Start van een reis..

Ik ben net terug van een onverwachte trip naar Curaçao voor 5 dagen. “5 dagen?? Zó een lange reis voor 5 dagen?”. Ik hoor het sommigen al zeggen. Ja dat klopt. 5 dagen. 5 dagen waarbij ik intens genoten heb van mijn lieve familie. En omdat ik wist dat deze dagen voorbij zouden vliegen besloot ik extra te genieten van deze tijd. Niet dat ik dat normaal niet doe maar deze keer liet ik mijn ogen extra lang dicht als ik de wind voelde langs mijn wangen. Of hield ik nichtje Z extra lang vast als ik een ‘tante-omhelzing’ ontving. Of bleef ik extra lang zitten op de bank naast mijn zusje terwijl zij naar Netflix keek- en ik stiekem ook.

Voor iemand met extreme vliegangst was het niet gemakkelijk om het vliegtuig in te stappen. En zeker niet als ik erbij vertel dat ik naar Curaçao vloog zonder mijn kindjes en man. Ik merk de laatste jaren dat mijn vliegangst erger wordt, maar toen ik er vorig jaar een hernia aan overhield vond ik het welletjes. Ik kan je vertellen dat een hernia geen pretje is. Een paar maanden later moest ik onverwachts naar Miami vliegen, via New York. Een lange reis mét tussenstop. Ik besloot mij te wenden tot mijn huisarts en vroeg of er een magisch middel bestond waardoor ik mijn zenuwen de baas zou zijn. Dat bestond in de vorm van oxazepam. “Neem één en pas op met alcohol” was het advies. Ik nam er 2 want die ene deed niets. Ik had verwacht knock-out te zijn maar ik viel af en toe lekker in slaap. Zodra het vliegtuig weer even schudde was ik direct weer wakker. Een anti-vliegangst cursus staat op de bucketlist maar kost nog even teveel geld dus wordt vervolgd.

Maar weer terug naar de vijf dagen. Ik had een herhaalrecept oxazepam bij mij en popte er 2 naar binnen. Het was een behoorlijke okay reis voor iemand met vliegangst en ik kon niet wachten om op mijn eiland te zijn en mijn moeder te verassen. Ja, je leest het goed, ik ging mijn moeder verassen. Mijn man vindt het zielig want zolang hij mij kent, en dat is best lang intussen, weet hij dat wij als familie veel doen aan verassing sessies en eigenlijk vindt hij het niet meer kunnen. Mijn zusje en broer waren wel in het complot want zij waren ook mijn sponsors (nog eeuwig dankbaar). Ik stond binnen een uur buiten in de hete zon (wat een geschenk) te wachten op mijn zusje om mij te komen halen van het vliegveld want 5 dagen op het eiland zijn betekent dat je geen koffer meeneemt. Ik althans niet. Ik had één korte broek mee, wat shirts en ondergoed, één nette jurk voor kerst, een badpak en veel cadeautjes. Het paste allemaal in een klein trekkoffertje die ooit van mijn vader was.

Veilig geland, opgehaald door zusjelief en wachtend op een ijsje..

Mijn zusje haalde mij op en na een flinke omhelzing waren wij onderweg naar huis, met een tussenstop voor een ijsje en oppassen geblazen dat wij mijn moeder niet tegen zouden komen want iets in de trant van een klein eiland en mijn moeder was ook ergens op straat. Na een half uurtje waren wij thuis en was het wachten geblazen. Na een telefoontje naar mijn moeder hoorde ik mijn moeder tegen mijn zusje zeggen dat zij onderweg was. Uiteindelijk reed zij het erf op en positioneerde ik mij op mijn zusje haar bed. Als iets vreemd is, is het je moeder aan de andere kant van de deur horen praten terwijl jij nietsvermoedend aan de andere kant van de muur aan het wachten bent totdat je ontdekt wordt. Dat duurde gelukkig niet lang want toen mijn zusje aan mijn moeder vertelde dat zij nog een verassing voor haar had en zij de deur open schoof, was het s-u-r-p-r-i-s-e!

