Cadillac El Dorado van mijn vader

Wie Cadillac zegt, zegt ‘George L.’. Mijn vader was namelijk een groot liefhebber van Amerikaanse auto’s. Grote sleeën, hoe groter hoe mooier. Hij heeft ze volgens mij in alle kleuren en maten gehad. Heel even probeerde hij het nog met BMW’s maar al gauw was hij daarvan afgestapt. Het was het toch niet.

Als ik terugdenk aan die auto’s moet ik altijd even lachen. Nu vind ik het wel grappig, toen ik een tiener was niet. Zo had hij ooit een zwarte Cadillac met een grote koplamp die hing aan de bestuurdersdeur. Je weet wel, zo een grote Amerikaanse politie auto, maar dan zonder alle stickers, logo’s en zwaailichten erop. Mijn broer reed in mijn middelbare schoolleeftijd in die auto en we zaten op dezelfde school. Voor mijn moeder handig want ik kon met hem meerijden. Maar zeker niet grappig als je 15 bent. Alles wat anders is dan normaal vind je namelijk als tiener niet grappig. Dus stapte ik aan het begin van de straat van de school al uit de auto als de auto nog reed. Een eye-catcher was het zeker want die auto was zo lang dat je niet altijd een goede parkeerplek kon vinden. Wat wel eens resulteerde in de auto dan maar anders parkeren. Ook dat was niet cool als tiener om mee te maken. Daarnaast had die auto één grote zitbank voor in, dus feitelijk zat ik samen met mijn zes jaar oudere broer op de bank in een auto: not cool.

Maar lekker reden die auto’s wel: de vering; het is alsof je zweeft in Cadillac’s. Je zat ook enorm laag: als ik wel eens met mijn vader zijn auto op pad ging, en dat gebeurde alleen in nood situaties, dan had ik altijd een hoofdkussen mee. Anders kon ik nauwelijks boven het stuur uit kijken.

George a.k.a. Shaft

Mijn vader was net Shaft in zijn auto, stel je het eens voor: en mooie grote grijze Amerikaanse auto met een zacht dak, een mooie donkere man met een (kwart) afro op zijn hoofd die de oprijlaan op komt rijden met een sigaar in zijn mond en harde muziek aan. Zie je het voor je? Ik wel.

Mijn vader nam het niet zo nauw met spullen netjes behandelen, hij raakte vaak wat kwijt en was gemakkelijk in ‘is het stuk? We kopen wel een nieuwe’. Maar dat gold niet voor zijn auto’s. Zo ging hij speciaal naar Amerika om zijn auto’s te kopen en als er onderdelen nodig waren kwamen ze ook daar vandaan. Hij had maar 1 automonteur die hij volledig vertrouwde met zijn auto: Elsio was de enige die aan zijn auto mocht zitten. Elsio kwam ook aan huis. En hij was er vaak want hoe vaak die auto ook stuk ging: hij werd steeds opgelapt. Daarnaast, hij was zuinig op zijn auto maar zijn goede vrienden mochten er wel in rijden. Regelmatig keek ik uit mijn moeder haar slaapkamerraam als er een auto de oprit op kwam rijden en zag ik niet mijn vader achter het stuur maar bijvoorbeeld oom Michael of oom Henk.

Liefde werd er in die auto gestopt, onvoorwaardelijke liefde. Zijn laatste auto was een El Dorado, een tweedeurs (zeer onhandig vond ik zelf) en het had prachtige features. Volkomen nutteloos op Curaçao maar wel mooi. En naar de smaak van mijn vader. Zo had het stoelverwarming, spiegelverwarming en een digitaal kompas in de achteruit spiegel. Maar het had ook een prachtige geluidsinstallatie en mijn pa had een goede smaak voor muziek. Braziliaanse muziek of jazz knalde regelmatig uit de Bose speakers. Hij had ook veel cd’s in zijn auto; héél veel! Teveel!

31 december 2007

Daarnaast waste mijn vader zijn auto zelf. Inclusief waxen. En dat deed hij vaak: hij vertrouwde lang niet alle wasstraten met zijn auto. Achter in zijn auto had hij een kistje met allerlei attributen om dat ding schoon te houden; van binnen en buiten. Enkele jaren geleden lieten mijn ouders een soort garage (lees: afdak) bouwen in hun achtertuin. Voor de Cadillac en ook voor mijn moeders auto (meer voor de Cadillac bestemd). Ik zie het nog zo voor mij: mijn vader die of in zijn ondergoed of zijn kamerjas (die toch half open was of helemaal open, so what’s the use?) én zijn sigaar in zijn mond zijn auto liefdevol behandelde. Mét harde muziek aan of course. Hij sprak nog net niet tegen zijn auto.

Toen zijn kleinzoon, mijn zoon geboren werd en hij oud genoeg was om rechtop te zitten nam hij hem vaak mee in zijn auto. De kinderstoel werd voorin de auto gezet (eerst nog achterin maar ik merkte dat mijn vader met zoonlief thuis kwam en hij verhuisd was van de achterbank naar de kinderstoel-loze voorbank) en samen gingen ze een ijsje eten op Sta. Maria of gingen ze naar vliegers kijken. Mijn vader met zijn zeilpet op en een afgekloven sigaar in zijn mond, maar dan wel met kinderliedjes die uit de Bose klonken in plaats van Braziliaanse muziek of jazz.

Dat ik mijn vader een gevaar op de weg vond laat ik uit dit verhaal. Wat ik nog wel even mee wil geven is dat ik het een wonder vind dat hij nooit een ongeluk heeft veroorzaakt. Hier en daar een brandplekje op de autostoel of op de grond was echter geen uitzondering.

Toen mijn vader erg ziek werd gaf hij mijn broer en ik de opdracht om de auto te verkopen. Dat was wel even een momentje voor ons. Dat was niet niets. We kwamen erachter dat het een moeilijk te verkopen auto was, want je moet wel een Cadillac liefhebber zijn. Daarnaast zagen wij erg graag dat de auto naar een liefhebber ging. En dat is uiteindelijk ook gelukt. Want een meneer die mijn vader al behoorlijk lang kende en altijd al een oogje had op de El Dorado heeft hem uiteindelijk gekocht.

Vorig jaar was ik voor het eerst sinds zijn overlijden op Curaçao. Ik reed met mijn moeder naar de supermarkt en zag opeens mijn vader zijn auto komen aanrijden vanuit de route die mijn vader dagelijks reed als hij van zijn werk kwam. Laat het dan ook zo zijn dat de nieuwe eigenaar precies op mijn vader leek: met pet op. De auto achtervolgde ons toevallig naar de parkeerplaats van de supermarkt. Ik stapte uit en liep op deze meneer af. Ik introduceerde mijzelf en vroeg of ik even in de auto mocht kijken. Dat mocht uiteraard. Ik vroeg aan deze man of hij plezier had van zijn nieuwe auto. Hij antwoordde: ‘deze auto is mijn droom. Hij rijdt lekker én de mooiste vrouwen rijden erin’.

Op dat moment wist ik dat mijn vader het volledig zou goedkeuren dat deze meneer zijn auto had gekocht. ‘Toeval bestaat niet’ zei mijn pa altijd.

Ik eindig het verhaal met het volgende: toen mijn vader overleed werd hij naar zijn laatste rustplaats gereden in een splinternieuwe El Dorado Cadillac van het uitvaartbedrijf. Met zijn lieveling cd die hard voor hem werd opgezet. Het had zo moeten zijn.