Onlangs kwam ik nicht D. tegen. We kwamen op het onderwerp ‘bloggen’ en vroeg haar uiteraard of ze mijn blogs las. Dat deed ze maar ik kreeg wel direct opbouwende kritiek. Ze zei namelijk dat ze had verwacht meer te lezen over mijn ervaringen als moeder. En tot nu toe las ze veel over mijn vader, mijn moeder en nog andere onderwerpen. Dat klopt ook, ik schrijf over van alles en nog wat. En niet alleen over mijn belevenissen als moeder. Maar ik dacht erover na. En ze had wel gelijk. De website heet niet voor niets ‘Ik ben ouder’. De betekenis van het onderwerp is echter wel tweeledig:

• Want ik ben ouder want ik ben moeder;
• Maar ook omdat ik 39 was toen ik met het bloggen begon en binnenkort 40 zou worden. En noem het dan maar mijn ‘midlife crisis’ maar dan wel een veilige. Geen jonge(re) mannen voor mij want ik ben nog steeds gelukkig met mijn lief en hij is overigens ook jonger dan ik (je moet ze goed uitzoeken toch?), ook geen cabrio want hoe vaak schijnt de zon in Nederland maar wel een langgekoesterde wens: anderen meenemen in mijn wereld van de liefde voor de letters.

En omdat mijn hoofd overloopt van de ideeën schrijf ik over van alles. Ik kan in tien minuten tijd vol passie een blog schrijven. Ik loop nog nét niet met een dictafoon. En dat kan dus uiteenlopen van een blog over mijn moeder of mijn vader die helaas in 2012 overleed, mijn beste vriend Luís, mijn zoon, dochter of man. Ik kan zelf bloggen over het kopen van een auto. Wellicht saaie onderwerpen maar mijn doel is om luchtig en grappig te schrijven over ieder onderwerp.

Maar vandaag heb ik het over de ervaring van het moeder zijn. Ik dacht er vorige week over na toen ik vijf uur lang in de auto zat richting het zuiden en terug. En ik dacht bij mijzelf: “hoe kan ik op één A4 verwoorden hoe het voelt om moeder te zijn?”. Toch zal ik het proberen.

Maart 2007

Het krijgen van een kind ging bij ons niet vanzelf. Daarom had ik genoeg tijd om erover na te denken wat voor een moeder ik wilde worden. Ik had door bijzondere omstandigheden hier al ervaring mee maar dat zal wellicht in de toekomst op een ander moment ter sprake komen. Maar deze keer ging het om het zwanger zijn en bevallen van een kind. En daar begon het mee. We raakten uiteindelijk – met heel veel dank aan het Lucas Andreas Ziekenhuis in Amsterdam-  zwanger. Die ervaring. Het was prachtig. Los van het feit dat ik de eerste 4 maanden dagelijks een aantal keer boven de wc pot hing om alles eruit te gooien wat erin ging, voelde ik mij bevoorrecht. Bevoorrecht dat ik deze ervaring mee mocht maken. Want ik was mij er enorm van bewust dat het niet voor iedereen weggelegd was en is.

En toen de ervaring van de zwangerschap. Twee keer heb ik het mee mogen maken; ik zou het zo nog 4 keer doen. Ware het niet dat ons gezin al compleet is en ik mijn eierstokken en baarmoeder te oud vindt om nog een kind te dragen.

Ik moet toegeven, ik heb voor mijn vak gekozen omdat ik van kinderen houd. Heel veel zelfs. Ik was dus benieuwd hoe ik met de opvoeding van mijn eigen kinderen om zou gaan. En het gaat niet altijd van een leien dakje. Want mijn kinderen zijn natuurlijk geen uitzondering als het gaat om driftbuien en het opzoeken van hun grenzen. Het verschil ligt er eventueel in dat ik precies weet wat bij welke leeftijd hoort en wanneer ik dus wat kan verwachten. En hoe ik ermee om kan gaan.

Maar ook ik val. En ook ik trap soms in de valkuilen van sommige streken van mijn kinderen. Consequent zijn is namelijk een vak apart. Maar zo nodig als je kinderen hebt. Voor diegenen die zich afvragen of ze het in zich hebben: er is hoop want het valt te leren. Wat mijn kinderen mij ook hebben geleerd is hoeveel geduld ik heb. Of dat ik soms tot de conclusie kom dat ik minder geduld heb dan ik had gewild. Want ik laat gewoon even los dat ik ‘deskundige’ ben op dat gebied. Ook ik heb dagen dat ik met het verkeerde been uit bed ben gestapt, of een mindere dag op mijn werk heb gehad. Of er zijn teveel rekeningen tegelijkertijd in de brievenbus gevallen. En geloof me, dan heb ik minder geduld. En dat resulteert er weer in dat ik een korter lontje heb dan normaal. Ik zou mezelf dan niet definiëren als de leukste moeder van Nederland. Maar ik ben me er constant van bewust als ik in die modus schiet en daarnaast heb ik publiek die meekijkt: mijn kinderen vertellen het mij gewoon als ik minder leuk ben. En mijn man ook. Gelukkig zijn deze momenten uitzonderingen. Ze zijn echter wel onderdeel van het moeder zijn.

Wat ik vooral van het moederschap vind is dat het zo mooi en bevredigend is. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld als voor mijn kinderen. Ik voel me rijk, gelukkig, sterk, trots, uitgedaagd. Ik leer iedere dag weer van mijn kinderen en als ik naar mijn dochter, maar ook naar mijn zoon kijk lijkt het soms net alsof ik in voor een spiegel sta. Iedere avond als ik naar bed ga kan ik niet wachten om in de ochtend weer met mijn kindjes te knuffelen. Als ik op mijn werk ben kan ik niet snel genoeg naar huis rijden om ze weer te zien. Als ik op familiebezoek ga of naar een feestje en ik heb mijn kinderen mee, wil ik wel van de daken schreeuwen: ‘kijk naar mijn kinderen, zijn ze niet de mooiste?’.

Volgens mij allemaal normale moedergevoelens die andere mama’s en papa’s ook herkennen. En ja, ook het onderdeel van minder geduldig zijn. Of soms even een mama/papa-loze dag te willen hebben. Ik voel me gezegend met een man die mij die momenten gunt. En ik hoop dat ik hem ook voldoende van die momenten geef. Want ouderschap is prachtig, maar het kan ook knap lastig zijn. En ik durf daar over te praten. Want uitproberen en uitdagen hoort bij het groter worden, het is hoe je als ouder daarmee omgaat.

Mijn nicht D. heeft aangegeven meer te willen lezen hoe het voor mij voelt om ouder te zijn. Zoals ik aan het begin van dit verhaal al aangaf, het is moeilijk om dat in het kort te verwoorden. Wat ik overigens wel geprobeerd heb te doen. Ik besef mij opeens dat zo een gevoel ook niet te beschrijven valt. Althans, heel moeilijk. En zeker niet in 1 blog. Ik denk dus dat het een vast onderwerp zal zijn door mijn blog-lijn heen.

To be continued..

N.B: ik ben benieuwd hoe jullie het ouder-zijn ervaren. Feel free to leave a comment.

Dochter en Zoon

Maart 2007, 1e wandeling

2015