Crazy glue
Toen ik kind was, hadden mijn ouders altijd een tubetje crazy glue in huis. Zo een heel klein tubetje met power lijm. Deze lijm was zo sterk dat als je het tussen je vingers zette en je vingers tegen elkaar aan duwde, je naar het ziekenhuis moest om je vingers weer los van elkaar te krijgen. Ik weet nog heel goed waar mijn ouders deze lijm bewaarde, in een hoge keukenkast naar het servies. Zo een plek waar je als kind gelukkig niet gemakkelijk komt.
Deze blog gaat echter niet over lijm, maar wel over mijn dochter die als crazy glue aan mij plakt. Om ter illustratie een tijdlijn te geven:
- Mijn dochter wordt altijd op hetzelfde tijdstip wakker en slaapt nooit uit. De laatste keren dat zij uitsliep of doorsliep was toen zij net geboren was: vol van de melk die ik de hele nacht met een dubbele kolf had geproduceerd in verband met haar startgewicht van 10 ½ pond lag zij tevreden in haar veel te kleine wieg in onze slaapkamer te slapen. Toen ze steeds lichter werd in gewicht, want ze groeide, sliep ze steeds korter. En nu gaat ze op tijd naar bed maar wordt ook om half zeven wakker. Iedere dag. Zodra ze wakker wordt, tippelt ze uit bed en komt direct naar mij toe. Niet naar haar vader, die gezien de stand van ons bed, dichterbij de deur is maar naar mij. Ze kruipt dan over mij heen, legt een arm, of nee, eigenlijk haar hele lijf over mij heen en bestookt mij met kusjes en veel krullend haar. Wel een geweldige manier om wakker te worden. Al wil ik ook wel eens uitslapen. Dat zit er voorlopig niet in.
- Als ik een ochtendplas aan het doen ben, en zij hoort wat, maakt niet uit wat, is ze direct wakker. En tippelt dan direct naar de badkamer want mijn dochter heeft een haarscherp gehoor en kan met haar ogen dicht horen of ruiken waar ik ben. Met haar half geslapen hoofdje stort ze zich op mij (ik zit dan nog steeds op de wc) om mij een knuffel te geven want ja, ze heeft zeker 11 uur achter elkaar geen knuffel van mij gehad.
- Als ik op zolder ben in de ochtend om mijn kleren uit te zoeken, ruikt ze dit ook. En loopt ze die 12 trappen op om mij dáár een knuffel te geven. Want moederliefde kent geen afstand.
- Het ontbijt gaat goed. Want dan heeft ze even afleiding én ben ik gestrest bezig om 3 lunchpakketten klaar te maken, plus nog 2 kindergebitten te moeten poetsen, 1 krullenbos te proberen uit te kammen zonder al te veel pijn te veroorzaken en mijn werk tas in orde proberen te krijgen, en dit allemaal voor 8 uur ’s ochtends. Dan gaat het dus wel goed. Op het moment dat we de deur uit stappen is de situatie weer veranderd.
- Ik breng de kinderen op maandag, woensdag en vrijdag naar school. Zodra we het schoolplein oplopen dan klampt zij zich weer aan mij vast. Waarschijnlijk omdat het nog wel spannend is, een nieuwe klas, en een nieuwe juf. Dan moet ik haar optillen, is ze net een plakhagedis en krijg ik haar heel moeilijk van mij af. Na een paar minuutjes in de klas ontdooit ze en hangt ze de clown uit in de klas. Volgens mij is ze familie van mijn oom Henk.
