Deze blog gaat niet over de tv serie Moordwijf. Nee, het gaat over een echte en geen fictieve. Mijn buurvrouw Marian. Iedere keer als ik naar haar kijk, bekijk ik haar met iets meer bewondering dan de keer daarvoor. Want mijn buurvrouw heeft kanker. En ze strijdt ertegen met zoveel energie dat ik niets anders kan dan er respect voor te hebben.

Vier jaar geleden overleed mijn vader. Ook hij leed aan kanker en ging ervoor. Maar op een gegeven moment kon hij niet anders dan zichzelf laten gaan. Hij was 79 en zei ongeveer vijf maanden voor zijn dood tegen mij dat hij alles had geprobeerd dat medisch mogelijk was. En het nu weer tijd was om te genieten. In plaats van verlengen. En dat heeft hij dan ook gedaan. Ik had enorm veel respect voor hoe hij omging met zijn ziekte. Hij maakte het voor zichzelf niet te moeilijk, en daarom voor ons ook niet. “79 is een mooie leeftijd”,  zei mijn vader op die bewuste dag. “Ik heb genoten van het leven en alles gedaan wat ik wilde”.

Hij streed. En dat doet Marian ook. Op dezelfde manier zoals ze leeft. Wij wonen twee huizen van elkaar vandaan. Als ze wat wilt zeggen, doet ze het ook. Ze is niet op haar mondje gevallen en tja, soms floept het er zomaar uit. De hele straat weet wie Marian is. En dat ze strijdt tegen iets wat kanker heet. Ik noem het niet eens een ziekte. Want volgens mij heb ik haar nooit horen zeggen dat ze ziek is. Ze weet het niet eens zo lang maar stapte direct de achtbaan in waar je blijkbaar instapt als je hét krijgt. Al die tijd werkte ze gewoon door. Niet altijd want dan mocht het niet van de dokter. Iets met extra vatbaar voor ziekten. Maar als het kon, stapte ze in de auto om naar Alkmaar te rijden om te werken.

Ik heb nog nooit zoveel betrokkenheid van buren gezien. ‘I got your back’ is een uitdrukking die hier letterlijk wordt nageleefd. Als Marian naar het ziekenhuis moest voor een chemokuur ging er wel altijd een buurvrouw mee. Natuurlijk heeft ze ook nog een man. Die gaat als het nog mogelijk is, nét nog wat positiever door het leven als zij. Samen zijn zij een geweldig stel; op iedere pot past een deksel en deze pot heeft zijn of haar deksel gevonden.

Marian haar bos krullen viel uit. Zoals bij veel patiënten. Het was wat het was en als ze naar de supermarkt moest, deed ze haar pet op. Ook als ze even naar buiten stapte om in de tuin te zitten. Maar een paar weken geleden viel het mij op dat ze het ook in en rondom het huis opeens niet meer ophad. Want iets met warm en prikken aan je schedel. Haar haar groeit weer langzaamaan terug. Lekker kort en koel. Komt goed uit met dit weer.

Vorige week is zij geopereerd. Zij vertelde mij op straat toen ik vroeg hoe het ging : “goed! De arts twijfelde of een kuur wel zal werken en toen zei ik ‘laten wij de twijfel wegnemen en alles gewoon weghalen. En het mooie is, ik krijg een plattere buik en een cupmaat groter”. Iedere dag loopt ze een paar keer per dag, alleen of met een buurvrouw een paar honderd meter op en neer in het park tegenover ons huis. Een beetje voorover gebogen nog maar zonder pet en vol leven. Met een cupmaat groter en een plattere buik.

Ik heb bewondering voor deze vrouw die haar strijd vol humor en energie aangaat. Het leven gaat gewoon door want zij heeft een gezin en een mooi leven met buren die voor, naast en achter haar staan. Een moordwijf. Anders dan dat kan ik haar niet omschrijven.