Ouders, of nog beter nog, moeders kunnen niet ziek zijn. Ze kunnen het zich niet permitteren. Afgelopen vrijdag was er niets aan de hand maar zaterdag, toen ik net 5 minuten met mijn Powerles begonnen was begon ik mij toch wel heel ziekjes te voelen. Ik keek in de spiegel en zag 2 hele kleine oogjes naar mezelf staren. Die spiegels zijn er echt niet alleen om te checken hoeveel je zweet, hoeveel je bent afgevallen of juist aangekomen. Want in dit geval zag ik gewoon dat ik anders dan anders was. Even overwoog ik te stoppen met de les. Geen onaangename gedachte overigens. Ik sport redelijk veel maar het is zeker niet mijn favoriete bezigheid. Hoe dan ook, ik kon maar op halve toeren draaien. Ik maakte de les af maar ik voelde mij iedere minuut slechter. Ik had 1 wens en dat was om onder mijn dekens te kruipen. En dat is precies wat ik deed een uur later. Af en toe viel ik in slaap, af en toe werd ik wakker door een 5 jarig mini mensje die mij een kusje kwam geven. In de verte hoorde ik dan wel vaag: “laat je mama slapen?”.

Die hele zaterdag lag ik op bed, gelukkig dat ik op de sportschool een douche genomen had. Ieder uur begon ik mij slechter te voelen. Ik at niet mee (mag in de krant), zat niet mee (ik voelde me een slechte moeder), bracht ze niet naar bed (ik voelde me een slechte echtgenoot). De nacht verliep ook niet soepeltjes. Maar de volgende ochtend waagde ik er toch op; ik kon toch niet de hele dag in bed blijven? Ik was niet alleen ziek, maar ik was toch ook moeder, vrouw van, dochter van en vriendin van? Dus stond ik op en nam ik een douche. Volgens mijn moeder voel je je véééééél beter na een douche. En het klopt in mijn geval altijd.

Eenmaal beneden zie je de volle afwasmachine staan. Even uitruimen dus. Hebben je kindjes honger, even fruit schillen dan, vertelt je vijfjarige dat ome J (én tante, nichtje 1, nichtje 2, neefje 3) over een half uur hier zijn. Snel stofzuigen dan. De kindjes hadden inmiddels al ontbijt van hun papa gehad: taart (je lees het goed).

Twee uur later kijk je vol jaloezie naar je baby neefje van 11 weekjes, je wilt hem zo graag vasthouden maar doe maar niet, je bent ziek. Maar bak je ook pannekoeken voor 4 kindjes, en misschien ook nog voor wat volwassenen. Ruim je alles op maar wil je toch stiekem weer naar bed. Ga je na een uurtje wel weer naar bed. Maar sta je een paar uurtjes daarna toch weer te koken in de keuken (gezond eten voor je kindjes boven alles). Als ik het teruglees denk ik alleen maar ‘Poe’. Moeders mogen niet ziek zijn en kunnen het zich niet permitteren. Gevolg: het is vandaag 3 dagen later en ik voel mij nog steeds beroerd. Hoezo uitzieken? Hoezo rust nemen? Hoezo luisteren naar je lijf? Moeder ben en blijf je voor altijd. En stiekem ben ik wel trots. Trots dat ik mijn kindjes toch het gevoel geef dat zij niets tekort komen omdat hun mama ziek is.

Gelukkig is er nog altijd taart. Bij het ontbijt. Van papa gekregen. Misschien vinden mijn kindjes het helemaal niet zo erg dat hun mama ziek is.