Harry
Harry is onlangs 65 geworden. Niets bijzonders zal je wellicht zeggen want zoveel mensen worden 65. Maar Harry ís bijzonder en ik zal uitleggen waarom.
Harry is de broer van N. en C. Familie van mijn moeder dus ook familie van mij. Toen ik in Nederland kwam wonen paste ik af en toe op N. haar kindjes. In Amstelveen. Ik vergeet het nooit meer. Het waren de eerste kindjes waarvan ik ooit had gezien dat zij hun ouders bij de voornaam noemde. Heel bijzonder vond ik dat omdat het zo vrij klonk. Inmiddels zijn die lieve kindjes alweer hard op weg naar volwassenheid, ze zijn beiden het huis uit. Nu klinkt het in mijn oren minder bijzonder dat ze hun moeder N. noemen. Maar goed, ik dwaal af want het gaat hier om Harry.
Zo vertelde N. mij een aantal jaren later dat ze een broer had. Harry dus. Maar Harry woonde niet in de buurt, hij woont in dorp W. Begeleid. Want Harry is verstandelijk beperkt. En zo ben ik een keertje mee geweest met N. op bezoek bij Harry. Ik smolt direct voor Harry. Natuurlijk keek hij eerst de kat uit de boom want wie was ik? En waarom kwam ik mee? Maar al gauw pakte Harry mijn hand, en gaf er een kus op. Ik was om. Lang had het niet geduurd.
Harry is lief. Hij lacht vaak naar je en pakt je hand vast om je ring, als je die om hebt, te bewonderen. Hij pakt je hand vast om er een zoen op te geven. Hij zingt Sinterklaas liedjes als je met hem wandelt. Ook in februari of augustus. Maar wat hij nóg belangrijker vindt zijn zijn snoeren. Je hebt het goed gelezen, snoeren, kabels, sleutels zijn voor Harry erg interessant. Geef Harry een snoer en hij kan er eindeloos naar zitten kijken, van alle kanten die mogelijk zijn. Hij draait de snoeren rond, bekijkt het van 360 graden, van dichtbij en van ver. Hij vindt ze net zo belangrijk als de gemiddelde mens tegenwoordig een telefoon belangrijk vindt. Je mag naar zijn snoeren kijken maar het liefst niet te lang. En liever niet vastpakken. Hij geeft het je wel als je erom vraagt maar vorige week telde ik 5 seconden toen ik het weer aan hem moest geven. Eigenlijk pakte hij het weer vriendelijk af. Maar het allerbelangrijkste vindt Harry zijn staaf. Een ijzeren staaf die hij ooit zelf gemaakt heeft. Harry zijn taalproductie is nooit echt op gang gekomen maar ‘snoer’ en ‘staaf’, dat zijn twee woorden die hij wél kent en goed uitspreekt. En aan zijn staaf mag je helemaal niet komen. Not done. Omdat Harry eindeloos zijn staaf van 360 graden kan bekijken bergen de begeleiders waar hij woont zijn staaf netjes op. Wel in zijn kamer maar in een kast. Anders komt het er niet van dat hij slaapt. Niet lang geleden was Harry jarig. Ik vroeg Harry de week ervoor wat hij graag wilde voor zijn verjaardag. Zijn antwoord was snoer.
Dus kreeg Harry van mij wat snoeren voor zijn verjaardag. Dat je iemand daar zo intens gelukkig van kan maken, daar word ik blij van. En van Harry, van Harry word ik altijd blij…
Mooi Vanessa
Kort en bondig Harry belangrijkste drijfveren.
Kus