een mooi shirt voor mijn man

Na vier heerlijke weken vakantie vieren op mijn geboorte eiland met mijn kinderen, was er weer het moment van gaan. Wij waren er een week of twee toen mijn kinderen en ik liepen van Otrabanda naar Punda, van de ene kant van het eiland naar de andere kant, lekker de toerist uithangend. Wij liepen de ene toeristische winkel na de andere binnen omdat ik op zoek was naar een magneet met iets van Curaçao erop. Dit had ik een collega beloofd die magneetjes spaart. Ik zag een hoop andere leuke dingen maar besloot ook direct om deze keer niet aan souvenirs te doen voor vrienden en familie.

Maar voor mijn man wilde ik wel wat meenemen. Wij zijn al 10 jaar getrouwd en ongeveer 13 jaar samen en volgens mij heeft hij alle shirts in zijn bezit waar Curaçao op staat. Toen wij afgelopen voorjaar een nieuwe kledingkast kochten, een kleinere, betekende dit dat het tijd was voor een textiel schoonmaak: wat droegen wij al zeker een jaar niet meer en wat regelmatig? Hetzelfde gold voor beddengoed: ik had nog beddengoed in huis die ik gekocht had toen ik in Nederland kwam studeren, zeker 21 jaar oud. Nog goed maar wat moet je met 6 setjes? Met de hele vluchtelingenstroom vond ik dat het tijd was om veel kleding en textiel te doneren. Uiteindelijk werden dat 5 vuilniszakken vol. Toen pas zag ik hoeveel toeristische shirts mijn man had en vond ook ik het veel en genoeg; tijd voor een Curaçao shirt stop.

Maar wat koop je dan wél voor je man? Erg lastig. Ik dacht aan een leuke pet maar uiteindelijk kocht ik er één voor zijn vader. Naar shirts keek ik niet eens meer. Tot ik vorig weekend in een hotel was. Iedere keer als ik op vakantie ben met de kinderen trekken mijn broer en zijn gezin en ik met de kinderen ons drie dagen terug in een resort op Curaçao. De hele rambam: 2 zwembaden, een prachtige blauwe zee en drie kwart van de dag hangen in een groot hemelbed aan het water terwijl er goed voor je gezorgd wordt. Ik was er dus en op zaterdag ontving ik een app van goede vriendin E. Zij wilde langskomen en dat leek mij een prima idee. Leuke was dat zij besloot om ook in het hotel te blijven overnachten. De volgende ochtend ontbeten wij samen en hingen wij de hele dag samen rond. Lekker bijkletsen, ik ken E namelijk al sinds de brugklas en vaker wel dan niet ‘logeerde’ zij voor langere periodes bij ons thuis. Wij hoeven elkaar een jaar niet te zien maar als we weer samenkomen dan is het weer als vanouds.

Wij hadden dus een leuke tijd en dobberden in de zee en hoe wij op het onderwerp kwamen weet ik niet maar opeens spraken wij over brazilian waxes. Voor mij onbekend terrein, voor haar niet. Mijn eerste vraag was of het pijn doet. Ze stak het niet onder stoelen of banken want pijnloos is het niet. Het zette mij aan het denken: ik was nog steeds op zoek naar een origineel cadeau voor mijn man, zou dit wat voor hem zijn? Ik appte mijn beste vriendje L en stelde hem deze vraag. Verassend genoeg appte hij mij direct en antwoorde het volgende: “Vanessa, that would be a great idea! He would love that”. Ik dacht alleen: oeps! Dit was niet het antwoord waar ik op had gehoopt, nu moest ik echt onderzoek gaan doen. Ik liet het onderwerp rusten bij vriendin E en vroeg het aan zuslief. Haar antwoord: “pop twee paracetamolletjes naar binnen voor je gaat en gaan met die banaan”. Ik was er nog niet uit en hoorde ook tegenstrijdige verhalen: de één had het over een uur lijden (zo lang duurde de bevalling van mijn jongste niet eens!), de ander over tien minuten. Zeer verwarrend.

Ik was er dus nog steeds niet uit. Tot ik afgelopen woensdag naar Charlotte ging. Charlotte zorgt ervoor dat je herboren haar beauty salon weer uitloopt: ik had haar geboekt voor een full body massage en een gezichtsbehandeling. Op een gegeven moment stelde ik haar voorzichtig de vraag wat haar ervaring daarmee is want zij verricht deze behandelingen ook bij haar klanten. Ze bleef stil en zei toen eerlijk: “Vanessa, het is niets voor jou. Het doet ontzettend veel pijn en het is een marteling. Wat je zusje tegen je zei klopt niet: die twee paracetamolletjes gaan je nooit helpen”. Ze ging nog even een stap verder om expliciet te vertellen waar het het meest pijn deed (een plek waar niemand aan moet komen mijn inziens, laat staan als daar met een warme tot hete wax aan gezeten wordt en je met ducktape gemarteld wordt) en toen zag ik het licht. Het twijfelen was direct opgehouden en ik antwoordde dat ik trots blijf zijn op mijn jaren 70 look down under. Ik moest op zoek naar een ander cadeau.

Een paar uur geleden stapte ik in het vliegtuig richting Amsterdam. Ik wilde nog voor de laatste keer de toerist uithangen en struinde wat winkeltjes binnen op het vliegveld. Mijn oog viel voor een ontzettend leuk en origineel cadeau. Ik twijfelde geen moment en kocht het voor mijn man. Over een aantal uur ben ik weer thuis, bij mijn man. En krijgt hij van ons een ontzettend leuk shirt met lange mouwen met een leuke tekst over Curaçao erop.

Het was of dat of een brazilian wax.