Curaçao, 2002

Curaçao, 31 maart 2015

De mensen die mij kennen weten dat ik 2 mannen heb: ik ben getrouwd met één maar de ander ken ik langer, veel langer. 20 jaar om precies te zijn. Hoe het precies zit? Ik zal jullie het verhaal vertellen.

Ik leerde Luís 20 jaar geleden kennen. Ik had een moeilijke tijd achter de rug en moest er even uit. Daarom besloot ik een maand naar huis te gaan. Ik ging op een avond uit met mijn zusje, even dansen bij The Jail. En opeens zag ik hem daar staan. Een bloedmooie man. Hij stond te dansen op de dansvloer. Ik mepte mijn zusje en zei: ‘kijk daar!’. Zij vond hem duidelijk ook prachtig en ik weet nog steeds niet of ze hem wilde scoren maar ik zei direct dat hij niet op vrouwen viel. Daar was zij het duidelijk niet mee eens dus wat deed ik? Ik ging naar hem toe. Niet alleen daarvoor maar op één of andere manier voelde ik mij tot hem aangetrokken. En nee, niet op die manier maar zelfs op afstand voelde ik een klik.

Ik liep dus naar hem toe en we raakten aan de praat. Heel lang want op een gegeven moment gingen de lichten aan. Ik bood hem een lift naar huis aan en hij accepteerde de uitnodiging. Ik kwam er die avond achter hoe hij heette, dat hij uit Venezuela kwam en dat hij kapper was. De volgende dag gingen we naar het strand en bleven we praten. En het praten is nooit opgehouden.

Intussen kwam mijn zusje erachter dat hij de ware niet zou zijn. Maar hij werd wel mijn ware want onze vriendschap bloeide heel snel tot iets moois. Hij werd mijn beste vriend en is dat nog steeds.

Met Luís heb ik veel mooie en minder mooie momenten meegemaakt: hij stond naast mij toen een aantal vriendjes niet bleven hangen, hij beleefde het toen ik de ene studie afmaakte en aan de andere begon. Hij was de eerste die ik vertelde over die nieuwe spannende liefde, die overigens wél bleef hangen en hij was de één van de eerste die ik vertelde dat ik ging trouwen. Hij was het die een tien uur durende vlucht maakte om letterlijk naast mij te zitten toen ik ging trouwen, want hij was mijn getuige. Maar nog mooier, ik voelde mij vereerd dat ik in zijn trouwjurk liep op één van de mooiste dagen van mijn leven. Want toen we gingen trouwen en ik online naar een Vera Wang jurk zocht, ik mij opeens afvroeg of Luís die niet voor mij kon maken. Dus stelde ik het hem voor en zonder na te denken was hij direct enthousiast en gaf hij direct aan dat dit zijn huwelijkscadeau aan mij was. Hoe mooi is dat wel niet. Trouwen in een heuse Luís-jurk. Hij is er ongeveer een half jaar mee bezig geweest en heeft de stof zelf in Venezuela gekocht. Eenmaal mocht ik tussentijds naar Curaçao om de jurk te passen. Geen straf.

Maar hij was het ook die mij ophaalde van het vliegveld toen ik hals over kop naar Curaçao afreisde omdat mijn intuïtie zei dat het niet goed met mijn vader ging. En toen mijn vader 6 dagen later overleed en 8 dagen nadat ik aangekomen was gecremeerd werd, was het Luis die om 5 uur in de ochtend naar mij toe kwam om mij mooi te maken voor de laatste keer dat ik mijn vader zou zien. Hij is 2 uur bezig geweest om mij mooi te maken terwijl ik de laatste dagen alleen maar verdriet had meegemaakt; het was geen gemakkelijke klus.

Ondanks dat wij duizenden kilometers van elkaar verwijderd waren, waren wij emotioneel bij elkaar. Skype, e-mail, telefonisch, het maakte niets uit. De moderne technologie heeft het alleen maar gemakkelijker gemaakt voor ons want toen wij elkaar leerde kennen, schreven wij elkaar ouderwetse brieven. Met ouderwetse foto’s bijgesloten.

Nu is het veel gemakkelijker; Luís tipt mij regelmatig over allerlei leuke apps waardoor communiceren leuker wordt, ondanks de afstand. Ik ben niet al te vaak meer op Curaçao te vinden zoals voorheen toen ik studeerde. Maar als ik er ben, zorg ik ervoor dat ik veel tijd voor Luís heb. Het scheelt dat mijn man niet altijd mee is, en daardoor meer tijd voor mijn andere man heb. Neem nu de laatste keer dat ik er was, 3 weken geleden. Voor het eerst in zeker 15 jaar bleef ik een avondje bij hem slapen. Het was zo gezellig. En knus. En vertrouwd. Ik was er maar een week maar we zagen elkaar dagelijks. En gingen een aantal keer naar Starbucks voor een tai chi latte tea. Het gewoon samen zijn.

Hoe dan ook, of we samen zijn of ver: Luís is en blijft mijn soulmate. Al 20 jaar. And still counting. Hoeveel mensen kunnen net als ik zeggen dat zij die ene gevonden hebben die voor altijd bij ze blijft? Ik wel! En intussen zijn wij een begrip op Curacao: Vanessa and Luís..Sitting in a tree, k-i-s-s-i-n-g…

Noot: omdat Luís geen Nederlands kan lezen, is er van deze blog ook een Engelse versie..

Curaçao, zomer 2014

Nederland, juli 2006: bezig met mijn trouwjurk