GPS = Global Positioning Sint
Sinterklaas komt over pakweg 1 uur aan in Nederland. En dat betekent dat mijn dochter al wakker was om 6 uur ’s ochtends. Ja. Je leest het goed: 6 uur a.m! Het was te verwachten en normaliter had ik er rekening mee gehouden door eerder naar bed te gaan ware het niet dat ik vannacht, net als de helft van de wereld gekluisterd was aan de tv en naar CNN zat te kijken. Gevolg? Pas rond 2 a.m. naar bed en nog geen 4 uur later een klein meisje met een bos blond haar naast mijn bed die iets in mijn oor fluisterde als ‘Sinterklaas komt vandaag aan met zijn boot”.
Wat mijn dochter dan standaard doet is zich tussen mijn man en ik wurmen. Het past net, maar ze is ook dan een fientjolis, een mager scharminkel. Met mijn slaperig hoofd reik ik naar mijn tablet; die moet naast mijn bed liggen om onze slaaptijd te rekken, en geef ik deze aan haar. Aan het hoofdeind ligt een hoofdtelefoon en voilà: ze is even stil en ik kan zeker een uur langer doorslapen. Dat ze wellicht honger heeft, deert even niet.
Uiteindelijk werd haar broer op een Christelijk tijdstip wakker en dat is het signaal voor mijn dochter om naar beneden te gaan. Ik weet dat ik dan nog een half uur slaap of snooze tijd heb voor ik eraan moet geloven en ze moet voeden. Vandaag houd ik mij aan een strak schema want die beste man komt en om 12 uur zitten we voor de tv, 13 uur vertrekken we naar ons eigen haven.
Mijn kinderen zijn helemaal in de ban van Sinterklaas en de pieten. Ik vind het, naast dat het een drukke tijd is, ook een hele mooie en aandoenlijke tijd. Hoe ze erin geloven, het is mooi. Dat we ze voorliegen, daar probeer ik niet aan te denken. Ik zie hele gelukkige kinderen voor mij en daar gaat het om toch?
Afgelopen week zat ik te lunchen met collega S. S vertelde dat ze alles al in huis had voor haar 2 zoons. Alles!!! Het enige wat ik had was een zak van de Action die ik heel toevallig een maand geleden achter in onze kledingkast vond met nog wat ingepakte Sint cadeautjes van 2014. Blijkbaar had ik teveel en daarom had ik ze daar bewaard. Het is dat we de kast uit elkaar aan het halen waren omdat we hem verkochten anders had ik het nooit gevonden. Maar dat waren schoencadeautjes en verder had ik helemaal niets. Waarom zo een paniek hoor ik je al denken, gewoon in de auto stappen en richting de winkel om bij te kopen.
I wish. Want door een onverwachte casus op het werk heb ik afgelopen week zeker 250% meer gewerkt dan ik normaliter doe. En dus ook in de avond! Het was afgelopen week geen uitzondering dat ik om 8 uur ’s ochtends al op mijn werk was en pas om 22 uur ’s avonds weer thuis was. En helaas zijn de winkels hier al gesloten. Geloof mij, de gekte van Amerika heb ik gemist want anders was ik gewoon om 12 uur ’s nachts een winkel in gelopen en had ik geen stress gehad.
Maar gisteren was het zover! Ik stond wel stand-by voor mijn werk en daar is zeker gebruik van gemaakt maar hoe mooi ik ons nieuw kantoor ook vond, ik wilde het even niet zien gisteren. Ik ging in de ochtend lekker sporten en alhoewel het geen succes was want ik was nog herstellende van een griep sleepte ik mijzelf daarna toch de auto in richting de Action. Ik had een missie en zou niet thuis komen zonder een zak voor cadeaus. En dat lukte nog aardig ook! Voor de schoentjes had ik voldoende, de rest volgt vast nog (lees: internet winkelen!).
Ik vond het toch spannend: mijn kindjes ophalen van school terwijl ik in mijn achterbak een grote zak vol met niet ingepakte cadeautjes had. Het was alsof er een zwaar geheim op mijn schouders rustte. Tot gisteravond. Toen ik zeker wist dat ze in de diepste slaap lagen begon ik met het inpakken van de cadeaus maar vooral ook het tellen van de cadeaus. Had ik voor ieder kind hetzelfde aantal? Waren het er niet te weinig? Uiteindelijk kwam ik op een even aantal cadeaus per kind, ik had er 1 teveel, die pakte ik uit en zette ik apart. Ik had uiteindelijk niet voldoende cadeau papier maar dat is geen ramp lijkt mij, ik heb nog wel voldoende tijd.
Ze zitten er helemaal in! Genieten! Zijn extra druk! Zingen de hele tijd Sint liedjes! En zijn lekker aan het knutselen! Straks zitten ze gekluisterd voor de buis in een leuk versierde woonkamer want we moeten natuurlijk wel laten zien dat de Sint welkom is in ons huis als hij een cadeautje komt brengen in onze schoen. Mijn dochter draagt een pietenmuts, onze zoon voelt zich enorm verbonden met Sinterklaas. Hij heeft zelf een mijter gemaakt, heeft van een rode deken zijn mantel gemaakt en van papa zijn karatestok een staf gemaakt. Mijn man en ik dachten dat hij wellicht dit jaar achter het grote geheim zou komen maar nee hoor, hij gelooft er nog heilig in. Mijn man zei laatst: ik zie de traantjes al in zijn oogjes als we het hem vertellen dus 2016 maar. Ik was het er mee eens.
Driftig schrijven ze een brief aan Sinterklaas en gisteren zijn ze achter zijn adres gekomen in Spanje: pepernotenstraat 3. Mijn arme zoon ging direct op Google Maps om het adres op te zoeken maar toen tablet 1 een foutmelding gaf ging hij verder op tablet 2. Zonder succes. Ik verzon weer een verhaal en die casus konden we voor even rusten. Gelukkig weet zoonlief dat GPS, Global Positioning Sint bestaat, op deze manier kan Sinterklaas gevolgd worden en raken we hem niet kwijt.
Voor nu probeer ik te genieten van hun genot, neem ik mijn ouderrol serieus en geloof ik ook weer in Sinterklaas. Ik ga weer terug in de tijd en ben weer even thuis toen ik mijn kindjes hun leeftijd had. Toen plukte ik, tot grote ontevredenheid van mijn moeder, gras uit de tuin om in mijn schoen te zetten. En zette ik mijn paard rijlaars voor de deur want hoe groter je schoen hoe groter je cadeau? Het bleek helaas niet zo te werken maar de magie die bleef.
En ik vind het één van de mooie dingen van het ouder-zijn. Het meegaan in de fantasie van je kinderen, het onderdeel daarvan zijn. Al moet ik toegeven dat ik ook blij zal zijn als het maart 2016 is, want dan is Sinterklaas echt uit hun systeem verdwenen. Dan pas zijn ze gestopt met het zingen van Sinterklaas liedjes, zijn ze weer rustig van alle hectiek en zijn alle pepernoten uit hun darmen verdwenen. En dan is er vast wel weer wat anders wat hun pad op komt: hun verjaardagen bijvoorbeeld.