Life begins at forty.
So they say. Eerlijk gezegd heb ik het nog niet gemerkt.

Sterker nog, rond mijn 40ste verjaardag en vlak erna, ben ik alleen ziek geweest. Nu weet ik dat er een griepepidemie is maar inmiddels ben ik al 5x slachtoffer geweest van de griep. Daarnaast gebeurde laatst het volgende; er rolde laatst iets onder de tv meubel. Dus ik buk en ga op mijn hurken om het te zoeken.

Wat ik toen voelde, heb ik nooit eerder gevoeld. Ik dacht eerlijk waar dat er een mes op de grond lag en ik daar in was gaan zitten. Ik voelde wat scheuren in mijn been, links van mijn knie om precies te zijn, en het voelde alsof er veel bloed uit een spier stroomde. Ik schrok enorm en keek direct waar het mes was. Nergens natuurlijk. maar wat ik had gevoeld was wel ernstig. Ik stond direct op, zo goed als het ging, en keek naar de plek waar ik volgens mij gestoken was. er was niets te zien. Had ik het mij verbeeld? De pijn was echt en nog steeds te voelen. De pijn ebde langzaam weg en ik besloot er maar niets van te maken.

Maar toen, een week later, wilde ik wat van mijn bed pakken en moest ik weer op mijn hurken. Ik had er eigenlijk niet meer aan gedacht dus ik deed wat ik moest doen.
Alweer een scheurend gevoel in mijn spier, alsof er een mes in was gestoken, en er bloed uitvloeide. Dit kon geen toeval zijn bedacht ik mij.
Dus wat deed ik? Iets wat je eigenlijk niet moet doen maar wat iedereen doet: ik ging op internet kijken.

Maar wat vul je dan in?

Precies: scheurende spier in been. en warempel! Er kwam gewoon nuttige informatie tevoorschijn. En sterker nog: het bestond gewoon! Het heet namelijk ‘zweepslag’. Ik had er zelf nog nooit van gehoord. Dus ik ging kijken naar de oorzaken want voorkomen is beter dan genezen.
En dan, hier komt het:
1. geen goede warming-up. Nou, dat was niet van toepassing. Als ik een warming-up moet doen voor ik ga hurken gaat er iets niet goed.
2. leeftijd! Juist, ik moest er even 2x naar kijken (3x eigenlijk): de leeftijd. Laat het nu zo zijn dat ik bijna 40 werd. Dit begon niet goed.
Inmiddels ben ik al weer 10 dagen 40 en blijft het bergafwaarts te gaan. Want ik ben nog niet klaar met mijn sores.

Want afgelopen week  was ik op Curaçao om mijn verjaardag te vieren. Ik werd 40 en wilde mijn 40ste thuis op Curaçao vieren. Ik ‘combineerde’ het met 3 (halve) dagen werken en was op weg dus naar Curaçao . Zonder man en kinderen.
Ik was nog herstellende van de 4e keer griep en was nog aan een antibiotica kuur maar dat mocht de pret niet drukken.
Wat ik dacht dat niet zou gebeuren gebeurde. Ik werd ziek.voor de 5e keer.

Om een (al lang) verhaal kort te maken, ik heb 3 dagen met koorts op bed gelegen. En veel geslapen. Ik had constant hoofdpijn en leefde van Amerikaanse paardenmiddelen als medicijnen (ik was in coma als ik sliep en mocht niet rijden met de medicijnen). Maar ik was thuis en kreeg home-made kippensoep (gemaakt door tante Jeanne. Het was heerlijk!).

En toen waren die paar dagen weer voorbij, 8 dagen Curaçao is eigenlijk wel erg weinig. Ik moest weer 9 uur in een vliegtuig zitten om in Nederland te komen. Voor degenen die mij kennen: ik heb last van vliegangst. Heel erg. En dus stapte ik behoorlijk stijf het vliegtuig uit. 9 uur verkrampt in een vliegtuig zitten is niet echt gezond, behoorlijk trombose gevoelig ook vermoed ik.
En zo kwam het dat het afgelopen maandag toen ik wakker werd net voelde alsof ik door mijn rug was gegaan.

Inmiddels zijn we een paar dagen verder en wordt het met het uur erger. Gistermorgen dacht ik: ik ga gewoon spinnen maar na 10 minuten moest ik toch (met moeite) van de fiets afstappen. Het ging gewoon niet.
Het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik heb maar een afspraak met de fysiotherapeut gemaakt want ik kan nauwelijks lopen.

En dit dus opgeteld met mij nog niet helemaal van een griep hersteld gevoel, plus een zweepslag en dus ook door mijn rug te zijn gegaan voel ik mij behoorlijk 40.

Pff, geen goed begin maar ik ga er echt van uit dat dit tijdelijk is.
Toch? Doesn’t life begin at 40?