf graag aan als proefkonijn. Ik was op dat moment niet thuis maar ik ben nooit meer in die concentratiemodus gekomen voor ik die foto ontving. Eenmaal thuis ondervroeg ik mijn dochter natuurlijk. Ik kon niet stoppen om naar haar haar te kijken; het was zó slecht geknipt. En dat in combinatie met die bos krullen, het zag er niet uit. Ze leek echt op een hilbilly. Maar ja, word je dan boos op je kind? Vanuit de pedagogische kant bekeken kon ik dat niet worden want hoe moest zij nou weten dat je je haar niet mag knippen? We hadden het haar nooit eerder verboden dus die regel was haar onbekend.

Inmiddels zijn we ruim 2 jaar verder en haar zelf geknipte pony groeit gestaag verder. Er is duidelijk een lengte verschil te zien maar met heel veel creativiteit (wat ik niet heb) lukte het om haar in ieder geval naar school te sturen. Zonder dat de hele school keek. En van vrienden om mij heen kreeg ik in ieder geval wel steun: mijn dochter was niet het eerste en zeker niet het laatste kind wat zoiets zou doen.

Er volgde nog vele experimenten. De laatste niet eens zo lang geleden. Vorige week nog. De leidende factor is kauwgum. Normaliter hebben we het niet in huis maar vorige week kwam mijn zoon binnenlopen en vroeg netjes of hij en zijn zusje van het buurmeisje kauwgum mochten aannemen. Ik zei ja en kon hem nog maar net complimenteren voor het feit dat hij het gevraagd had voor hij de deur weer was uitgerend. Enfin, na de laatste code oranje storm viel er aan de overkant van ons huis, waar een park is, een grote boom. Sindsdien is dat de boomhut van onze kindjes. Eerst alleen van die van ons maar al gauw kwamen steeds meer kindjes daar spelen. Nu mogen onze kindjes naar de overkant toe omdat ze beiden hun zwemdiploma B hebben. We zijn namelijk min of meer omringd door water en de boom ligt ook nog eens tegen de sloot aan.

Maar wat heeft deze boom nu met deze blog te maken? Lees maar verder.

Als ze aan de overkant spelen ga ik geregeld even in mijn voortuin een kijkje nemen. Ik heb een perfect uitzicht op de boomhut. Vorige week speelden zoon- en dochterlief samen met buurmeisje S. aan de overkant. Met hun kauwgum. Want de kauwgum was afkomstig van dit buurmeisje (wat mijn zoon dus netjes aan mij had gevraagd). Op een gegeven moment komt mijn dochter huilend naar binnen. Ik zoek dan automatisch n aar bloedsporen maar die waren er gelukkig niet. Wel viel het mij op dat er een grote bonk kauwgum in haar haar zat. Voorin. Daar waar ze vond dat de pony geknipt moest worden (na lang doorvragen bleek dat ze het bewust had geknipt want: “ik heb al zo vaak gezegd dat mijn haar in mijn ogen kwam”). Ik zuchtte en dacht: jeetje wat een groot stuk! Niet lang geleden had mijn dochter ook op mysterieuze wijze kauwgum in haar haar gehad en toen kreeg ik te horen dat het met pindakaas eruit moest komen. Ik probeerde het maar ik denk dat deze regel geldt voor mensen met sluik haar. Niet op half afro haar.

Enfin, op dat moment kwam mijn man toevallig de trap aflopen. Ik had een snikkende dochter want toen ik vroeg hoe dit kwam gaf ze aan dat buurmeisje S. het in haar haar had gegooid. Mijn man ontfermde zich over mijn dochter door de pot pindakaas uit de kast te halen en ik liep naar buiten om de onderste steen boven te krijgen. Ik liep met grote passen naar de boomhut en wat bleek? Buurmeisje S. had helemaal niet kauwgum in mijn dochter haar haar gegooid. En er was een getuige. Mijn dochter hing weer eens de clown uit en vroeg of zij een hoedje van kauwgum zou maken en in haar haar zou zetten. Het leek verdacht veel op een hoedje ja maar het bleek niet het beste idee te zijn.

Toen ik met de waarheid terug kwam in huis was de kauwgum eruit maar ook een groot stuk haar. Met krul. De pindakaas truc bleek niet te werken. Ik vertelde mijn man in het Engels wat er precies gebeurd was maar mijn dochter had het intussen wel zelf verteld. Ik drukte mijn dochter nogmaals op het hart dat je van kauwgum GEEN hoedje kan maken. Ze boog haar hoofd en mompelde wat.

Maar diep van binnen wist ik dat dit zinloos was. Want ik heb een dochter die en van experimenteren houdt en van de clown uithangen. Komt het ooit nog goed?

Helaas heb ik geen foto gemaakt van het hoedje.. Ik vond dat ik snel moest handelen en niet de ramp toerist kon uithangen.