Wij hebben een dochter die eigenlijk een jongen wilt zijn. Zoals heel veel andere sportieve meisjes. Haar papa en ik vinden het best. Zolang zij maar gelukkig is. Daarnaast is het zo dat ik ook zo was op haar leeftijd. Ik klom in bomen, fietste de hele dag in de tuin en heb volgens mij maar 1 seizoen op ballet gezeten. Daarna had ik het wel gezien. Mijn dochter is geliefd onder haar klasgenootjes, allemaal jongens en gaat echt met rauwdouwers om. Want zo is ze zelf namelijk ook.

Toen ik wist dat wij een meisje verwachtte kocht ik mij suf aan roze kleertjes. Zo lief en klein mogelijk. Het begon al met het feit dat ze qua gewicht als een peuter geboren werd. Eigenlijk paste geen enkel kledingstuk. Maar je probeert het toch. Dat het soms wat harder trekken was dan je eigenlijk wilde…tja, het is gebeurd. En ze heeft niets gebroken. Ik bleef echter schattige kleertjes voor haar kopen en deed ze zeker voor haar aan. Tot ze een eigen willetje kreeg. En direct ook een eigen kledingsmaak.

Het liefst draagt ze de afgedankte kleren van haar grote broer. Niet dat ze er niet goed uitzien, integendeel maar toch

Alankar voetbal setjes

draagt ze het liefst shirts met dino’s erop of iets van Star Wars. Niks roze, lekker blauw of rood. Twee jaar geleden toen wij met z’n allen op Curaçao waren bracht mijn moeder mij naar zo een heerlijke grote winkel waar je schoenennkan kopen maar ook badkleding, ondergoed, kleding, zelfs een hele baby uitzet. Niet naar Alankar gaan als je op Curaçao bent is not done. Het was de tijd van het WK en Nederland deed het ernstig goed. Overal kon je dus voetbal tenues kopen. Groot of klein, het was te koop. Hartstikke nep, maar voor de kindjes maakte het niets uit. Zeer synthetische stof, alleen als je ernaar kijkt, krijg je het warm. Vooral op een eiland waar temperaturen van 35 graden geen uitzondering zijn. Maar het maakte mijn kinderen niets uit. Ze waren er trots op en droegen het het liefst de hele dag. Iedere dag. Gelukkig droogt de stof wel extreem snel na een wasbeurt.

Dat was 2 jaar geleden. We leven nu in 2016 en de EK is nu in volle gang. Terwijl ik deze blog schrijf, hoor ik op de tv hoe het staat met de finale. Dit betekent dat mijn kinderen weer besmet zijn met de voetbalkoorts en moesten de voetbaltenues weer van zolder worden gehaald. De tijd stond niet stil en hun botten ook niet want inmiddels paste het pakje van mijn dochter haar zeker niet meer. Inmiddels kon ze het pakje van haar grote broer aan maar hij wilde ook wel wat aan. Dat werd delen, iets dat vaak erg moeilijk is voor broers en zussen. Dus ging ik op zoek naar andere tenues. Ik stapte afgelopen vrijdag de nieuwe winkel ‘100% voetbal’ binnen. Prachtige winkel, daar niet van maar ik was écht niet van plan om €70 te betalen voor een voetbal shirt. Je leest het goed, €70! Exclusief een voetbalbroek. En dat was dan een tenue voor 1 kind; ik had 2 setjes nodig. Dat ging hem echt niet worden. Mijn dochter liep zwaar teleurgesteld de winkel weer uit. Ik beloofde haar zo snel mogelijk op zoek te gaan naar wat anders. Gisteren was die dag. Ik bracht mijn broer die in Nederland is voor het North Sea Jazz Festival weer terug naar zijn hotel in Rotterdam en precies aan de overkant is er een Decatlon. Ik liep met mijn oudste dochter van 22 de zaak binnen en zei: “ik verlaat deze winkel pas als ik 2 voetbaltenues heb”. Zij hielp mij uitstekend en een kwartier later was ik weer buiten met 2 setjes; een blauwe en een rode en was ik €20 kwijt.