- Zodra zij weer uit school komt, en ik haal ze op op maandag donderdag en vrijdag (zo een breng en ophaalprogramma is werkelijk waar een gedoe met twee werkende ouders) begint het ‘ik weet niet wat ik moet doen’ ritueel. Want mijn arm meisje weet echt niet wat ze moet doen. Ze heeft geen interesse in speelgoed, ze heeft niet voldoende aandacht voor de tv en buitenspelen doet ze het liefst als ook haar broer of buurmeisje S. meegaat maar haar broer speelt liever Lego dan buiten spelen met zijn zusje en het buurmeisje is niet altijd beschikbaar. Dus ja, wie is dan het slachtoffer? Juist, ik! De conclusie: de combinatie van mijn dochter thuis hebben en thuis werken werkt
- Als ik in de avond uren moet werken, en dat gebeurt af en toe wel want ouders helpen opvoeden doe je niet van acht tot vijf is het vaak een drama. Afgelopen week had ik twee van die avonden en de overgang van zes weken vakantie hebben en dus je moeder al die weken om je heen te hebben en opeens weer naar het werk moeten viel niet in goede aarde. Het was een drama om haar van mij los te weten, ondanks dat haar papa gewoon thuis bleef. Het is nooit leuk om zo weg te gaan. Ik beloofde haar een dagje Kermis en door haar tranen heen vertelde ze aan haar broer dat wij zaterdag, gisteren dus, naar de kermis zouden gaan. Ik begon direct in mijn hoofd al te rekenen hoeveel geld dit ons wel niet zou kosten want kermissen zijn schandalig duur. In een uur tijd waren wij ongeveer €80 kwijt. Maar de kinderen vonden het leuk.
- Mijn dochter vertelt vaak dat zij niet gaat trouwen en ook geen kinderen gaat krijgen. Maar met mij wilt ze wel graag samenblijven dus vroeg ze of het ook mogelijk is om een ring aan iemand te geven wat niet een echte trouwring is maar wel een ‘wij horen bij elkaar’ ring. Ik gaf aan dat dit zeker mogelijk is waardoor ze weer heel tevreden was en vertelde dat zij zo een ring zal kopen voor mij. Hoe mooi is dat?
- Als wij tegen elkaar zeggen dat wij van elkaar houden, kan zij mij soms minuten achter elkaar vertellen dat zij meer van mij houdt dan ik van haar. Niet mogelijk natuurlijk maar dat mag de pret niet drukken. Dus blijven we het tegen elkaar zeggen. Tot ze weer afgeleid is en over iets anders begint.
Ik kan veel meer verhalen opnoemen over hoe mijn dochter is. Hoe ze graag bij mij is en aan mij hangt. Ook als ze gaat slapen, lig ik in het weekend vaak naast haar tot ze in slaapt valt. Ontroerend is het dat ze zo veel van mij houdt en zo graag bij mij is. Ook bij mijn zoon ervaar ik dit gevoel en krijg ik deze liefde. Alleen speelt hij ook heel graag alleen en is hij stukken zelfstandiger. Gisteren had mijn dochter weer zo een plak dag, sticker-dagen noem ik ze. Van die momenten dat ik mij verstikt voel. Toch draaide ik het gisteren om. En rook ik lekker in haar nekje toen zij naast mij lag. Gaf ik haar heel veel kusjes toen zij probeerde om nóg dichter bij mij te liggen, iets wat technisch niet haalbaar is. En bedacht ik mij: ik ben zo dankbaar dat ik twee hele mooie, lieve, gezonde kinderen op de wereld heb kunnen zetten. Kinderen die net zoveel van mij houden als ik van hen (dat denken ze maar dat kan natuurlijk nooit want ik houd vele malen meer van mijn kinderen!). En dat ik deze plakmomenten nóg meer moet koesteren dan ik al deed.
Dus mijn klein prinsesje; blijf aan je mama hangen als een aapje. Blijf je zacht handje om zeven uur in de ochtend in mijn gezicht wrijven. En blijf je warm lijfje op mij storten als je net wakker bent. Want voor ik het weet ben je een groot meisje. En wil je niet meer aan mij hangen. Vertel je misschien wel tegen iemand anders hoeveel je van deze persoon houdt en tel ik minder in je leven. Maar voor nu, wil ik daar niet aan denken. Want ik vind het prima zo dat ik je nummer één in het leven ben. Hou het (voor nu maar eigenlijk voor heel lang) maar even zo..