Eigenlijk had ik niet moeten filmen..

Ik heb het gefilmd maar eigenlijk was het niet grappig. Natuurlijk, ze was blij maar ook totaal verrast. Nadat zij zichzelf hervonden had vroeg ze natuurlijk waar haar kleinkinderen waren. Een verwachte vraag waar mijn zusje en ik snel antwoord op gaven, ze zat namelijk met haar ogen al te zoeken. Desalniettemin was zij erg blij om mij te zien en kon het genieten beginnen.

En wat heb ik genoten. Het was namelijk voor het eerst in tien jaar dat ik Kerst vierde met mijn familie. Gezamenlijk. Maar dan wel zonder mijn vader. Mijn vader overleed vier jaar geleden en Kerst is eigenlijk geen Kerst meer zonder hem. Hij was namelijk jarig met Kerst en dat betekende dat hij zo een beetje het hele eiland uitnodigde bij ons thuis. Later hoefde hij mensen niet meer uit te nodigen want ze kwamen gewoon. Island life. Toch verlangde ik meer dan ooit om lekker thuis te zijn met de Kerst want al was hij er fysiek niet bij, zijn as zat in zijn lieveling sigarendoos in de eetkamer dus op deze manier was hij er toch écht een beetje bij. Toen mijn moeder mij had ontdekt en ik samen met haar naar binnen liep (mijn zusje woont op het erf van mijn ouders), liep ik als eerst naar mijn vader toe. Ik legde mijn hand op zijn sigarendoos en groette mijn vader. Ik was weer thuis. Ik pakte alle cadeau’s uit mijn tas en zette mijn vader zijn favoriete oude brokkelkaas in de koelkast. Die mag namelijk nooit ontbreken op zijn verjaardag.

Brokkel kaas mag nooit ontbreken op 25 december

Kerstavond met mijn grote zus

Op 24 december was het een ontzettende leuke, geslaagde dag met alle familie en vrienden die je om je heen wilt hebben op de vooravond van Kerst. Ik genoot nog steeds intens. Eigenlijk was ik niet gekomen om op pad te gaan dus als ik weg ging, was het met mijn zusje of om even naar bestie Luís te gaan. Verder was het gewoon lekker thuis blijven bij mijn moeder en mijn zusje. Met uitzondering van de Kerstlunch bij mijn broer en schoonzus, op tweede Kerstdag naar een prachtige jaarlijks terugkerend Remembrance concert om je dierbaren te herinneren, een lunch hier en daar, een kinderpartijtje van de oudste dochter van mijn schoolvriendin Ilanit, mijn moeder haar auto wassen op de dag dat mijn vader jarig zou zijn (een belangrijk terugkerend tafereel van mijn vader en zijn Cadillac) en veel liggen tussen mijn moeder en tante Lil uit Suriname. Eigenlijk heb ik best veel gedaan in die paar dagen tijd.

Liggen naast tante Lil..

Een nachtje slapen bij bestie Luís

Voor ik het wist was het weer tijd om naar mijn gezin te gaan, iets waar ik erg naar uitkeek. Met een tas vol cadeautjes stapte ik weer, samen met 2 oxazepammetjes het vliegtuig in. Voor ik het wist stond ik weer buiten (alleen handbagage bij je hebben is écht een aanrader) en sloot ik mijn gezin weer in mijn armen. Ik heb genoten, mijn kindjes hebben genoten (5 dagen geen groente eten!) en mijn man heeft weer een fantastische klus geklaard. Maar ook mijn moeder en mijn zusje hebben genoten.

Batterij opladen..

Heb ik al verteld dat ik intens genoten heb? Vijf dagen was kort maar iedere dag samen met je moeder en je zusje zijn is een feest. En daarom was het voor mij zeker de moeite waard om ondanks mijn vliegangst en mijn gezin achterlatende naar huis te gaan. En het mooie is, ik heb mijn batterij enorm opgeladen en heb direct besloten om er binnen 5 maanden weer te zijn. Deze keer voor iets langer dan vijf dagen…

Onderweg naar mijn kindjes betekent ook afscheid van mijn moeder..