Vandaag was ik het zat en was ik toe aan wat nieuws. Langere tijd al eigenlijk. Dus terwijl wij aan de eettafel zaten na een gezamenlijke lunch vroeg ik aan mijn man: “zullen wij verhuizen? Wat denk je van L.A, Australië of Nieuw-Zeeland?”. Mijn man gaf direct aan dat LA het zeker niet wordt want Amerika is volgens hem (en ik geloof hem) een politiestaat en daar zitten wij niet op te wachten. Daarnaast is LA volgens mij best wel aardbeving gevoelig en daar zit je niet op te wachten. Ik niet althans.

Australië wordt het zeker niet want volgens mijn man probeert ieder Australisch dier je op te eten. En ik voeg er maar meteen aan toe dat het zeker 24 uur vliegen is. En met een enorme vliegangst als ik heb, vind ik het geen optie. Op mijn trips naar Curaçao neem ik al 1 (als ik met mijn kids vlieg) of 2 (zonder kids) kalmeringspilletjes. Magische pillen die ik van mijn huisarts heb mogen ontvangen na mijn vlucht vanuit Curaçao naar Amsterdam in april 2015. Ik was zo zenuwachtig en zat zo vol angst dat ik 10 uur lang op één manier heb gezeten en mij aan de stoel heb vastgeklampt met een hernia als gevolg. Ik kan mij niet herinneren ooit zo een pijn te hebben gevoeld. Zelfs niet tijdens mijn twee bevallingen. Geen Australië dus.

Resteert Nieuw-Zeeland dus. Op de vraag wat wij daar gaan doen antwoordde ik heel laconiek: “werken!”. Mijn man moest even lachen en liet het toen rusten maar ik laat het denk ik even niet rusten. Zelfs niet toen mijn man iets mompelde van “het waait wel over”. Soms ben je toe aan wat nieuws. En het hoeft niet altijd zo rigoureus. Het mag ook een andere indeling van je woonkamer zijn of een andere bloempot. Maar ik ben wel toe aan iets groters dan het vervangen van de kleur van mijn bloempot.

Degenen die mij kennen vragen zich ongetwijfeld af waarom Curaçao niet in het rijtje van mogelijke emigreer landen zit. Voor mij is dit een spirituele, emotionele en vermoeiende zoektocht geweest. Want Curaçao is mijn thuis, mijn eiland, dé plek waar ik mij thuis voel. Ik ben er geboren, getogen, het eiland waar mijn vader stierf en waar mijn vader zijn as is. De plek waar mijn hele familie woont; alleen ik woon (nog) in Nederland. De plek waar mijn beste vriend woont en ik de weg van het vliegveld naar huis met mijn ogen dicht kan afleggen. De plek die mij kan laten huilen als ik vanuit het vliegtuig het eiland begin te zien.

Maar ook de plek die mij de laatste paar jaren steeds meer begint te teleurstellen. De plek waarvan ik mij afvraag of de politiek wel echt geeft om het volk of alleen maar om zichzelf. De plek waarvan ik niet begrijp waarom degenen in de politiek salaris ontvangen en de plek waar je het maar zelf moet uitvogelen. De plek waarvan ik merk dat de mensen ook beginnen te veranderen.

Ik was er nog geen maand geleden en concludeerde dat ik wellicht wel ongelukkig kan zijn als ik daar ga wonen. En ik kan dat niet maken; niet tegenover mijn man, mijn kinderen, mijn vrienden en familie en zeker niet tegenover mijzelf.

Is Nieuw-Zeeland dan de oplossing? Of Bora Bora? Brazilië misschien of Spanje? In Spanje zou alleen ik de taal verstaan maar op Nieuw-Zeeland zou het nog wel lukken met de taal volgens mijn man. Het zette mij vandaag wel aan het denken. Geluk wordt deels je schoot ingeworpen mocht je geluk hebben, aan de andere kant moet je er zelf naar op zoek. Ik ben nu 41, zit wellicht wel middenin een mid-life crisis maar denk steeds vaker: “er moet toch meer zijn dan dit?”.

Ik heb geen kant en klare oplossing maar kijk soms wel jaloers naar die gezinnen die de stap gewoon nemen, soms een goede zet, soms minder. Ik ben 41 maar heb nog een hoop soul-searching te doen. Wie weet woon ik over 5 jaar wel op St. Eustatius. Of toch in Nieuw-Zeeland. Nee, wacht; Hawaii is altijd een stille droom geweest. Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte wat het wordt.

In de tussentijd begin ik klein en ga ik mijn achtertuin een kleine make-over geven.