Radulphus vs. PSC

Home  >>  blog  >>  Radulphus vs. PSC

Radulphus vs. PSC

2
okt,2016

0
  blog

radulphus vs PSC

Eens in de maand is er een evenement van de Curaçao Reunion Group. De eerste zaterdag van oktober om precies te zijn. Een hoop Antillianen, of mensen die én op een middelbare school op Curaçao hebben gezeten, én uit zijn geweest in the Pub (onze plaatselijke disco in mijn tienertijd) en daar eigenlijk ook dronken zijn geweest door de screwdrivers, én video’s hebben geleend bij Quality One en die uiteraard hebben bekeken onder het genot van cheeseballs (dé videotheek van het eiland) én gezwommen en gechilled hebben op  Barbara Beach (hét strand to be) komen bijeen om allemaal op een rondvaartboot te worden gepropt en onbeperkt kunnen drinken en pastechi’s kunnen eten.

Gisteren was het weer zover. Ik ken drie kwart van de mensen niet eens maar je voelt je verbonden met elkaar: iedereen heeft op het heerlijke eiland gewoond en woont nu in Nederland. Een enkeling woont op Curaçao of Colombia en is toevallig (of niet) in Nederland deze eerste oktober van de maand. Sommigen nemen flessen of dozen met alcohol mee wat door de kapitein van ons schip wordt gedoogd. Normaliter wordt er lekker Antilliaans muziek gedraaid ware het niet dat de burgemeester van Amsterdam dit heeft afgeschaft. Iets met overlast. Ik kan het mij voorstellen. Ik kwam dus een hoop leuke mensen tegen. Je geeft elkaar een hand of drie zoenen en vraagt waar diegene op school heeft gezeten. Gisteren bleken velen op Radulphus te hebben gezeten. Ik zat zelf op PSC. Ik weet nog dat de leuke jongens van Radulphus naar PSC liepen. Om naar leuke meisjes te kijken. Omgekeerd gebeurde het ook. Ook meiden die van de ene school naar de andere zwierven. Goede oude tijden. Best times ever, zoals mijn dochter van zeven zou zeggen.

Ik stond met een groepje te praten en daar stond ook een hele aardige kerel bij. Hij had ook op Radulphus gezeten en ik kende hem niet. Maar dat veranderde gisteren. Hij sprak graag en ik luisterde graag. Het viel mij op dat hij zeer intelligent was en een bepaalde rust uitstraalde. Iets waar hij hard aan had gewerkt vertelde hij. Hij begon over een onderwerp waar ik zelf oren naar had. Hij gaf aan dat hij jarenlang bij een psycholoog was geweest en hard aan zichzelf had gewerkt. Zo heeft hij twee hele leuke dochters (trots liet hij hun foto’s zien) en mede door zijn bezoeken aan de psycholoog was hij een goede vader voor zijn dochters. Hij vertelde dat hij de sprong had genomen en voor zichzelf was begonnen. En dat hij aangenomen werd, niet omdat hij zo goed was in zijn werk maar omdat klanten hem betaalden om 40 uur samen met hém te werken omdat hij zo gelukkig was. En daardoor ook beter werk kan verrichten.

Ik had hier wel interesse in. Intussen voeren wij langs de grachten van Amsterdam. Af en toe keek ik even naar buiten om te genieten van het uitzicht, ik houd van de binnenstad van Amsterdam en kan intens genieten als ik er ben. Ik denk dat ik gisteren, met uitzondering van de kapitein de enige was die af en toe naar buiten keek. De kapitein wat meer dan ik hoop ik. Bij zo een reünie groep loop je van de ene groep naar de andere. Je staat steeds bij anderen stil om even een babbeltje te maken of hun verhalen te horen. Ik althans wel want er waren wel 30 mensen aan boord en iedereen vertelde zo zijn eigen verhaal. Ik merkte op dat er veel gesproken werd over wel/niet remigreren naar Curaçao. Het viel mij op dat velen hetzelfde dachten als ik: je wilt graag terug naar je roots maar je hebt nu een gezin en moet er 2, 3x over nadenken of het wel zo een verstandige keus is. Het is een duur eiland. De politiek is wankel. Het onderwijs is niet meer wat het was.

Ik liep dus steeds heen en weer naar een andere groep. Toch bleef ik vaak bij die ene jongeman staan. Zijn kalmte, zijn wijze woorden. Het trok aan mij. Zo gaf hij op een gegeven moment aan dat als je op de eilanden toegaf dat e naar een psycholoog was gegaan ze verontwaardigend reageerde: “bo no ta k    èns tog?” (je bent toch niet gek?). Heel herkenbaar. Als orthopedagoog en mens ben ik van mening dat psychologen mensen kunnen helpen. Ze hebben ervoor gestudeerd, weten waar ze het over hebben. Het is daarom jammer dat de cultuur waar ik vandaan kom niet gelooft in de kracht van psychologen. Ik scheer niet iedereen over dezelfde kam. Maar ik herken wel wat deze meneer ons vertelde gisteren. Hij was er open en eerlijk in. Ook dat waardeerde ik.

Nu ben ik niet zweverig van aard. Maar ik geloof niet in toeval. Ik ben van mening dat ik deze man moest ontmoeten. Vooral omdat ik ook op dat punt van mijn leven sta waarin ik serieus aan het nadenken ben om een aantal zaken pontificaal anders te gaan aanpakken. Deze man heeft ervoor gezorgd dat ik 1 of 2 puzzelstukjes op de juiste plek heb kunnen zetten. Zo drink ik momenteel graag Chai thee. Als ik in de buurt van een Starbucks ben wandel ik ook even binnen om een Chai tea latte te kopen. Toen ik laatst op Curaçao was maakte mijn beste vriend Luís een heerlijk thee voor mij. Ik had allerlei lekkere theesoorten voor hem meegenomen en met een klein pannetje op het vuur en een schuimklopper maakte hij een heerlijke Chai tea latte voor mij. Home made en nét even lekkerder dan Starbucks. Nu ik weer in Nederland ben, maak ik in de avond deze thee graag voor mijzelf. Aan de theezakjes hangen er hele leuke kaartjes met wijze woorden in het Engels en Duits. Inmiddels heb ik er al een hoop verzameld. Vaak moet ik de woorden twee keer lezen voor ik ze begrijp. Maar ze zorgen er wel voor dat ik over zaken nadenk. Meer dan ooit.

Volgend jaar is er weer een reünie. Ik hoop deze man weer tegen te komen en hem te vertellen wat ik voor transformatie ik heb mogen meemaken in het afgelopen jaar. En hoe zijn woorden daar toch aan hebben bijgedragen.

Los van deze zware gesprekken is het vooral gezellig geweest op de boot. Een hoop bochincha zoals wij dat noemen. Ik drink zelf geen alcohol maar dat was zeker niet nodig om veel te lachen, herinneringen op te halen en leuke mensen te hebben ontmoet. Op naar 7 oktober 2017!

Comments are closed.