“Een ongelukje zit in een klein hoekje”. Hoe vaak ik deze zin wel niet heb gehoord. Maar op 20 maart 2014 heb ik het van dichtbij mogen meemaken. De werkdag begon eigenlijk relaxed; ik startte in Alkmaar en had met een instelling een vergadering over echtscheiding. Alhoewel het gesprek niet liep zoals ik het wilde, stapte ik anderhalf uur later in mijn auto en bedacht ik mij: het is prachtig weer en mijn volgende vergadering is pas over 2 uur so what to do?

Ik besloot om naar een winkelcentrum te gaan: ik had 3 dagen ervoor een gezonde kookworkshop gevolgd en wilde wat ingrediënten inslaan die ik in mijn dorp niet kon vinden. Daarnaast werd zoonlief de volgende dag 7 dus nog even op zoek naar de laatste inkopen. Na (te) veel te hebben gekocht reed ik naar vergadering 2. Onderwerp: de taal en spraakontwikkeling van jonge kinderen. Geïnspireerd reed ik weg uit Alkmaar richting het schoolplein. Het was mooi weer, ik parkeerde snel mijn auto voor de deur van ons huis en besloot om te lopen naar het schoolplein.

En dus sta ik op het schoolplein. Happy om mijn kids te zien! Ik til mijn dochter op en loop al babbelend met mijn zoon naar huis. Totdat ik een misstap maak op het schoolplein. Als WTC stortte ik naar beneden, proberend om de schade voor mijn dochter te beperken. Geen idee wat er gebeurde. Ik probeerde op te staan maar het lukte niet. Na lang proberen ben ik opgestaan en al leunend op mijn zoon naar binnen gehinkeld. Opeens leek de 500 m naar huis wel 500 km.

Op naar het ziekenhuis. Het vonnis: een gebroken enkel. Resultaat: gips!

Een gebroken enkel? Maar hoe moest het met mijn spinningles de volgende dag? Hoe moest het met mijn kindjes? Hoe moest het met de verjaardag van mijn zoon de volgende dag? Hoe moest het met mijn werk?

Het antwoord bleek al gauw NIET te zijn: NIET naar het werk, het lukt NIET met de kids, spinningles? NIET. Werken? NIET.

Na een nacht of 2 piekeren belde ik mijn lieve moeder op Curaçao. Of ze ons gezin kon komen runnen. En dus, op 1 april, kwam ze aan. Opgehaald door BFF a.k.a tante Sjaan. Hulp! Mijn mama! Moema! Ik had mijn moeder al een jaar niet gezien!!

Als een echte moeder en (m)o(e)ma nam ze ons huishouden over:

• Man blij (ongevraagd heerlijke koffie)
• Kids blij: moema is er! Niet meer door buren naar school gebracht worden, weer naar zwem- en judo les, geen overblijf meer
• Ik blij: mijn moeder is er! Hulp in huis! Man blij, kids blij!

En toen, 2 weken later gebeurde dit: mijn moeder was lekker een weekend naar haar BFF. En wij op verjaardagsvisite naar nichtje L. die 2 werd. Ik zal de uitgebreide details achterwege laten maar er gebeurde op de trampoline een ongelukje (oma kwam ongelukkig op mijn dochter terecht).

Op naar het ziekenhuis. Vonnis: een gebroken enkel (of iets wat erop leek). Resultaat: gips!

We waren een bijzonder stel: ik in oranje gips, dochterlief in rood gips. 2 rolstoelen in huis, 2 hinkelende mensen in huis. Extra werk voor mijn moeder..

Gelukkig zijn wij inmiddels gipsvrij. Ik nog fysiotherapie, mijn dochter? Alsof ze nooit wat gebroken had (op een gegeven moment betrapte ik haar op het steppen met haar gips!).

En is mijn moeder weer terug op Curaçao. Wat een hulp hebben wij mogen krijgen, the best!!

Bij deze: een ongelukje zit in een klein hoekje (echt waar), het voordeel was dat wij moema weer hebben gezien..

Bij deze: ma: nogmaals bedankt! Ondanks de pijn, het gips, etc., hebben we toch IKEA én Primark van binnen gezien en hebben we mogen genieten van je aanwezigheid.