nog even…

Deze blog gaat over het reizen met kinderen. Niet zomaar van A naar B, nee, direct 10 ½ uur in een vliegtuig met je kinderen. Dit is precies wat mij binnenkort te doen staat, zéér binnenkort en ik kijk er zeker niet naar uit.

Het begint met het volgende: hoe entertain je een kind op zo een lange vlucht waar je als een sardientje in een blik opgepropt zit in een vliegtuig? Sure, ze hebben een entertainment systeem maar ik heb een dochter die, als wij naar de bioscoop gaan tijdens de vertoning van de reclame al vraagt wanneer de film af is. Dus… ik denk niet dat dat ding gaat helpen. Mij helpt het in ieder geval niet want ik ben zo bang als de malle voor vliegen en vrees dat ik niet aan een film, eten of drinken toekom in het vliegtuig.

Zo ben ik een maand geleden begonnen met het aanschaffen van kleine cadeautjes. Voor ieder uur één is mijn motto. Omdat ik dus 20 cadeautjes heb en niet alles in mijn tas past heb ik het verdeeld over drie tassen: in de tas van ieder kind zitten er een aantal, in die van mij ook. Laten we hopen dat dat een beetje helpt. In ieder geval voor 5 minuten na het openmaken van het cadeau. Bam! Dat is alweer 50 minuten winst. Iedere minuut telt!

Omdat wij in het Noorden van Nederland sinds gisteren vakantie hebben, kon ik wel raden dat het extra druk zal zijn op Schiphol. Mijn grootste nachtmerrie is het kwijtraken van mijn kinderen. Gelukkig zijn ze al ouder en begrijpen ze instructies ook beter maar voor de zekerheid heb ik toch SOS armbandjes aangeschaft die ze zeker aankrijgen om hun pols. Én ze kennen mijn telefoonnummer uit hun hoofd. Scheelt ook weer.

Deze keer ga ik zonder mijn man naar huis. Hij houdt van ons, maar iets minder van het eiland waar ik vandaan kom. Aangezien hij er twee jaar geleden al is geweest voor twee weken, vond hij het meer dan genoeg voor nu. Plus, de prijzen waren ook schrikbarend hoog en zoals hij het gisteravond weer aan mij uitlegde: “Ik heb ons €1000 bespaard omdat ik niet meega”. Nou, als je het zó bekijkt? Het is wel veel geld. En gelukkig hebben we Skype, What’s App én nu zelf bellen via What’s app. Door dit laatste hoef ik voor de eerste keer geen telefoonkaarten meer te kopen op Curaçao om te bellen naar het thuisfront in Nederland. Zonder mijn man reizen, betekent ook als alleenstaande moeder reizen met twee kinderen. Het formulier voor de douane dat ik met toestemming van de andere gezaghebbende ouder alleen mag reizen met onze kinderen, heb ik dus vanaf day one al in mijn bezit.  Goede zaak eigenlijk vind ik, al hoor ik een hoop ouders mopperen over dit systeem. Ik maak geen grappen als het over de veiligheid van mijn kinderen gaat.

Reizen zonder mijn partner vind ik dus een lastige. Niet alleen op het vliegveld maar ook op vakantie zelf. Alle beslissingen neem ik zelf en alle aandacht en vragen van mijn kinderen af komen bij mij terecht. Ook nu heb ik de hoop dat nu mijn kinderen ouder zijn, ze wat zelfstandiger zijn en mij dus (iets) minder nodig hebben. Daarnaast vertrouw ik erop dat mijn moeder heel veel leuke dingen met de kindjes gaat doen, waarschijnlijk het liefst zonder mij. Kan ik lekker lang luieren bij het zwembad of blogs schrijven.

Toch heb ik er enorm veel zin in. Al heb ik mijn moeder een jaar geleden nog gezien, de omstandigheden waren zeker niet prettig. Haar oudere broer, de enige nog in leven stierf en om haar te steunen maar ook om afscheid te nemen van mijn oom, vlogen wij op dezelfde dag naar Miami. Zij vanuit Curaçao, ik vanuit Amsterdam. Geen mooie omstandigheid, wel prettig om haar te zien. Maar dat was zonder haar kleinkinderen. Ik dacht er nog even over na om ze mee te nemen maar los van het feit dat het peperduur was om met twee kinderen te vliegen in augustus naar Amerika, vond  ik ook dat ik het niet kon maken om ze mee te nemen. Mijn oom en tante hebben ook nog een zwembad thuis en het enige wat ze hadden willen doen was zwemmen en lol hebben in het zwembad. Niet de juiste tijd en omstandigheden daarvoor. Helaas voor mijn moeder maar ze begreep het wel.

Maar binnenkort is het zover. Dan kan moema haar twee andere kleinkinderen in haar armen sluiten. Dan vergeet ik de ellende van de drukte op Schiphol, het in de gaten houden van de kinderen, in het vliegtuig kinderen entertainen, het lange wachten op Curaçao voor de douane (hopelijk hebben ze deze keer wat meer zin om te werken), het lange wachten op je koffers en om dan weer door de douane te gaan mét je koffers. Want de hoofdprijs, die staat aan de buitenkant van de deur te wachten!