Deze blog gaat niet over reizen, maar over iets heel anders. Ik geef frequent oudercursussen. En dan heb ik het steeds over hét koffertje. Als je in verwachting bent van je kind, of het nou een kind is die negen maanden in je buik heeft mogen groeien, of dat een adoptie of een pleegkind je leven mag verrijken, denk je meestal als toekomstige ouders wel na over wat je je kind wilt meegeven in zijn/haar koffertje. Het koffertje waarin je je waarden en normen maar ook andere voor jou- en dus voor je kind belangrijke zaken wilt stoppen. Het koffertje wat je toekomstige volwassen kind meeneemt als hij/zij het huis uit gaat.

Als ik nadenk over het koffertje welke ik meegekregen heb in mijn jeugd van mijn ouders denk ik dat ik een aantal van die normen en waarden doorgeef aan mijn kinderen.

• Respect. Een belangrijke. Mijn ouders komen uit Suriname en daar is het meer dan normaal dat je zeker respect hebt en toont voor ouderen. En voor elkaar. Mijn man en ik delen deze gedachte ook en die geven wij zeker mee aan onze kinderen.
• Accepteer anderen als ze anders zijn. Mijn vader lachte mij altijd uit in mijn jeugd omdat er vrienden over de vloer kwamen die niet de doorsnee mensen waren. Bijvoorbeeld Luísa. Ik leerde haar kennen via mijn beste vriend Luís. Luísa was een prachtige vrouw met lang haar en hele lange benen die altijd in de meest korte rokjes of broekjes rondliep, ook op straat. Luísa was en is officieel een man maar jeetje, wat kon zij haar mannelijk geslachtsdeel goed verbergen. Toen ik in Nederland kwam studeren leerde ik Estrellita kennen. Curaçaose van origine en middenin haar transitie-reis. Ik heb altijd veel bewondering gehad voor diegenen die anders zijn dan anderen en het aandurven om zichzelf te laten zien hoe zij zijn. Door mijn diverse vriendengroep, ook voor mijn moeder niet onbekend, leren wij onze kinderen dat je iedereen moet accepteren en respecteren voor wie ze zijn. Het is geen keus, maar het is hoe je bent. Meisjes mogen meisjes leuk vinden, jongens mogen jongens leuk vinden. Maar jongens mogen ook met meisjes trouwen. Jongens mogen meisjes worden en omgekeerd. Blank mag met blank trouwen maar blank mag ook met gekleurd trouwen, het maakt niets uit.
• Behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden. Een hele eenvoudige maar belangrijke les.
• Zorg dat als je op stap gaat, je altijd 50 (Antilliaanse) gulden bij je hebt (een les van mijn vader). Je weet nooit wanneer je een taxi nodig hebt.
• Je diploma is je ticket to freedom! Leren is erg belangrijk en is een basis voor wat je ook wilt doen als je later volwassen bent.
• Houd rekening met anderen.
• Zolang je nog thuis woont, mogen er geen geliefden blijven slapen (Echt waar. Zo ben ik althans opgevoed. Mijn vader vond het maar niets dat ik ging samenwonen zonder getrouwd te zijn. Al was ik toentertijd al 29 jaar! But who could’ve blamed him? Hij was van bouwjaar 1932).

Ik kan nog zoveel waarden en normen opnoemen die mij het meest zijn bijgebleven. Neem nou gisteravond. Ik was thuis met mijn kinderen (want ik ben een moeder en sinds ik moeder ben, betekenen zaterdagavonden niet zoveel meer zoals vroeger) en ik hoorde veel commotie bij de buren. Niets voor hen dus waarschijnlijk een feestje. Ik keek uit het raam en merkte op dat de buren er niet eens waren. Dat betekende één ding: hun tienerdochter was wél thuis. De hele avond is het een komen en gaan geweest van pubers. Trap op, trap af. Deur open, deur dicht. Wij wonen in een huis gebouwd in de jaren 70. Bij het bouwen is volgens mij iets verkeerd gegaan met het aanvragen van een vergunning wat betreft geluidsisolatie. Het is hier ontzettend gehorig en je hoort het nét wel als de buren een harde wind laten. Gisteravond was dus een feest. Normaal doe ik er niet moeilijk over want ach, hoe vaak komt het nou voor? Maar laat het nét zo wezen dat mijn negenjarige zoon flinke koorts had en echt ziek was. De hele avond lag ik naast hem zodat ik zijn temperatuur kon opnemen, hem slokjes water kon geven als hij erom vroeg, zijn hand vast kon houden als hij weer middenin een delirium zat. Ik had rust nodig, hij had rust nodig en met zoveel kabaal naast ons was dat knap lastig. Uiteindelijk heb ik rond 2 uur in de ochtend het buurmeisje een app gestuurd. Leuk een feestje! Maar mag het volume alsjeblieft nu gedempt worden rond dit tijdstip? Het werkte maar was het écht nodig geweest om dat app-je te sturen? Ik vond van niet.

Want iemand heeft in Nederland bedacht dat wij in achterlijke rijtjeshuizen moeten wonen en dus zo dicht op elkaar. Voor mij was en is mijn motto: houd rekening met elkaar!

Genoeg bagage in het koffertje van zoon,- en dochterlief. Iedere keer wordt er toch weer wat in gezet. Ik hou vast aan de belangrijke normen en waarden welke wij onze kinderen willen meegeven. Wellicht dat er af en toe eentje uit kan om plaats te maken voor een nieuwe. Misschien moet ik toch maar een grote Samsonite koffer aanschaffen zodat alles past. Of moet ik zoveel eruit halen zodat wij onze kinderen uitzwaaien met alleen een rugtas om.

Iedereen doet het op zijn eigen manier. En de normen en waarden van mij hoeven niet overeen te komen met die van mijn man. Gelukkig zitten wij zo goed als op één lijn. En vinden wij het ontzettend waardevol om onze kinderen wat mee te geven waar zij ook echt wat aan hebben als zij volwassen zijn. Ja, ook die van het laten slapen van een geliefde. En als zij deze willen loslaten als zij later zelf ouders zijn, is het hun keus. Maar liever niet natuurlijk!