my cutie-patoetie

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat ik in het huwelijksbootje stapte. Genoeg reden om hier een blog over te schrijven. Een blog die is opgedragen aan mijn man. Want degene die het trekt om mijn partner te zijn, verdient wel een blog.

Ons verhaal begon in Amsterdam. Ik werkte bij een stichting voor dove en slechthorende kinderen als wetenschappelijk onderzoeker en had ontzettend leuk werk. Op een dag ging de deur van onze kamer open en daar stapte een leuke jongeman binnen; onze nieuwe IT-medewerker. Ik was half single (lang verhaal waar ik géén blog over zal schrijven) en toen deze leuke jongeman weer vertrok riep collega N. van de andere kant van de kamer dat het wel een leuke kandidaat voor mij was. Degenen die mij kennen weten dat ik nieuwsgierig ben dus ik ging ook snuffelen en op zoek naar meer informatie. Al snel kwam ik erachter dat hij niet half single was maar 100% taken. En dit ook zeer serieus nam; goede eigenschap eigenlijk. Niet lang daarna was ik opeens 100% single (ook een goede eigenschap in dit geval) en niet veel later bleek deze leuke kerel ook 100% single te zijn (ook niet echt blog-waardig maar laat ik het erop houden dat zijn ex de zaken helemaal verkeerd heeft aangepakt en er een niet al te leuke bijnaam aan overgehouden heeft!).

Om een lang verhaal kort te houden; ik stopte snoephartjes in zijn postbakje en binnen een half jaar waren wij een stel. Een leuk stel. Ja, wij werkten samen in 1 gebouw maar velen wisten niet dat wij samen waren; we bleven discreet. Drie jaar later waren wij getrouwd en nog eens een jaar later werd onze zoon geboren.

Wij zijn vandaag dus 10 jaar getrouwd en ongeveer 13/14 jaar samen. Afgelopen week zei ik tegen mijn man dat ik hem wel cool vind. En dat ik denk dat ik wel bij hem blijf. Hij was er blij mee. Ik kan onmogelijk een beschrijving van ons huwelijk in 1 blog weergeven maar ik ga wel een poging wagen:

• Mijn vader zei altijd dat toeval niet bestaat. Ik begin er ook in te geloven. Het feit dat een lieve jongen met groene ogen uit Onderdijk een leuk (!) meisje uit Curaçao maar van Surinaamse afkomst elkaar in Amsterdam ontmoeten is wel bijzonder. Meant to be.
• Wij lijken enorm op elkaar; beiden rustig maar in onze peutertijd waren wij beiden onstuimig. Niet altijd fijn voor onze ouders. Toch een goede match.
• Wij laten elkaar vrij. Niet té maar wij hebben beiden onze eigen hobby’s. Wij zitten dus niet op elkaars lip en als wij de kinderen samen naar bed hebben gebracht kijken we nog even samen tv maar na een uurtje tippelt manlief 2 verdiepingen omhoog om te gamen, ik ga of sporten, een boek lezen of lekker muziek luisteren. Do your own thing.

• Ongeveer eens per jaar probeer ik naar Curaçao te komen. Omdat mijn man geen Curaçao liefhebber is (maar wél van een Antilliaans meisje houdt) gaat hij vaker niet dan wel mee. Zo ben ik as we speak ook op Curaçao met mijn kinderen maar zonder mijn man. Wij missen elkaar wel, zeker op een dag als vandaag maar het houdt je scherp in je relatie. Naar mijn mening heb je ook voldoende ‘ik mis je’ momenten nodig in je relatie.
• Mijn man steunt mij enorm. Ik ben behoorlijk ‘leer/studie-verslaafd’ en ga graag de uitdaging van een nieuwe studie aan. Zo ben ik in januari gestart met 2 studies. Tegelijkertijd. En niet in de buurt. Dit betekende dat ik veel moest studeren maar vooral veel overnachtingen had in hotels. Soms 2 dagen achter elkaar. Dit betekende dat mijn man dan full time papa was. Zonder te mokken. Zodat ik zo nodig in mijzelf wil investeren. Love it.
• Als ik weer vreselijke heimwee heb, kijkt hij niet (altijd) naar onze spaarrekening maar zegt hij dat ik maar moet kijken wat de ticketprijzen zijn. Getrouwd zijn met een Antilliaan is niet altijd (financieel) handig. Het wordt wel steeds beter met de heimwee dankzij Skype, What’s app, etc. Scheelt weer veel geld.
• Wij maken mooie kinderen. No doubt about it. Meer kan ik er niet over zeggen.
  

  Mooie kinderen

• Wij passen gewoon goed bij elkaar. Meer kan ik hier ook niet over zeggen.
• Hij laat mij lachen. En onze kinderen. En geen dag niet gelachen is een dag niet geleefd (zijn motto but he’s is so darn right).
• Hij weet dat ik naast hem nog een zeer belangrijke persoon in mijn leven heb. Mijn beste vriend is a part of my
  

  my bestie

  world en ik ken hem eigenlijk al langer dan mijn man. Dat ik sleep-overs mag hebben bij Luís is no problem. Als ik weer eens een uur lang met Luís aan het Skypen ben, dan zegt hij even gedag tegen hem en tippelt die twee verdiepingen weer naar boven om ons alleen te laten.

• En om maar ergens mee af te sluiten want ik kan wel door blijven gaan: het is een lekker ding. Ik ben niet echt kieskeurig (al wilt het oog ook wat) maar hij is wel darn handsome! En onder andere daarom is het een keeper!

Op naar nog heel veel mooie jaren saampjes. One love.