Zakdoeken, ondergoed en sokken

Home  >>  blog  >>  Zakdoeken, ondergoed en sokken

Zakdoeken, ondergoed en sokken

21
jun,2020

off
  blog

“Ugh. Vaderdag is minder leuk als je vader er niet meer is” zei ik vanmorgen tegen mijn man. Zo. Dat moest er even uit. Ik maakte nog een grapje richting mijn kids en zei dat hun opa vlieger voor zijn verjaardag en vaderdag altijd hetzelfde wilde: zakdoeken, ondergoed en sokken. Keer op keer zochten we weer een ander cadeau maar als je op een klein eiland woont heb je het al snel gezien. Veel inspiratie en aanbod voor originele ideeën was er dus niet. Toch was hij iedere keer erg blij met deze cadeaus. En zelfs als hij geen cadeaus had gekregen zou hij blij zijn geweest.

doing what he loved to do

Mijn vader was namelijk een man die van ver gekomen was. Hij had zich omhoog gestudeerd. En dat in een tijd zonder leningen en studiefinanciering. Hij wilde dat zijn kinderen het beter kregen dan hij had gehad. En ik kan zeggen dat hem dat met 1 generatiekloof nog gelukt is ook. En dat vind ik knap. Is vaderdag dan een beladen dag voor mij? Absoluut niet. Dat heb ik meer met zijn sterfdag en aangezien dat op 5 juni was en dus niet eens zo lang geleden heb ik dat gehad. Het voelde letterlijk als een opluchting toen ik de volgende dag wakker werd en het weer 6 juni was. 5 juni en de aanloop ernaar toe is een dag waarin ik zijn heen gaan herbeleef. Weer nadenk over nét die ene dag dat ik niet naast hem sliep, 10x per nacht wakker werd om te kijken of hij wat nodig had, hoe het met hem ging, of hij pijn had. Nét die dag dat hij besloot om heen te gaan, zonder mensen om hem heen die zijn hand vasthielden, vroeg in de ochtend. Met een glimlach op zijn gezicht. Ik had mijn vader al in geen tijden zo rustig en mooi gezien.

Nu, inmiddels 8 jaar verder, lachen we vaker wel dan niet als we over hem praten. Ook mijn man praat vrolijk met zijn ouders over mijn vader. Het gaat dan vaak over hoe hij ooit een schorpioen waar mijn man in het donker bijna op getrapt had, met zijn blote grote voet dood trapte. Ik denk graag aan mijn vader als ik terugdenk aan de dode beesten die mijn vader wel durfde op te pakken. Met zijn hand en niet met een stoffer en blik. Aan de vulpennen waar hij graag mee schreef. Dupont of niet, zijn handschrift was niet te lezen. Ik denk aan de liefde voor het opschrijven van woorden wat ik van hem geërfd moet hebben, het kan niet anders. Ik denk vaak aan mijn vader als ik weer nadenk over een nieuwe studie; hij was nooit uitgeleerd- en dat kon ook niet met zijn vak-  maar ik raak ook nooit uitgeleerd en ben 45. Ik denk aan hoe graag ik speeches en verhalen schrijf en hoe langdradig ik kan zijn als de woorden eenmaal uit mijn hoofd vloeien op papier. Mijn vader hield het nooit kort en kon samen met mij een spreekbeurt opschrijven van 10 kantjes. Geschreven en niet getypt. En onleesbaar uiteraard.

Ik denk terug aan zijn wijze woorden die hij mij altijd gaf. De kleine apotheek wat hij mij meegaf als ik weer vertrok naar Nederland voor het geval dat. Ik denk terug aan zijn welkom als ik uit het vliegtuig stapte. De echte oude tijd waar ik met een trap naar beneden moest lopen als ik op Curaçao aankwam. Ik weet niet hoe hij hem had verkregen maar mijn vader had een vliegveld pasje en stond altijd, echt altijd onder aan de trap als ik aankwam. Ik was zijn prinses en zo voelde ik mij ook als hij mij op kwam halen. Ik denk terug aan hoe hij op zijn OK dagen met zijn witte kleding aan tafel schoof voor het lunchen, vaak met bloed op zijn kleren (minder leuk). Ik denk terug aan hoe hij steeds benadrukte dat vrouwen het goed moeten doen op school zodat ze later onafhankelijk kunnen zijn. Met trots kan ik zeggen dat het mij, mijn zusje Chiarra en grote halfzus Shirley gelukt is. Ik denk terug aan hoe mijn vader MIA (missing in action) was als oom Tollaway op het eiland was. Ik denk terug aan hoe hij kon lachen aan de telefoon als ooms Henk en Wim belden. Of hoe hij graag deelde, zijn auto deelde hij zo met anderen.

Vergis je echter niet. Ik was het niet altijd eens met mijn vader en dat botste soms wel eens. Mijn vader was namelijk ook koppig en het moest gaan zoals hij het wilde. Ik kan daar niet zo goed tegen. Hij heeft een keer een week niet met mij gesproken omdat ik op mijn bruiloft maar max. 30 mensen wilde. En omdat ik wist dat dit niet haalbaar zou zijn als ik op Curaçao zou trouwen, besloot ik in Nederland te trouwen. Geen gemakkelijke keus maar mijn man wilde het klein houden. En ik sta niet graag in het middelpunt dus deden we zo. Dat betekende ook dat mijn vader maar een handje vol goede vrienden mocht uitnodigen en dat werd mij niet in dank afgenomen. Uiteindelijk kregen oom Henk, oom Toll en Sam Cook een ere plaatsje. Hij sprak er daarna niet meer over. Hij vond het ook niets dat Anaïs permanent bij ons bleef wonen toen ik 19 was. Zij was vijf maanden. Als er visite was en ze noemde mij mama moest mijn vader benadrukken dat het niet mijn biologische dochter was. Ik mocht haar ook niet meenemen naar Amsterdam toen ik ging studeren. Dan bleef ze maar bij hen wonen want ik moest mij concentreren op mijn studie vond hij.

Mijn vader en ik waren twee handen op één buik. Hij was het niet altijd met mij en met mijn keuzes eens but we had eachothers back. Ik kon met hem praten over leuke dingen maar ook de zware beslissingen zoals zijn naderende dood 8 jaar geleden. Hij hielp ons omgaan met ons nog te komen rouwverdriet. En je moet van ver komen om naast je eigen verdriet, je naasten te begeleiden naar je eigen dood. Hij deed het met humor en met precisie. Hij tekende alles goed uit toen hij uitlegde wat er gaande was in zijn ziekteproces. Maar hij zei ook: “er is een tijd van komen en een tijd van gaan”. Gelukkig gaan de herinneringen nooit weg. Fijne vaderdag pa!

Comments are closed.