Deze blog gaat over mijn zusje. Maar waarom heet deze blog dan ‘Dunkin’ donuts’ vraag je jezelf vast af? Dat komt, beste mensen, omdat er een relatie is tussen mijn zusje en deze donuts.

Ik was zes toen mijn zusje werd geboren. Ik weet er weinig meer van hoe ik het nieuws over haar geboorte ontvangen heb, alleen dat ik haar toen met mijn vader ben gaan ophalen in het ziekenhuis. En zeker ook omdat mijn moeder donuts kwam uitdelen in mijn klas. Juist, dé dunkin’ donuts. Dat waren toen de lekkerste donuts van het eiland en ook de enige plek waar je donuts kon kopen. Tot ik in groep 8 zat, deelde ik ieder jaar op 16 december donuts uit in de klas..

Vandaag is mijn zusje jarig. 35 alweer. Maar voor mij blijft ze altijd mijn klein zusje. Mijn walnootoog. Het zusje met het prachtige haar. Het haar wat wél kambaar was. Toen ze nog klein was, zat ik iedere avond op mijn ouders hun bed haar haar uit te kammen terwijl ze op de grond zat. Altijd twee vlechtjes. Ze was ook het zusje die een gave had in het verzinnen van liedjes. En ze dan ook achter elkaar zong. Zwaar irritant. Het zusje die van jongs af aan van mode hield en wist wat ze aan wilde. Zo anders was dan hoe ik was. Zo anders is dan hoe ik ben.

Het zusje die ik lang heb kunnen overtuigen dat ze geadopteerd was. Immers, ze leek totaal niet op mij. Achteraf denk je, maar ik leek ook niet op haar. Wellicht dat ik wel geadopteerd was. De Benjamin in het gezin en ook alles voor elkaar kreeg. Echt alles. Het zusje die vanaf het begin duidelijk wist wat ze wilde, en dan ook niet meebewoog. Het zusje die een stevige kop op haar schouders had (en heeft). Het zusje die totaal niet van lezen hield, ook hier, zo anders dan ik. Het zusje die op diverse sportclubjes zat; van paardrijden tot waterballet en tennis.

Het zusje die haar koffers inpakte in Amsterdam kort nadat mijn vader overleed, om bij mijn moeder te gaan wonen op Curaçao. Die in één klap veranderde en volwassener werd toen mijn vader er niet meer was. Het zusje waar ik het, vijf maanden voor mijn vader overleed, met mijn vader over had. Ik zag mijn vader zelden, écht zelden emotioneel maar op die bewuste dag sprak ik met mijn vader of zijn aankomend overlijden en vroeg ik hem of hij bang was. Bang was hij niet zei hij. Maar wel zó verdrietig omdat mijn zusje de jongste is en haar niet zou zien trouwen, kinderen zien krijgen. Ik hoop dat ik hem heb kunnen geruststellen door te zeggen dat wij goed voor elkaar zouden zorgen.

Mijn zusje die afgelopen jaar haar baan opzegde, samen met haar vriend nota bene om een eigen zaak te beginnen. Hoe stoer! Ik heb bewondering hoe zij het opgepakt heeft en er een succesvol bedrijf van maakt. Ik ben er trots op dat Bar.ber een geweldig concept is die écht bij haar past.

Mijn zusje die op de gang stond te ijsberen toen ik aan het bevallen was van mijn zoon. Dat eigenwijze zusje die eigenlijk nog niet de kamer in het ziekenhuis in mocht omdat de artsen nog met mij bezig waren maar het tóch deed. Om haar net geboren neefje te bewonderen en hem vast te houden. Mijn zusje die een geweldige tante is voor zowel mijn zoon als mijn dochter. Die ze verwent als ze samen zijn.

Het zusje die een geweldige stiefmama is voor de dochter van haar vriend. Dat meisje die 10 jaar geleden zei dat ze nóóit mama wilde worden maar het toch geweldig doet met haar stiefdochter, nichtje Ziva en mijn kindjes.

Mijn zusje die vandaag 35 jaar is geworden en waar ik zó trots op ben. Ik huil de hele dag al in kleine beetjes omdat ik niet bij haar kan zijn. Terwijl ik mijn vader heb beloofd goed op haar te zullen letten. Ondanks dat ze een geweldige partner heeft die alles voor haar doet.

I’m sending you so much love chica. Happy bursday en ik wens je zoveel moois toe! Me love joe long time…

P.S, vandaag hebben mijn kindjes en ik mijn zusje/hun tante haar verjaardag gevierd door donuts te eten..