Picture this, eind jaren 80.. Vriendinnengroep, maandelijkse uitjes naar the Cactus Club.

The Cactus Club was een populair restaurant op Curaçao waar je in het weekend zeker moest reserveren wilde je verzekerd zijn van een plaats. Hun specialiteit? Potato skins en hamburgers. Niet zomaar een skinny ass hamburger maar een big juicy hamburger. Al is het al lang geleden, ik zie het zo voor mij. Het merendeel van de mensen kreeg zo een hamburger niet op.

Mijn tijd op de middelbare school was de leukste tijd. Los van veel liefdesverdriet (lees één van mijn eerdere blogs) had ik de leukste vriendinnen ooit. Romina, Ilanit, Eldrith. We waren close en samen vormden we de Cactus Club. Intussen bestaat het restaurant niet meer. Ik denk niet dat dat komt door het slechte eten of een belabberde service maar weinig ondernemingen op het kleine eiland houden het lang vol.

Maar het was wel een superleuke tijd. Heel anders dan hoe tieners in Nederland opgroeien. Want in Nederland ben je als tiener eigenlijk niet afhankelijk van je ouders, je bent behoorlijk zelfstandig en pakt zelf een trein, bus, metro of de fiets om van A naar B te komen. Op Curaçao was ik de hele tijd afhankelijk van mijn ouders. Van mijn moeder in dit geval want mijn vader werkte meer dan fulltime. Sterker nog, hij had geen vaste werktijden.

Moest je naar school? Je ouder bracht je. Moest je van school? Je ouder haalde je op. Bijles? Sporten? Uit? Je was afhankelijk van je ouders. Dus ook voor ritjes naar de Cactus Club. Als ik het zo teruglees bewonder ik die werkende ouders die naast hun baan ook nog hun kinderen heen en weer moesten rijden. Maar ook mijn moeder: ze had nog net geen sticker met ‘taxi mom’ op haar auto.

Romina, Ilanit, Eldrith en ik ontdekten dus ook de Cactus Club. En zo werden onze maandelijkse uitjes naar het restaurant geboren. We waren nog jong, een jaar of 15 maar we mochten wel zonder ouderlijk toezicht een paar uurtjes daar naar toe: hoe cool is dat? We voelden ons dan ook enorm volwassen. Maar het was vooral leuk! En gezellig!

Wat hebben we veel gelachen, lekker gegeten, veel gekletst en veel geroddeld. 4 vriendinnen met alle 4 een totaal andere culturele achtergrond: Romina met een Hindoestaande achtergrond, Ilanit Joods, Eldrith Nederlands en ik Surinaams. En toch klikte het tussen ons. Want dat maakte ons helemaal niets uit: we vonden elkaar in de brugklas, en zelfs toen Ilanit naar de International School ging bleven we elkaar opzoeken.

Op een gegeven moment ging iedereen toch zijn eigen weg: we gingen studeren of werken en iedereen op zijn eigen plek. Romina naar Boston, ik zocht haar daar nog een keer op, Ilanit ook naar de VS, Eldrith bleef op Curaçao en ik vertrok als enige op het laatste moment toch naar Nederland.

En nu, nu zijn wij jaren verder. Ik weet niet van de rest maar ik voel me nog 20. En op één of andere manier zochten we elkaar toch weer op vorig jaar: toevallig waren we allemaal op Curaçao op het zelfde moment; Romina woont namelijk op de US Virgin Islands, ik nog steeds in Nederland. We app’ten met elkaar en troffen elkaar op de A-weg: bij Romina thuis. Alleen Eldrith was er helaas niet bij. Het was een drukte van jewelste: Romina met haar 3 boys, Ilanit met haar o zo schattige dochter en de volgende nog veilig in haar mooie buik, ik met mijn 2 kiddos.

Het voelde vertrouwd, hetzelfde, alsof we weer op PSC zaten, onze middelbare school zaten en aan een tafel bij de Cactus Club. Het was gezellig en het leek alsof de tijd stil was blijven staan. Inmiddels zijn we weer verspreid over de wereld maar dat neemt niet weg dat de band van de Cactus Club pack er gewoon nog is: via Facebook, What’s app, de mail? Het maakt niets uit! En zodra iemand van ons samen op een plek op de wereld is, proberen we elkaar op te zoeken.

Lang leve de Cactus Club pack. Met of zonder restaurant.