Toen wij zwanger waren moesten wij ook direct nadenken over opvang voor onze kinderen. Want zowel mijn man als ik werken en wij waren niet van plan om te stoppen met werken. Wij wonen in een dorp (officieel een stad omdat ons dorp stadsrechten heeft) en veel keus was er 10 jaar geleden niet qua opvang. Wij maakten een afspraak bij het enige kinderdagverblijf die er toen was en gingen op gesprek. Wij voelden ons comfortabel bij dat dagverblijf en schreven ons ongeboren kind daar in. Toen onze zoon geboren werd, mocht hij na een weekje of 5 daar een paar uurtjes gaan wennen. Net als veel andere moeders vond ik dat bijzonder moeilijk. Vanaf het moment dat ik hem daar achterliet, en naar mijn gevoel in de steek liet, begon ik met aftellen. Hij hoefde maar 2 uurtjes te wennen maar ik kon hem niet snel genoeg ophalen.

Het was echter ook het moment dat ik kennis maakte met Carina, één van de twee pedagogische medewerkers op de groep van mijn zoon. Een oermoeder, zelf moeder van 5 kinderen en een ontzettend lief mens. Ik kon mijn kinderen niet bij een betere juf achterlaten dan Carina. Een lieve vrouw die van nature gewend is om het positieve in kinderen te zien. En dat lijkt mij niet een gemakkelijke klus als je met z’n tweeën op een groep van 12-15 kinderen staat. Van baby tot peuter, alles loopt er rond. De één huilt, de ander moet naar de wc, en nog één knijpt stiekem een baby als hij denkt dat de juf nét niet kijkt.

Ik heb bewondering voor leerkrachten, pedagogische medewerkers, peuterspeelzaaljuffen. Ik zou hun werk niet kunnen doen. Toch heb ik het wel een tijdje gedaan, als invalkracht tijdens mijn studententijd maar ik was altijd gevloerd als mijn dienst erop zat. Om te zien dat er Carina’s en Lisbeth-en zijn die dit werk dag in, dag uit, jaar in, jaar uit doen; mét heel veel plezier? Ik vind het knap. Vaak hebben zij naast zoveel kinderen op een groep te hebben, zélf ook kinderen thuis. In het geval van Carina: vijf zelf. De hoeveelheid maakt echter niets uit volgens mij. Mijn beste vriendin Lis voedt in haar eentje haar dochter op. Ook dát vind ik ontzettend knap. En ze werkt vier dagen in de week. En staat altijd klaar voor anderen.

Het mooie van Carina’s en Lisbeth-en vind ik dat zij zichtbaar genieten van hun werk. Dit zijn vrouwen die gemaakt zijn om op onze kinderen te passen als wij aan het werk zijn. Ze genieten van kindjes om hun heen en zijn ontzettend creatief. De mooiste creaties worden gemaakt en als het lekker weer is, zijn zij buiten te vinden met onze kinderen. Naar de supermarkt met vier kinderen om even een boodschap te doen? Ik moet er niet aan denken maar deze vrouwen vinden het nog gezellig ook. Huppakee, de kinderen in de bolderkar en weg zijn zij. Zij blijven rustig in situaties die voor mij enorm stressvol zouden zijn.

Wat een Carina en Lisbeth bijzonder maakt is de reactie van mijn (en vast ook andere) kinderen als zij hen tegenkomen. Mijn kinderen zijn inmiddels al zeven en negen en zitten allang niet meer op het kinderdagverblijf, respectievelijk al drie en vijf jaar niet meer. Zij hebben beiden Carina als juf gehad (een vriendelijk verzoek van mijn kant toen ik zwanger was van nummer twee: graag ook deze baby in groep twee bij Carina!) maar komen haar geregeld nog tegen op het schoolplein als zij andere kinderen van de voorschoolse opvang naar school brengt of ophaalt voor de naschoolse opvang. En iedere keer, en ik overdrijf niet, licht Carina haar gezicht op als zij mijn kinderen ziet. Zij maakt iedere keer een praatje met de kinderen of met mij. Afgelopen week hield zij mij even staande om mij te vertellen dat zij mijn zoon zó ontzettend lief vindt en dat hij altijd met de kindjes speelt die zij bij zich heeft in de bolderkar.

Dat maakt Carina zo bijzonder: zij geeft mij als moeder het gevoel dat mijn kinderen ontzettend speciaal zijn (dat zijn ze natuurlijk ook) en dat zij haar lievelingskinderen zijn geweest op het kinderdagverblijf. En mijn kinderen vinden het ook zo leuk om Carina te zien.

En ik weet zeker dat zij andere vaders én moeders maar ook kinderen dit gevoel geeft. Als ik een pedagogische medewerker zou mogen nomineren voor de beste ooit, dan zou ik zonder twijfel op Carina stemmen.