Mijn kids waren dolgelukkig met hun pakjes. De hele dag zijn zij buiten aan het voetballen. Het scheidsrechterfluitje van mijn zoon, gekocht voor €0,40 bij de Action maakt het helemaal af.

En nu de link met K3. Intussen hebben jullie een beeld van mijn stoere dochter. Zeker geen meisje meisje. Op ballet?

Haar nieuwe stoere helm

Ik denk het niet. Turnen? Ook niet. Zelfs atletiek hield zij maar 3 lessen vol. Judo daarentegen? Ze is er bloedfanatiek in en deinst er niet voor terug als zij met een jongen moet oefenen die 2 koppen groter is dan zij. Ik ben het inmiddels gewend. Zo kreeg zij vorige week een andere fiets. Haar boodschap: ik wil een jongensfiets. Zo gezegd, zo gedaan. Ze kreeg een jongensfiets en zocht een nieuwe helm uit met een legerprint. Die arme verkoper in de fietsenwinkel; hij wees natuurlijk direct een roze helm aan, zij was echter zeker niet van plan om die te kopen.

Toch besloot zij een paar maanden geleden dat zij een K3 cd’tje wilde. Ik was verrast (blij verrast) maar probeerde dit zo weinig mogelijk te uiten en zocht samen met haar leuke liedjes uit. Ik brandde een cd voor haar en ze luisterde de hele dag in haar kamertje op haar roze Hema cd speler naar K3. De deur ging dicht en er werden danspasjes geoefend. Op Youtube werd de hele tijd gezocht naar K3 fragmenten en mijn dochter leerde heuse danspasjes. Ik was terughoudend enthousiast.

Net in haar K3 periode zagen wij opeens overal aan de kant van de weg reclame voor een Telekids kinderdisco concert. Mét K3. In onze gemeente. Ik sprak even met mijn man erover en besloot om te gaan. Het viel nét in het North Sea Jazz Festival weekend; een evenement waar ik graag naartoe ga maar K3 was ook wel leuk voor de kinderen. Dus slikte ik even toen ik via Ideal 3 kaarten afrekende en volgde keurig de betaalinstructies. Mijn dochter blij, mijn zoon blij, zoals Jurendy Martina altijd zegt: “ik ben blij”.

Lang duurde mijn dochter haar K3 hype echter niet. Binnen een maand was het alweer voorbij. Maar het concert bleef staan natuurlijk. Dus vandaag was het zover, mijn kids hadden er beiden wel zin in. Ik daarentegen wist niet wat mij te wachten stond. Wij liepen richting de concertzaal en werden van links en rechts ingehaald door mini K3 meisjes. De één nog schattiger dan de ander; helemaal opgedoft, heuse roze lak laarzen, prachtige strikjes in hun haar: ik werd er ontzettend vrolijk van. Ook mijn kinderen vonden het leuk om naar te kijken. Naar te kijken ja want terwijl ik naar deze leuke kindjes keek, keek ik ook vol trots naar mijn kinderen: mijn zoon in zijn blauw voetbaltenue met een legerprint gips om zijn linkerarm en mijn dochter in haar rood voetbaltenue. Het kon haar niet schelen dat zij er anders bijliep dan alle aanwezige meisjes. En toen K3 er na een uur ein-de-lijk was en zij ’10.000 luchtballonen’ gingen zingen, zong ik uitvoerig mee en zag ik mijn dochter links van mij opstaan en alle danspasjes doen die zij zichzelf had aangeleerd in haar eigen kamertje. Toen K3 na ruim een half uurtje weer weg was, zakte de K3 hype bij mijn dochter weer weg. Het was mooi geweest en het werd weer tijd voor de voetbalkoorts.