Juni 2012. Mijn vader overleed. Niet echt plotseling maar toch wel snel. Mijn vader was een vriendelijke, hartelijke lieve man. Met veel vrienden. En dan heb ik het over echte vrienden. Vrienden die hij kende sinds zijn jeugd. Ik heb een Surinaamse opvoeding gehad en daar leer je de vrienden van je ouders als oom en tante aan te spreken. Ik heb dus veel ooms en tantes.

Toen mijn vader op een dinsdagochtend overleed moesten wij zijn naaste vrienden bellen. Maar ook mijn moeder haar hartsvriendinnen want ze zou ze nodig hebben. Mijn schoonzusje werkt als begrafenisondernemer en al vrij snel wisten wij dat mijn vader diezelfde vrijdag gecremeerd zou worden. Dus toen wij zowel mijn vader als mijn moeder hun vrienden belden wilden zij weten wanneer hij gecremeerd zou worden. Veel tijd zat er niet tussen maar op één of andere manier kwamen alle goede vrienden naar Curaçao. Vanuit Suriname. Zowel van mijn vader als van mijn moeder. Alle ooms en tantes die ik mijn hele leven heb gekend kwamen op dezelfde dag aan.

Ze kwamen met 2 vliegtuigen. Op dezelfde dag. 2 vliegtuigen vol Surinamers waarvan de helft naar mijn gevoel voor de crematie van mijn vader kwam.

Ik kan mijn tantes en ooms niet beschrijven maar ik kan me wél voorstellen dat het, ondanks het grote verdriet dat hun goede vriend Sjorrie was heengegaan, het een gezellige boel moet zijn geweest aan boord. Vergeet niet: dit zijn mensen die elkaar al hun hele leven kennen. Daarnaast is het zo dat mijn ouders al heel lang samen waren. Hoe lang precies is een mysterie, want alhoewel ik het mijn moeder al 100 keer heb gevraagd blijft ze er erg vaag over doen. En iedere vriendin geeft een ander getal maar hoe dan ook, ik vermoed dat ze samen kwamen, of om elkaar heen draaiden, sinds mijn moeder een jaar of 14 was. Dus mijn moeder haar vriendinnen en mijn vader zijn vrienden kennen elkaar minstens zo lang.

Toeval bestaat niet zei mijn vader altijd want laat het nou net zo zijn dat mijn oom Henk op Curaçao was toen mijn vader het levende leven liet. Eigenlijk was oom Henk de beste vriend van mijn vader. Hij kwam over de vloer bij mijn grootouders thuis en zag daar voor het eerst mijn moeder. Ik vermoed dat het balletje zo is gaan rollen. Ook uit Amerika kwam dus bezoek voor mijn vader zijn crematie want mijn oom en zijn vrouw wonen daar.

Hoe dan ook, iedereen kwam op dezelfde dag, rond hetzelfde tijdstip aan. Ik stond op het vliegveld mijn man op te wachten maar ook tantes Magda, Liesbeth, Ninon, Lilian, ooms Berry en Tollaway kwamen aan. En met z’n allen gingen ze naar ons huis. Alleen tante Sjaan kwam die dag niet aan, zij kwam een maand later uit Nederland en gaf mijn moeder toen de één-op-één steun die zij nodig had.

Ik kan je vertellen dat mijn moeder veel steun heeft gehad van hun vrienden. Het was ontroerend om te zien maar ook mooi. Want ondanks dat het een hele verdrietige tijd was hebben ze toch genoten. Zo stopte mijn moeder haar auto vol met vriendinnen om bij de Mc Donalds koffie te gaan drinken. Ik zie haar nog zo binnenrijden met een beker drinken in haar hand en hoorde ik, ondanks dat de autoramen dicht waren, heel hard gelach. Ik heb leuke, grappige maar vooral droge tantes. Tijdens het afscheid zaten ze naast mijn moeder, op de eerste rij. Ze vingen haar op als ze het moeilijk had, ze praatten tegen mijn vader alsof hij lag te slapen. Ze zorgden ervoor dat het lege plekje naast mijn moeder op bed gevuld was. Ze zongen voor mijn vader en zorgden voor lekker eten. Eten werd zelfs meegenomen uit Suriname. Mijn tante Lilian won zelf een vliegticket aan boord.

Hoe dan ook, het was een mooie week. Een waardevolle week. En ik heb met mijn eigen ogen gezien dat vriendschappen ontzettend belangrijk zijn. Het zijn de beste ooms en tantes ooit..