Voor degenen die vol enthousiasme gaan beginnen te lezen, deze blog gaat niet over Christian Grey. Ik bedoel, mensen, mijn moeder leest mijn blogs graag.

Waar het wél over gaat is mijn liefde van mijn leven. Mijn man, mijn beste vriend en mijn knapperd. Vandaag is het Valentijnsdag en nu heb ik een 100% niet romantische man. Dat wist ik vanaf dag 1. Want hoe ging het nou eigenlijk? In deze blog onze ontmoeting en verhaallijn…

Het begon ongeveer 13-14 jaar geleden. Ik werkte in Amsterdam en had het er prima naar mijn zin. Met de liefde ging het minder. Ik zat middenin ‘iets’. Een relatie wilde ik het wel graag noemen maar hij dan weer niet. Ik kende D. al sinds mijn jeugd, wij logeerden er altijd een hele zomervakantie als mijn vader mocht gaan waarnemen op St. Maarten en daar in het ziekenhuis werkte. En D. was de zoon van de vrienden van mijn ouders. Jaren later kwam ik hem weer tegen en van het één kwam het ander. Leuk natuurlijk om elkaar na jaren weer tegen te komen. Maar ik heb nooit echt de radar in mij gehad zodat ik was gewaarschuwd dat iemand geen relatiemateriaal was. Spijt heb ik echter zelden, alles vormt mij in het leven.

Ik werkte dus in Amsterdam als onderzoeker bij een stichting voor dove en slechthorende kinderen. Het was een studentenbaan en na mijn studie mocht ik er blijven werken. Opeens stond hij voor mij, hij was onze nieuwe IT-er en kwam zichzelf voorstellen. Jong was hij en knap. Mijn collega’s riepen direct dat hij zeker wat voor mij was toen hij de deur uitliep. Ik was geïnteresseerd maar ook terughoudend.

Langzaamaan kwam ik erachter dat hij een vriendin had. En samenwoonde. Einde oefening denk je dan. Tot hij opeens een paar dagen niet op het werk was. Nooit was hij ziek dus dat was wel vreemd. Maar ik had mijn eigen sores want een paar dagen daarvoor kreeg ik een telefoontje van de zus van mijn toenmalig ‘vriendje’. Of ik wel wist dat zijn ex zwanger was. Van hem. Nee, dat wist ik dus niet. Ik belde hem zelf op en 2 uur later zat hij als een gebroken man in mijn woonkamer. Een uur later was hij weer weg. Ook direct uit mijn leven want eerlijk gezegd was dit wat ik nodig had. Een ‘ramp’. Tussen haakjes dan wel want kinderen zijn per definitie geen rampen maar wonderen! Einde oefening voor mij, dat wel.

En in diezelfde week ging de relatie van onze nieuwe IT-er ook uit. Ik bespaar jullie de details maar laat ik het erop houden dat zij erg verkeerd zat. En er geen mooie bijnaam aan overgehouden heeft. En zo nam ik onze IT-er apart en sprak er met hem over. En over het feit dat mijn relatie uit was gegaan. Toeval bestaat niet zei mijn vader altijd. Ik begon deels te flirten. Deels zeg ik want ik ben niet echt een flirter. Ik probeerde van alles:

• Vaak langsgaan met een IT probleem.. hij vond het probleem overigens zelden;
• Vaker naast hem gaan zitten tijdens de lunch;
• Hartsnoepjes in zijn postvakje zetten..

En toen hadden wij een personeelsuitje. Op 4 september. We maakten een wandeling door de stad en ik zat niet in zijn groepje. Toen gingen we naar een kookstudio en ook daar zat ik niet in zijn groepje. Maar we sms’ten wel veel. Heel veel. Erg veel. Na afloop bood ik aan om hem naar huis te brengen. Wat ik niet wist is waar hij precies woonde. Het was heel ver weg. Dus stelde ik voor om eerst een biertje bij mij te komen drinken. We brachten eerst een collega naar huis en toen reed ik snel naar de avondwinkel in Diemen. Want natuurlijk had ik geen bier in huis. Ik kocht een sixpack bier én direct een tandenborstel. Je weet maar nooit dacht ik en een slimme meid is op alles voorbereid.

En daar is het begonnen. Die avond ging de IT-er niet naar huis  maar hebben we heel lang gebabbeld (ik ben netjes opgevoed hoor). Over zijn leven, mijn leven. Over zijn vorige relatie, over mijn vorige relatie. Over waar hij vandaan kwam, en waar ik vandaan kwam. De volgende dag meldden wij ons beiden ziek. Vijf minuten van elkaar. Op het werk wisten ze het meteen. Ik wist het ook meteen.

4 jaar later trouwden we met elkaar: het meisje uit Curaçao en de jongen uit Onderdijk. We zijn 2 mooie kinderen verder en nog net zo gelukkig als het begin. Het is cliché, ik weet het maar het bestaat echt. En ondanks dat mijn man niet romantisch is, is hij het toch op zijn eigen manier. Zo kocht hij 3 dagen geleden al een anti-Valentijns boeket voor mij. En als ik soms mijn laptop opensla staat er een lieve boodschap op mijn scherm die hij op afstand heeft getypt. Je bent getrouwd met een IT-er of niet.

Volgend jaar zijn wij 10 jaar getrouwd en ben ik blij dat zijn ex het heeft verprutst en mijn ex zijn ex zwanger maakte.. Want toeval bestaat niet..

En zo leven wij nog lang en gelukkig want sprookjes bestaan wél.